Bij deze groep patiënten werd vastgesteld dat agressie, die we als criterium hebben genomen voor het differentiëren van de mechanismen voor de vorming van angst-depressieve toestanden, zich manifesteert het duidelijkst en kan gemakkelijk worden geïsoleerd. De trigger voor dit mechanisme was het moment waarop de patiënt naar zijn mening oneerlijk werd behandeld, niet op de manier waarop hij verdiende door al zijn eerdere daden, of de mensen om de patiënt heen geen rekening hielden met eventuele bijzondere belangen die van belang waren. groot belang voor hem of verlangens. Op zulke momenten bevond de patiënt zich in de rol van een passief object waarover, naar zijn mening, een soort psychologisch geweld werd gepleegd. Op het moment van de trigger verslechterde de toestand van de patiënt meestal zeer snel en zo verliep zeer snel, en in dit eerste stadium voelde de patiënt zich in de rol van “slachtoffers”, en daarom kwamen de onmiddellijke pijnlijke manifestaties in dit stadium maximaal tot uiting. Deze maximale mate van ernst van pijnlijke symptomen werd vrij snel verminderd, en een tweede periode begon toen er, achter relatieve externe aanpassing, een onbewuste zoektocht was naar een ‘manier van bestraffing’ voor de partij die zich schuldig maakte aan ‘geweld’. Bovendien moest een verplicht aspect van de ontwikkelde methode het toebrengen, in een of andere vorm, van “schade” aan de gestrafte partij zijn. De duur van deze periode is meestal kort en varieert in de regel van een week tot enkele maanden. Daarna komt de derde periode, waarin psychologische mechanismen een gerechtvaardigde (in het op dat moment ontwikkelde waardesysteem van de patiënt) vinden. in de vorm van re-manifestatie van de ziektetoestand. Bovendien zijn de manifestaties ervan in deze groep bijzonder levendig en hoe minder vatbaar voor correctie van de kant van de ‘gestraften’, des te meer inspanningen hij toont in zijn pogingen de patiënt te helpen. Hier moet worden vermeld dat de patiënt tijdens intrafamiliale ‘straf’ meestal elementen van het zogenaamde gebruikt. “castratie”, wanneer het “slachtoffer”, meestal de echtgenoot of echtgenote van de patiënt, door de ziekte van laatstgenoemde wordt beroofd van een volwaardig seksueel leven, en soms, door er passief mee in te stemmen, zorgt zijn gedrag ervoor dat de partner zich seksueel minderwaardig voelt Patiënt G., geboren in 1969., Werd behandeld op een gespecialiseerde afdeling neurose met de diagnose ‘hysterische persoonlijkheidsstoornis, decompensatie’. Codering volgens ICD-10 F60.42. Erfelijkheid is niet belast met psychische aandoeningen. Ze was het enige kind in het gezin. De moeder wist altijd ‘haar zin’ te krijgen, en vaker ‘rustig en onmerkbaar’, maar ‘ze kon een driftbui krijgen’. Bovendien ontwikkelde haar familie, zoals de patiënte zegt, een ‘strafsysteem’ voor verschillende ‘misdrijven’, en dit systeem was van toepassing op zowel haar als haar vader, die de patiënt typeert als vriendelijk, zachtaardig en plooibaar. Hij zegt dat hij heel veel van zijn dochter hield toen ze klein was, en haar veel toestond, waarbij hij soms dingen verborgen hield in het bijzijn van haar moeder. Ze zegt dat ze de relaties die in hun gezin werden opgebouwd altijd leuk vond, en ze beschouwde ze als voorbeeldig en 'de enige juiste'. De patiënt ging op zevenjarige leeftijd naar school, studeerde goed, was actief betrokken bij maatschappelijk werk en nam deel in amateurvoorstellingen, zelfs georganiseerd samen met de jonge klasleraar van het schooltheater. Ze studeerde piano aan een muziekschool. Na school wilde ik gaan studeren om ‘verbonden te zijn met kunst’: naar een muziekschool of naar een theaterinstituut, maar mijn moeder stond erop om zich in te schrijven aan een polytechnisch instituut op de afdeling economie. Ze trouwde in 1995, vooral omdat haar man 'haar aanbad' en deze houding ten opzichte van haar op alle mogelijke manieren demonstreerde. Zelf voelde ze geen ‘speciale liefde’ voor hem. Ze zei dat ze voortdurend van baan veranderde, en na het huwelijk probeerden zij en haar man 'hun eigen bedrijf' te starten, maar dit leverde aanvankelijk ook geen serieus inkomen op. Haar man gaf haar van alles de schuld en zei dat ze er te lichtzinnig over was. INUiteindelijk besloot hij dat zij voor het huis moest zorgen, en het was op dit punt dat de zaken geleidelijk aan beter