Vlad Bondar werd opgenomen op de afdeling nefrologie in een staat van anorexia. Levendige ogen, atleet, met grote plannen voor de toekomst. Vlad begon al op jonge leeftijd met zwemmen en op 15-jarige leeftijd had hij al zowel overwinningen als prestaties in de sport behaald. Hij was geobsedeerd door succes en dienovereenkomstig overbelast door stress. Zijn ouders waren ook moeilijke mensen. Een krachtige, controlerende moeder, vol angsten, star en onverschillig tegenover de capaciteiten van haar zoon. Haar motto is ‘door kan ik niet, door kan ik niet’. Onderwerpen, veroveren, bevelen - hoe laat stond je op, hoe laat kwam je naar de training, naar wie heb je de sms gestuurd, wat erin stond - het was normaal voor de moeder van een 15-jarige jongen . 'Wat ben je,' was ze verontwaardigd, 'suggereer je dat ik zijn sms niet moet lezen! Dokter, bent u gek geworden? Papa is een idealist, een perfectionist, gedreven en kwetsbaar. In het gesprek herinnerde hij zich dat hij in zijn kindertijd en adolescentie droomde van groot succes. En niet zomaar iets groots, maar iets kolossaals, zodat alle buren jaloers zouden zijn en de ouders eindelijk zouden begrijpen wat een uniek persoon hun zoon is. Maar het leven liep anders, er was geen succes, niemand was jaloers, zijn ouders begrepen niets van hem. Zittend tussen zijn ouders maakte Vlad een vreemde indruk. Vijftien jaar lang behaagde hij zijn moeder, onderdrukte al zijn verlangens en spontaniteit en leerde altijd en in alles, vanuit het standpunt van zijn moeder, natuurlijk om 'gelijk te hebben' kom op tijd naar de training, om je trainer, ouders niet in de steek te laten. Dan heb ik het gevoel dat ik alles goed doe. Aan de andere kant heeft hij vijftien jaar lang moeite gehad om de schoorvoetende goedkeuring van zijn vader te krijgen. Maar er was nooit enige goedkeuring, omdat alles slecht is, omdat anderen het beter hebben. Omdat Vasya Pupkin al zulke resultaten boekt, en jij een snotaap bent? Want als je geen druk uitoefent, niet pusht, zal deze idioot zich dan wel realiseren dat een ‘mislukt’ leven moeilijk, verschrikkelijk en walgelijk is. Zonder succes walg ik er zo van dat ik niet eens wil leven. De lange, magere vader zuchtte zwaar: 'Ik denk dat ik te ver ben gegaan', merkte hij subtiel op. Voor Vlad is elke ouderlijke eis, zelfs als die niet in verhouding staat tot zijn fysieke en emotionele capaciteiten, een uiting van hun liefde en zorg. Dit trof hem zowel op 3-jarige als op 15-jarige leeftijd; er was geen sprake van enige kritische perceptie. Hij vervulde de ongerealiseerde doelen van zijn vader, onder strikt toezicht van zijn moeder. Alleen de diagnose anorexia bracht de eerste twijfel bij hem op gang. Of gaat er misschien iets mis? Moeder verliet het consultatiebureau onmiddellijk zodra het gesprek ging over de noodzaak om de controle te verminderen en de strategie van ouderlijke invloed te heroverwegen. Maar vader bleef. Voor Vlad is dit een geweldige kans om zich om te keren voor herstel en verder te gaan in het leven. 'Als dit gebeurt', zeg ik, 'als je je zoon in je leven toelaat, zal dit je grootste succes zijn.' zou hebben gedacht.” Ik heb altijd geloofd dat het succes ergens anders lag. En ik zal hem niet meer zien.