Van de auteur: Ik werk al iets minder dan tien jaar met een psychologisch gewichtscorrectieprogramma. Er is inderdaad een probleem dat vrij moeilijk op te lossen is. Maar met een succesvolle combinatie van omstandigheden, waarvan de belangrijkste intentie is, is het mogelijk om voor altijd afstand te doen van extra kilo's. Ik heb geen gewichtsproblemen gehad en heb er nog steeds geen, ik eet weinig, ik ben niet kieskeurig wat betreft eten, ik hou al sinds mijn kindertijd niet meer van snoep. En als ze me zes jaar geleden hadden verteld dat ik een programma voor psychologische gewichtscorrectie zou ontwikkelen en dat met succes zou implementeren, zou ik mijn wenkbrauwen hebben opgetrokken, sceptisch mijn lippen op elkaar getuit en in mezelf gegrinnikt. Maar - iemand gaat ervan uit... Mijn beste vriend heeft mij er jaar na jaar met klem van overtuigd dat “dit het probleem van de problemen is, hoeveel mensen lijden onder het feit dat het elke maand moeilijker wordt om kleding aan te trekken en dat ze verander voortdurend hun garderobe naar een maat groter”! Wat kun je niet doen voor een vriend? Vooral als je haar wilt helpen? Ik kwam het ene boek tegen over hoe je in 7 dagen kunt afvallen, een ander... Over het algemeen is er veel literatuur over hoe je in korte tijd een bepaald aantal kilo's kunt afvallen. En hoeveel diëten heb ik geleerd! Twee van hen werden sterk aanbevolen door Komsomolskaya Pravda – op basis van de bloedgroep en die van het Kremlin. Ik begrijp nog steeds niet waarom ze zo tegen groenten en fruit in het Kremlin-dieet zijn? Er kwam eens een dame in zeer nerveuze toestand op consultatie. Het bleek dat ze enthousiast was over haar volgende bezoek aan de vastenkliniek. Ze vertelde dat ze al jaren wanhopig kampte met overgewicht. Ik ben al twee keer naar de kliniek geweest, waar ik in 28 hongerige dagen tientallen kilo's verloor, en licht en vreugdevol naar huis terugkeerde, waar diezelfde kilo's op haar wachtten in het gezelschap van vrienden. Zo begon ik het probleem te bestuderen van gewicht. Er werden een aantal voor de hand liggende dingen duidelijk die voorheen voor mij onbelangrijk waren: 1. Een mens kan veel eten. Hierin wordt overigens voorzien door het biologische overlevingsprogramma, om als reserve te eten als er iets is. Onze oude voorouder at 5.000 calorieën per dag. Toegegeven, hij bewoog honderd keer meer. Het blijkt dat je slechts 2000 calorieën nodig hebt om op gewicht te blijven en een normale lichaamsfunctie te behouden.2. Zwaarlijvige mensen verdienen flink: afslankbanden, Sky Swallow-thee (ze maken grapjes: als je deze thee drinkt, vlieg je als een zwaluw naar het toilet), dure vetverbrandende medicijnen...3. Zwaarlijvige mensen zijn hard nodig! Het moeten er veel zijn! Hoe kun je anders karren in grote supermarkten verklaren! Mooie verpakkingen met producten die erom smeken om opgehaald te worden! Kookprogramma's, recepten voor exotische gerechten, verschillende keukens... Een mens leeft om te eten! Het is niet verrassend dat in landen met een hoog consumptieniveau, waar het proces van voedselopname wordt vereenvoudigd, en, belangrijker nog, overal ter wereld! klok, er zijn zoveel zwaarlijvige mensen. Ja, ja, we hebben het over de VS, Duitsland - ongeveer 30% van de bevolking van deze landen is zwaarlijvig, en bijna de helft heeft overgewicht. Uitleg: zwaarlijvigheid is overgewicht met 20% van normaal. Italianen klagen: McDonald's is 24 uur per dag open! Rusland staat nog niet op de eerste plaats, maar er is een opwaartse trend, vooral in de grote steden. Ik denk dat informatie over waar de minst zwaarlijvige mensen zich bevinden – dit zijn Afrikaanse landen – van belang zal zijn. Nou, die waren er helemaal niet in het belegerde Leningrad... De conclusie ligt voor de hand: de reden voor overgewicht is te veel eten. Waarom kennen mensen de maatregelen niet? Waarom eten ze het nog steeds, wetende dat nog een cake ongewenste centimeters aan de taille zal toevoegen? Het is waar dat hierna een pijnlijke interne dialoog begint: “Nou, nogmaals!... Was het echt onmogelijk om je te onthouden? Nou, hoeveel kun je?”…De klant zegt: “Ik heb als ontbijt havermout met water, zonder zout, suiker of boter. De lunch is ook licht – er is geen tijd. Maar als ik thuiskom, sluit mijn mond niet – ik eet, eet en eet. Ik voel de smaak niet eens. Ik stop als de zwaarte in mijn maag verschijnt. Dan begin ik mezelf uit te schelden.” Dit is de soms dramatische relatie met eten als er niets te eten is!