Veranderingen in de psyche bij ziekten van het ademhalingssysteem. Ademen is actief betrokken bij het in stand houden van de fysiologische functies van het lichaam. Eenvoudige opwinding (angst, woede) veroorzaakt een verhoogde ademhaling. Een prettige stemming leidt tot een rustige ademhaling. De mildste stoornissen als gevolg van emotionele stress (ook in situaties van psychologisch trauma) zijn hoesten, veranderingen in het ademhalingsritme, frequente ademhalingen, het vertragen of versnellen van de spraak, de stem stijgt of daalt, en het hyperventilatiesyndroom treedt op (de noodzaak om diep te ademen). en vaak). Psychologische opmerkingen. Hyperventilatie wordt vaker waargenomen bij mensen van jonge en middelbare leeftijd, vaker bij vrouwen, als een persoonlijke reactie op acute of chronische stress met uitgesproken frustrerende momenten conflicten die de ziekte veroorzaakten, autogene training volgens Schultz, evenals ademhalingsoefeningen gericht op vertaling zijn afwijkend (meestal borstademhaling) naar lichtere middenrif-buikademhaling aangegeven. Een van de soorten neurose-achtige stoornissen die verband houden met de ademhalingssfeer is het syndroom van een verminderd ademhalingsritme. Er is een gevoel van gebrek aan lucht, ongemak. Er kan een gevoel van angst zijn, een gevoel van verstikking. Dit gaat meestal gepaard met andere symptomen: angst voor een ernstige ziekte, obsessieve gedachten over ademhalingsproblemen, angst en angst voor de dood. Kortademigheid kan een psychologische oorzaak hebben en er kunnen pseudo-astmatische aanvallen optreden. In het chronische beloop van bronchiale astma treden veranderingen in de persoonlijkheidsstructuur op. De meest voorkomende zijn depressie, hysterie en hypochondrie, een laag zelfbeeld en emotionele problemen. Agressieve impulsen zijn ook mogelijk, waarachter de behoefte aan tederheid en intimiteit schuilgaat. Psychische stoornissen bij bronchiaal astma werden vaak waargenomen. Bij patiënten gaan ze gepaard met stilte, monotone gedachten over verloren gezondheid, een sombere toekomst en verminderde activiteit. Hypochondrie manifesteert zich in verschillende sensaties van opgeblazen longen, angst voor overdrijving van de ziekte (longkanker, tuberculose) en de opkomst van steeds meer nieuwe angstige sensaties. Het is mogelijk om mentale asthenie te ontwikkelen, die zich manifesteert door hyposthenie of prikkelbaarheid, kleine lichtgeraaktheid, extreme gevoeligheid voor omgevingsinvloeden. Naarmate de ziekte voortschrijdt, ontstaat er een toestand van angstige verwachting van tegenslag en angst. Stemmingswisselingen, overgewaardeerde angsten en neurotische anticipatie op herhaalde aanvallen zijn mogelijk. Er is nu vastgesteld dat bronchiale astma bij een aantal patiënten een uiting is van angstneurose of neurotische depressie. Deze verklaring wordt ondersteund door het succes van de behandeling van patiënten met psychotrope geneesmiddelen en psychotherapie. Vóór het gebruik ervan gaf behandeling met alleen antihistaminica geen enkel positief effect. Vóór het begin van de ziekte hadden alle patiënten periodes van oorzaakloze angst, wat, in combinatie met genetische aanleg, wordt beschouwd als een marker van bronchiale astma. Hoewel deze pathologie wordt veroorzaakt door een combinatie van een aantal pathogene factoren (psychogeen, allergisch, infectieus), geven de meeste wetenschappers de belangrijkste plaats aan het psychogene effect. De rol van stress bij het ontstaan ​​van de ziekte wordt ook bepaald door de leeftijd. Dus als stress vóór de ziekte vóór de leeftijd van 16 jaar slechts in 12% van de gevallen werd opgemerkt, dan neemt deze op de volgende leeftijden (van 16 tot 45 jaar) driemaal toe en na 45 jaar bereikt deze ongeveer 50%. In gevallen waarin stress niet de belangrijkste factor is in de etiologie van bronchiale astma, verslechtert dit niettemin het beloop, de prognose en de behandeling ervan aanzienlijk. Het bijzondere microklimaat dat bestaat in families van patiënten met bronchiale astma verdient aandacht. Hyperbescherming van ouders (overbezorgde opvoedingsstijl) maakt van kinderen feitelijk ‘afhankelijke gehandicapten’.