Hoe Natasha “bang was om te verdrinken” Een waargebeurd verhaal uit mijn praktijk. Gepubliceerd met toestemming van de klant. Namen, leeftijden en andere identificatiemiddelen zijn opzettelijk gewijzigd. Elk toeval met wie dan ook is uitgesloten. Natasha, 36 jaar oud, getrouwd, met een kind, kwam met een verzoek om van paniekaanvallen af ​​te komen. Ze vertelde uitgebreid over de aanslagen. Het bleek dat de grootste angst de angst is om te stoppen met ademen. Ademen is het belangrijkste voor een persoon, dus deze angst is 'angst is een locomotief' die andere symptomen meesleept - 'geknepen slapen' en 'snelle hartslag'. Ik ben met therapie begonnen, ik moet me vasthouden aan de 'analoog'. - Vertel eens, Natasha. Is er iets waarvoor je vreselijke angst voelt? - dacht ze en antwoordde - Dit is de angst voor water... - er is angst op haar gezicht... - Denk alsjeblieft aan de situatie waarin je deze angst ervoer - Ik vroeg het haar, zij knikte na nadenken - Kijk met je innerlijke oog op deze angst en beschrijf hoe het eruit ziet - Dit is een “grijs-zwarte mist” in de borststreek... - Weet je nu nog hoe de angst voor verstikking eruit ziet tijdens momenten van paniekaanvallen? Ze werd ondergedompeld in herinneringen aan angst en na een tijdje antwoordde ze: ‘O, hij is dezelfde, dezelfde ‘grijszwarte mist’. Hoe komt het dat Marat mij verbaasd vroeg: zijn ze hetzelfde? 'Het lijkt erop', antwoordde ik glimlachend. Ik begreep dat de directe toegang tot de redenen voor de angst voor verstikking gesloten was. Soms ‘klamp ik me in zulke gevallen vast’ aan een soortgelijke angst. In dit geval zijn de angst voor verstikking en de angst voor water identiek. 'Laten we eens kijken waar deze 'mist' vandaan komt,' stelde ik voor. 'Houd angst vast, begin door de jaren heen naar je verleden te glijden, vertrouw wat zal gebeuren, laat jezelf gaan…. Laat je onderbewustzijn je naar het moment van angst leiden... Natalya sloot haar ogen en ging haar verleden in. Er ging een hele tijd voorbij voordat ze iets zei... - Ik ben 7-8 jaar oud, en ik zit ergens in de tweede klas... De jongens en ik, dit zijn mijn klasgenoten, lopen langs de vijver... Ik zie dat er veel mensen bij het water zijn, een soort klinkende stilte, we komen dichterbij... Een meisje van mijn leeftijd ligt op het zand - ze is verdronken. Algen op het gezicht... ademt niet...Ze lijkt veel op mij... – de cliënt ademde diep en beefde. Paniek! - Wat wil je nu? - Ik vroeg de "achtjarige Natasha" - ze antwoordde aarzelend - ik weet het niet, ik wil huilen, schreeuwen... ik kan niet huilen, ik schaam me voor mijn vrienden.... - Hoe ziet jouw angst eruit daar, op de vijver? – vroeg haar – Deze mist wordt alleen maar zwarter en groter. Ik ben erg bang... - vervolgde ze - We passeerden de vijver... het leek rustiger te worden... Ik kon mezelf niet toestaan ​​om te kalmeren - Natasha, spoel de tijd een beetje terug, naar de plek waar je nog steeds op de vijver was - ze ademde weer diep in, haar lichaam trilde... - Verdwaal nu van je klasgenoten - ik stelde voor verder te gaan dan het 'tranenverbod'. - Ja, ik loop over een stoffige weg, ik ben bang. Voor mijn ogen is er een verdronken vrouw... - spanning - Een paar jongens komen me tegemoet, ik ben bang dat ze me zullen slaan... Ze kwamen voorbij... - Natasha, ga van de weg af, er is niemand daar, niemand zal komen.... - En nu - HUIL!!! - Marat, ik – ik barst van binnenuit..., nu, nu is het alsof het me uit elkaar gaat scheuren.. . Ik ben in maximale aandacht - haar borst beweegt... haar ademhaling is samengedrukt... haar lichaam is gespannen... En... ze boerde bijna! snikte, ze bevrijdde zichzelf! Ik was medeplichtig aan haar en voegde tegelijkertijd 'therapie' in " - "Huil met heel jezelf, meisje... huil met je hart, huil alles vanuit alle 'geheime hoeken'. Ze schreeuwde om eenzaamheid, angst, pijn... Ze verliet haar kindertijd! De bevrijding duurde lang genoeg. Toen ik mijn ogen opende, vroeg ik hoe ze zich voelde - Marat, het is alsof ik rustig en gemakkelijk opnieuw geboren werd! Vertel Natasha, hoe is deze lichtheid, waarmee kan het vergeleken worden? - Ik vroeg haar, ik moest 'de hulpbron repareren' - Het is net als de hemel - ze glimlachte ook. Ik moest haar hele leven 'hemel' opleggen en ik ging verder - Ga nu terug naar je acht jaar, maar met 'hemel'. vanbinnen... .en begin je leven opnieuw te leiden. Ga door verschillende situaties en voel de “lucht”…. Natasha sloot haar ogen, haar ademhaling was gelijkmatig en kalm... Na 10 minuten was ze klaar