Van de auteur: Er zijn veel verlangens en tegelijkertijd tegenstrijdigheden op de weg naar volwassenheid. Het vermogen om tegenstrijdigheden op het gebied van ‘verlangens-realiteit’ tijdig op te lossen, in overeenstemming met iemands fysieke en, belangrijker nog, psychologische leeftijd, is uiterst belangrijk en hangt uiteraard af van de rijkdom, volledigheid en interesse van de mens. het leven zelf op elk individueel moment. Zij waren geboren. We beginnen de wereld te verkennen. Kleuterschool, daarna school. Al op de middelbare school ontstaat sympathie voor mensen van het andere geslacht, gevoelens, daten, eerste liefde... Gedurende deze periode (meestal vanaf 13 jaar en ouder) wekken we interesse in een persoon als vrouw of man, in wat ons van elkaar onderscheidt vriend. En nog één ding: volwassenen zijn niet meer zo interessant voor ons als vroeger; Het is veel leuker om tijd door te brengen met vrienden die je begrijpen, je niet lastig vallen met hun moraliseren, en hetzelfde doen als wij. We zitten met hen in hetzelfde schuitje, we varen en genieten van het leven. We willen onafhankelijk en onafhankelijk zijn, ook financieel. Helaas lukt het nog niet; ze zeggen dat we nog klein zijn. Wij moeten nog volwassen worden. Maar ik wil heel graag proberen wat zij, volwassenen, kunnen doen! Terwijl we communiceren, beginnen we onze eigen groepen te creëren en onze eigen gedragsregels vast te stellen. We beginnen met roken, kopen in het geheim alcohol van onze ouders en proberen wat het is. En natuurlijk eerste relaties en seks. Als we ons tot elkaar aangetrokken voelen, waarom proberen we dit dan ook niet? We proberen het, we voelen ons echt volwassen en onafhankelijk. We weten niet wat het betekent om volwassenen te zijn (we zijn geen volwassenen), maar we weten zeker dat we al volwassenen zijn. Maar als je er verstandig naar kijkt, blijkt het op de een of andere manier vreemd: aan de ene kant zijn volwassenen dat wel voor ons niet meer zo'n autoriteit als voorheen, maar aan de andere kant wil je je nog steeds volwassen voelen! Het blijkt dat we, weglopend van de ene, bij de andere komen, maar het blijkt dat we met hetzelfde eindigen. Toen we 18-19 jaar oud waren, werden we jongens en meisjes. Er verschijnen sterkere, meer gepassioneerde gevoelens. De relatie is al serieuzer: we bestuderen elkaar, leren karaktereigenschappen, wereldbeeld; We brengen leuke, romantische tijd samen door, maar niet zonder luide ruzies en beledigingen; we verheugen ons over het huidige, nieuwe, prachtige gevoel van liefde en maken zorgeloos plannen voor de toekomst... Zes maanden, een jaar of twee gaan voorbij - het verlangen om te trouwen ontstaat. Waarom niet? We houden van elkaar, wat betekent dat alles voor ons goed zal komen. Er wordt niet gedacht dat het huwelijksleven iets fundamenteel anders is dan vergaderingen en afspraakjes; dat emoties en gevoelens dynamisch van aard zijn en in de loop van de tijd veranderingen ondergaan, net zoals de persoon zelf verandert. Er kunnen volkomen voorheen onbekende gevoelens verschijnen: jaloezie, angst om een ​​geliefde te verliezen, afgunst op de schoonheid van iemand anders, het succes van anderen, een verlangen om karakter te tonen in relaties en zijn rol bekend te maken. Er bestaat geen gedachte dat uw dierbare zich in sommige situaties anders zal gedragen dan hoe wij het nu zien of hoe het ons lijkt. En er is absoluut geen sprake van dat we over 2-3 jaar om de een of andere reden plotseling uit elkaar zouden kunnen gaan, en misschien met een kind in onze armen. En zelfs als we dit nu allemaal tot op zekere hoogte begrijpen, hebben we er vertrouwen in dat we alles zullen overwinnen - we houden tenslotte van elkaar, en dit is het belangrijkste. En de statistieken laten ons zien - inderdaad, het aantal huwelijken jonge gezinnen tot 20 jaar is de afgelopen tijd toegenomen. Het aantal echtscheidingen groeit echter nog sneller. Hoe kan het dat we zoveel in onze kracht en onze liefde geloofden? Waarom gebeurt dit? Misschien is een van de redenen dat we haast hebben? Uit angst om niet op tijd te zijn, of omdat volwassen zijn interessanter en betekenisvoller is, of is het gewoon nodig en is het tijd? We hebben haast om volwassen te worden, een gezin te stichten, kinderen te krijgen en vergeten ten volle te genieten van alle geneugten van de adolescentie en de adolescentie met zijn vele hobby’s, activiteiten, communicatie, het verlangen om slimmer te worden, met zijn vriendschap en eerste gevoelens van liefde , elkaar en onze relaties leren kennen. We pushen onszelf zodat we alles hebben zoals volwassenen, en pas dan zijn we geworden…