Van de auteur: De plaats van verdriet in iemands leven. Verdriet is een van de natuurlijke emoties van ieder mens. We voelen ons allemaal wel eens verdrietig. Er gebeuren verschillende gebeurtenissen in het leven: we verliezen vrienden, geliefden, verhuizen van onze gebruikelijke plaatsen. Wanneer iets bekends en dierbaars je leven verlaat, of de hoop op iets moois in de toekomst verloren gaat, ontstaat er verdriet. En dat is oké. Er zijn geen vrolijke mensen, altijd en onder welke omstandigheden dan ook. Ons hele leven bestaat uit ups en downs, ups en downs, inclusief emotionele. Waarom is het dan onfatsoenlijk in onze samenleving om verdrietig te zijn? Bedenk dat u waarschijnlijk gevallen heeft gehad waarin uw dierbaren, toen er tekenen van verdriet verschenen, probeerden u op te vrolijken, op te vrolijken, u af te leiden of iets te doen waardoor u niet langer verdrietig bent. Velen van ons hebben een ‘taboe’ dat huilen in het openbaar verboden is en dat het delen van de pijn beschamend is, al was het maar onder de dekmantel van sterke dranken. En degenen om je heen, die met alle macht proberen je verdriet te blussen, brengen geen enkel voordeel met zich mee. In de eerste plaats is hun verlangen om je op te vrolijken te danken aan het feit dat je tranen of ongelukkige uiterlijk hen aan iets van henzelf herinnert en opwindt: hun pijn, niet-vergoten tranen, een niet-geleefd verlies. En ten tweede gehoorzaamt het aan de verwachting dat een poging om je op te vrolijken je een beter gevoel zal geven. Onze samenleving weet niet hoe ze moet sympathiseren en inleven. Soms kun je zelfs van dierbaren horen: “Wees niet zo slap! Jij bent degene die de schuld krijgt! De wereld is niet ingestort!”, of: “Samenkomen! Wij moeten van het leven genieten!” en andere soortgelijke uitdrukkingen die uw gevoelens devalueren. Velen staan ​​zichzelf en anderen niet toe verdrietig te zijn, omdat ze denken dat deze toestand hen naar beneden zal halen. Hoewel hoe meer we proberen van dit gevoel af te komen, hoe meer het zich ophoopt in het onderbewustzijn en hoe sterker het ons beïnvloedt. De oplossing is om te leven, d.w.z. sta jezelf toe verdriet te voelen, blijf erin zitten. Het gevoel van verdriet is op zichzelf niet langdurig. Als het wordt onderdrukt, verschijnt er verdriet. Het gevoel van verdriet duurt al langer. Houd er rekening mee dat als het verdriet constant wordt, de interesse in het leven verloren gaat, er geen kracht is en je niets wilt, dit een reden is om een ​​specialist (psycholoog) te raadplegen, omdat dit op een depressie kan duiden. Maar als verdriet tijdelijk optreedt, weet dan dat, wie je ook bent, een man of een vrouw, een ouder of een grote baas, je het recht hebt om verdrietig te zijn. Je hebt het recht om alleen te zijn, om na te denken, om te huilen, om te rouwen. Het is uiterst belangrijk voor de geestelijke gezondheid om jezelf af en toe verdrietig te laten voelen. Hierdoor kunnen we iets of iemand loslaten, accepteren en in het reine komen met wat we niet kunnen veranderen. Hoe kun je dit aan je dierbaren overbrengen? Je kunt zeggen dat je een beetje alleen wilt zijn, om ergens over na te denken. Dat het je helpt te kalmeren of spanning weg te nemen. Je kunt aangeven dat jouw ervaringen niet verband houden met deze geliefde, zodat hij zich geen zorgen maakt. Als je de aanwezigheid van een geliefde wilt, vraag dan: “Blijf alsjeblieft bij mij, houd mijn hand vast, omhels me, jouw aanwezigheid en jouw aanwezigheid. steun zal me veel helpen.” Of “Probeer me alsjeblieft niet op te vrolijken, blijf gewoon dicht bij me, dit is nu belangrijk voor mij.” Meestal proberen dierbaren te reageren als dergelijke verzoeken rechtstreeks worden gedaan ernaar. Als u niet de vorm van ondersteuning kunt krijgen die u nodig heeft van bijvoorbeeld uw partner of ouders, wend u dan tot iemand die u kunt vertrouwen: een vriend of een psycholoog. Een adequate psycholoog onderscheidt zich door het vermogen om alle gevoelens die de cliënt ervaart te sympathiseren en te accepteren, en probeert hem niet te 'repareren'. Bovendien kun je met een psycholoog oude pijn verwerken, een verlies waar je niet tegelijk om kon rouwen en waar je verdrietig over kon zijn. En manieren vinden om met dierbaren te communiceren voor een beter wederzijds begrip. Ik wens dat je je gevoelens accepteert! Met vertrouwen in jou, Maria Novikova