In één sprookjeskoninkrijk, en misschien geen sprookje, maar de inwoners die daar woonden vonden het sprookjesachtig, er leefde vreugde, gelach, plezier waren opgewekte geesten constante metgezellen van Joy. Alle inwoners van dit land voelden haar aanwezigheid op elk moment van hun leven. Het belangrijkste was dat Joy geen reden nodig had. Je kunt zomaar gelukkig zijn. Op de een of andere manier kwam er een prikkelbare egel naar dit land. Het meest verbazingwekkende aan hem was dat hij gewoon vergeten was wat het betekende om zich zomaar te verheugen. Terwijl hij met een ontevreden blik om zich heen keek, kon hij niet begrijpen waarom iedereen die in dit land woont zo blij is. Dit irriteerde hem zelfs erg. ‘Dat ze geen problemen hebben of zo?’ - gromde hij binnensmonds. In feite hadden de inwoners van dit land natuurlijk problemen en kwamen ze elke dag moeilijkheden tegen, en angsten overvielen hen soms, maar dit alles was niet zo eng als je Joy in je zak had, of misschien wel. niet in je zak, maar gewoon in de helderblauwe lucht, of de felle zon die schijnt, of in een zwerm vogels die fluiten, of misschien in druppels regen of dauw die 's morgens vallen, of in plassen op straat , waar je met veel plezier kunt rennen. Vreugde, zo bleek, wist overal op de loer te liggen, het belangrijkste was om een ​​humeur te hebben dat het zelfs in kleine dingen kon opmerken, zelfs in onbeduidende dingen die op het eerste gezicht geen enkele vreugde op zichzelf bevatten koninkrijk verheugden ze zich over alles, zelfs als er een reden was dat er niet veel was. “Het leven is leuker in vreugde!” was hun motto. En vanaf hun kindertijd trainden ze hun vermogen om de vreugde in het leven op te merken. Zelfs op school hadden ze zo'n vak en het heette 'Het vermogen om van het leven te genieten'. De egel moest in dit land blijven en na een tijdje merkte hij dat hij meer begon te glimlachen. Soms verscheen er zo plotseling een glimlach dat hij geen tijd had om hem op te vangen, en dan werd zijn hele gezicht wazig van vreugde en kon er niets aan gedaan worden, dansten zijn benen en werd zijn hele lichaam gevuld met het ritme van de dans van vreugde. Hij begon er zelfs aan te wennen. Gelach, plezier, glimlachen en een goed humeur werden zijn echte vrienden. Hij moest afscheid nemen van oude gewoonten, hij durfde ze geen vrienden te noemen. Hoe kunnen moedeloosheid, teleurstelling, melancholie of verveling een vriend zijn? Er waren veel 'oude', het is onmogelijk om ze allemaal op te sommen, maar de nieuwe vrienden waren compleet anders. Ze riepen andere gevoelens op en wekten de vreugde van het leren over het leven. Op een dag, vroeg in de ochtend, bracht een kruisbek een brief naar de egel en nadat hij die had gelezen, begon hij zich klaar te maken om op weg te gaan. Maar waar ze hem heeft gebracht, zullen we ontdekken in het volgende sprookje. Ps. Ik hou echt van egels. Voor kinderen zijn het geweldige sprookjesfiguren, maar ook volwassenen vinden ze erg leuk. Ze hebben iets zo magisch dat de sprookjes zelf altijd Egels uitnodigen om hen te bezoeken en ze reageren graag op dergelijke verzoeken. Hoe vaak denken we dat prikkelbaarheid en woede normaal zijn? Nu schrijven ze hier de hele tijd over. Dit is niet normaal, maar het wordt de norm van het leven, ik zou het zo preciezer willen zeggen. Er is geen bron van prikkelbaarheid en woede, maar verlies van energie. Is het mogelijk om ze helemaal niet te ervaren? Ik ben er zeker van dat dit mogelijk is en dat er weinig verlies zal zijn in het leven van een kind of volwassene als hij helemaal niet langer geïrriteerd en boos is, en zijn aandacht en energie richt op hogere gevoelens en emoties. Dit zal ongetwijfeld een beter effect hebben op het karakter, de gezondheid en het leven van mensen..