Van de auteur: “Ik zal mijn kind alles geven wat ik als kind niet had!” DIT is ouderlijke lelijkheid, vermomd in een masker van sociaal aanvaardbaar geluid alles wat ik niet had.” Het was in mijn kindertijd!” Of nee, op een andere manier. “Ik wilde hem alles geven wat ik niet had!” Klinkt bekend? zet + en lees verder. 99% van de moeders zegt dit en komt met dit idee naar mij toe. Ongeacht opleiding, opleiding, nationaliteit, sociale en economische status en andere levensomstandigheden. Advocaten, leraren, huisvrouwen, yoga- en slingmoeders, gelovigen en niet, kunstenaars, psychologen, etc. Het maakt mij eigenlijk niet uit hoe ze zichzelf noemen of wie ze denken dat ze zijn. Het is niet belangrijk! Ik weet dat DIT ouderlijke lelijkheid is, vermomd in een masker van sociaal aanvaardbaar geluid: 'Ik heb nooit een vader gehad', 'mijn moeder werkte de hele tijd', 'ik werd gepest op school', ... Dit zijn enkele van de voorbeelden. motieven die vaak hand in hand gaan met excuses “ze sloegen me en er gebeurde niets”, “Ik bleef thuis sinds ik 6 jaar oud was en er gebeurde niets”… Niets goeds Ten eerste. Voor wie zorgt DEZE ouder? Over dat zelf! Wie beschermt en rechtvaardigt hij? Dit zijn JOUW ouders! Waarom zou iedereen hier moeten pauzeren en nadenken... Om de pijn niet merkbaar te laten worden... En het lijkt erop dat dit goed is. Dat het gemakkelijker is zonder pijn. Nee! Van honger tot honger, van ouders tot kinderen. Door deze honger ontstaat in ons hoofd de indruk, een valse conclusie, dat als DIT gegeven zou worden, we zeker gelukkig zouden zijn. En dan wordt DAT liefde. Voor een poosje. Precies tot het moment waarop de ‘honger’ bij het kind voelbaar wordt. Nou, een ander kan niet eindeloos dezelfde pap eten, en zelfs degene van wie je houdt, en niet hij. We worden geboren door pijn in de kindertijd, in het ouderschap, in het beroep, in vriendschap en nog veel meer. Bij voorbijgaande pijn hoop ik dat je al met je huid de absurditeit voelt van het stomme idee om een ​​​​kind iets te geven dat je niet had? Zo niet, dan zal ik op je hart blijven kloppen totdat je stopt . Wat delen ouders uiteindelijk, wat geven ze? Kortom: dorst, lijden, gemis, achterstand en een onmogelijke droom. Niet deze, dan deze, niet op de ene manier, maar op de andere. Door de tederheid van mijn moeder, door de goedkeuring van mijn vader, door respect voor gevoelens en behoeften, verlangens en interesses. Omdat de 'vader' bij wie moeder blijft met zo'n idee bestaat a priori DAD. Als hij echt een vader was, zou mijn moeder zulke gedachten en woorden niet hebben. En als ze bestaan, dan bestaan ​​ze ook ‘als er maar een ‘vader’ op de bank lag, in de garage zat en eindeloos ‘voor jou’ werkte. Niet zo maar een beetje, maar het is normaal dat een kind bang is om te zeggen, te vragen, de kamer te verlaten of naar huis te gaan. Want vaak wordt een moeder die in haar jeugd lijdt voor haar moeder, die altijd aan het werk is, een verstikkende moeder! Ja Ja! Zowel bij hypoprotectie als bij hyperprotectie geef je absoluut niets om het kind vanuit verschillende klokkentorens. Zowel daar als daar geven ze niets om de behoeften van het kind! En als een moeder elke keer haar kont voor haar kind legt, een pop van 350 of een auto koopt, 150 keer vraagt ​​wat hij gaat eten, berooft ze hem ook. En het is nog niet bekend wat erger is: zijn vleugels afsnijden of ze niet geven. Wat denk je? Hoe dan ook, het kind heeft geen vleugels. Vroeg of laat leiden fouten tot honger. Hoe manifesteert HONGER zich? Gedrag en emotionele manifestaties van twee polariteiten: agressiviteit en passiviteit in al zijn diversiteit en verbazingwekkende individuele combinaties. En meer! En gezondheid, en relaties, en capaciteiten, en vaardigheden, enz. Ik heb al een artikel geschreven "Instructies voor het gebruik van een kinderpsycholoog" - lees het. zal het grootste deel van niet het werk van het kind vergen, maar het jouwe! Om je te verzadigen met de liefde die je waarschijnlijk aan je baby en grote jongen wilt geven, hoe oud hij ook is. Het is in je hoofd dat een normale kinderpsycholoog helpt betekenisvolle verbanden tussen oorzaak en gevolg te leggen. Omdat het door jouw ogen is dat het kind zichzelf ziet. Het zijn jouw stem, woorden en intonaties die hem dragen.