Iedereen doorloopt zijn eigen levenspad, en iedereen gelooft dat hij/zij de goede kant op gaat en gelooft dat wat hij/zij doet goed is. Het is dom om hier ruzie over te maken. Het heeft geen zin om te proberen te overtuigen. Het is beangstigend om te denken dat dit misschien niet het geval is. En iedereen maakt zijn keuze, hoe leuk hij het ook vindt of niet, de gevolgen van zijn keuze zullen geaccepteerd of gecorrigeerd moeten worden, maar niet iedereen is hier klaar voor. We zijn op zoek naar adviseurs, bemiddelaars, rechters, bestraffers en vergevingsgezinden, alleen maar om deze onaangename en ongemakkelijke verantwoordelijkheid voor onze keuze van ons af te werpen. En tijd voor jezelf en tijd. We geloven zelfs dat een leugen de waarheid is, anders is het erg pijnlijk om toe te geven dat je ongelijk hebt. We vechten met vijanden, met vrienden, met iedereen die zegt dat je ongelijk hebt of dat je niet genoeg hersens hebt, en het maakt niet uit om welke reden. Het belangrijkste is om aan iedereen die ongelijk heeft te bewijzen dat hij ongelijk heeft. En zelfs als je een verlies voor jezelf hebt, rechtvaardig jezelf dan op welke manier dan ook. Ja, het zal later pijn doen, en ergens diep in je ziel zal iets je eraan herinneren dat dit allemaal op de een of andere manier verkeerd is, maar het is zo moeilijk om je woorden en overtuigingen op te geven. Dit is hoe we leven, we proberen iedereen op onze eigen manier opnieuw te maken, we weten nog beter hoe de wereld zou moeten worden gestructureerd, hoe politici en buren eruit zouden moeten zien, en natuurlijk gissen we naar onze exclusiviteit en uniciteit. Zo zijn ze, zo ben ik helemaal niet. We klagen dat alles niet erg goed is, dat alles op de een of andere manier saai en vervaagd is. We verheugen ons zeer zelden, en dan alleen met geld. Wie ga jij verrassen met liefde, warmte, vriendelijkheid, oprechtheid, gelach en jouw fouten. Het is iets anders om een ​​mooi masker op te zetten en te leven, waarbij je al je energie besteedt aan het behouden van je imago, het is zo lief, vooral als mensen het niet merken. We begrijpen degenen die ons iets vertellen niet, en nog meer degenen die tegen ons zwijgen. Maar we zijn er altijd van overtuigd dat de meerderheid het beter weet, maar we rekenen onszelf niet tot de meerderheid. We zien wrok en nooit liefde. Ja, we proberen geen tranen te tonen, want alleen zwakkelingen of dwazen huilen, maar we rennen voor onszelf, we rennen jaar na jaar, maar ergens diep van binnen weten we dat we complete onzin doen, maar het is al moeilijk om te weigeren, omdat er zoveel zinloos is gedaan en dat dit allemaal tevergeefs is? Nee, de tijd is verstreken en het is niet meer mogelijk om anders te beginnen, er is te veel inspanning, en degenen die het proberen zijn dwazen die veroordeeld worden. Iedereen kiest voor zichzelf waar hij zijn leven aan besteedt, en wat maakt het uit, jij lijkt alles te doen zoals je geleerd hebt, te doen wat je goeddunkt, aan jezelf te werken en niet de laatste bruut te zijn, waarom ben jij dan zo slecht en er gaat niets goed? En je weet heel goed dat je tegen jezelf liegt en niet doet wat je zou willen doen, en dat je nog niet hebt geleefd, ook al heb je al genoeg jaren gehad, en elk jaar dat je het opgeeft, verlies je je interesse in het leven , je ogen vervagen, maar je geeft niet op, je worstelt nog steeds, vecht, wanhoopt, misschien al met alcohol in je mond of heroïne in je bloed, misschien al vast in een alternatieve realiteit, maar toch probeer je nog steeds verpletter de wereld onder je. En er blijft niet veel over, slechts een paar decennia, of misschien zelfs minder. En als je sterft, wat maakt het dan uit hoe je leefde??