begonnen te worden. Eind 1998 dwong haar man haar tot abortus, daarbij verwijzend naar het feit dat “ze nog geen kinderen kunnen krijgen” omdat ze financieel slecht verzekerd zijn. Hij lette niet op haar verzoeken, op het feit dat “het op dat moment was”, in haar woorden, dat ze “een kind wilde als nooit tevoren en waarschijnlijk ook nooit zal krijgen.” “Bijna met geweld bracht hij” haar naar een dokter die hij kende, waar ze een abortus onderging. Ze meent dat er destijds ‘grof geweld tegen haar is gepleegd’. Nadat ze het ziekenhuis had verlaten, verhuisde ze van haar man naar haar ouders en wilde van hem scheiden, maar haar man en ouders haalden haar over om terug te keren. De relatie met haar man bleef erg gespannen, ze had vaak ruzie met hem, ze kon 'door het hele huis' schreeuwen, de afwas breken, enz. Tegelijkertijd daalde haar humeur sterk, ze wilde niets doen, ze kon de hele dag op de bank liggen of ‘rondhangen’ door de stad, terwijl ze werk miste, en daarom werden ze van de ene baan na de andere ontslagen. Toen kwam zwakte, zeer snelle vermoeidheid, een gevoel van hartkloppingen, duizeligheid en een gevoel van ongevormde angst. De intieme relaties met haar man gingen door, maar waren van haar kant volledig passief, wat vaak tot extra schandalen leidde. Toen verloor ze haar eetlust, haar gewicht daalde binnen zes maanden met 20 kilogram, en uiteindelijk bracht haar man haar naar de neurose-afdeling van het Regionaal Klinisch Klinisch Ziekenhuis: somatische toestand: asthenische constitutie en merkbaar lage voeding, bleke huid, blaasjes ademhaling in de longen, geen piepende ademhaling, heldere hartgeluiden, ritmische hartslag 88 slagen per minuut, bloeddruk 100/66 mm Hg. Kunst. Overleg met een therapeut: chronische gastroduodenitis zonder exacerbatie, chronische pancreatitis zonder exacerbatie. Overleg met een neuroloog: vegetatieve-vasculaire dystonie, cervicale osteochondrose zonder exacerbatie. EEG: er werd geen focale pathologie gedetecteerd, er zijn tekenen van een verlaging van de drempel voor convulsieve paraatheid. REG: pulsvulling in de carotis- en vertebrobasilaire bekkens is voldoende. De vasculaire tonus wordt niet aangetast. Veneuze uitstroom is niet moeilijk. Geestelijke toestand: bij de afspraak was de patiënt bij haar man, die haar naar een psychotherapeut bracht. Aan het begin van het gesprek vraagt ​​de man om een ​​voorbereidend gesprek met de arts zonder de patiënt. Tegelijkertijd zegt hij dat zijn huidige leven met de patiënt voor hem 'ondraaglijk' is geworden; ze gooit voortdurend schandalen naar hem toe en vindt hiervoor de meest onbeduidende redenen. Bovendien stond ze enige tijd geleden erop dat ze 'moest' werken, kreeg ze zelf een baan en begon vervolgens zonder duidelijke reden het werk over te slaan, waardoor ze werd ontslagen. De echtgenoot beschuldigde de patiënt ervan dat ze ‘hem in gevaar bracht’. Hij was verrast door haar gedrag en toestand en zei dat tot voor kort alles volkomen normaal was tussen hen. De patiënte eiste zelf ook een gesprek afzonderlijk van haar man. Tijdens het gesprek op de afdeling is de stemming somber, en hij benadrukt en probeert dit sombere humeur op alle mogelijke manieren te tonen: hij zucht zwaar, spreekt met een rustige, gepijnigde stem, bedekt zijn ogen met zijn hand. Soms begint ze te huilen, maar ze kan vrij gemakkelijk van het huilen worden afgeleid door van gespreksonderwerp te veranderen. Ze sprak onmiddellijk over de situatie met betrekking tot abortus, die zij als de sleutel tot haar toestand beschouwde. Door het verhaal te vertellen, maakt ze de dokter duidelijk hoe belangrijk het voor haar was om toen een kind te baren, hoe ongevoelig en wreed haar man handelde en haar dwong een abortus te plegen. Tijdens het gesprek stelt ze vragen om te begrijpen hoe de arts over haar situatie denkt en wiens handelen hij juist acht. Als het haar lijkt dat de dokter het eens is met haar interpretatie van de gebeurtenissen, probeert ze hem te 'aanmoedigen', vleiend te worden, een beetje te flirten en het vertrouwen uit te spreken dat het 'zo'n dokter' is die haar kan begrijpen en genezen. Tijdens de behandeling op de afdeling was zij erg conflictueus: bij de geringste onenigheid met haar visie op het probleem of het niet vervullen van haar wensen, vertoonde zij een “scherpe” verslechtering van haar toestand, uitte zij chantage.