In de psychologie bestaat het concept van “slachtoffer”. Dit is een persoon die zijn leven zo opbouwt dat de bestaansvoorwaarden “ondraaglijk” zijn, zowel voor hem als voor de mensen die dicht bij hem staan. Hij klaagt voortdurend over slechte kinderen, echtgenoot, baas, die zogenaamd verantwoordelijk zijn voor het feit dat hij zo slecht leeft. Als je hem probeert te adviseren iets in zijn leven te veranderen, zal hij onmiddellijk een heleboel excuses vinden om niets te veranderen in zijn ‘gecompliceerde en ondraaglijke leven’. Er zal altijd iemand naast zo’n ‘slachtoffer’ staan ​​die onbeantwoord en zonder enig eigenbelang helpt. Hij zal zichzelf, zijn leven, geven om het lijden te 'verlichten' van een persoon die zelf niets aan zichzelf wil veranderen, aan zijn houding ten opzichte van dierbaren, ten opzichte van zijn eigen leven. Deze 'slachtoffers' verschijnen niet onverwacht en uit uit het niets - zo groeien ze uit tot familie. Een kind dat opgroeit in een gezin waar iedereen van alles de schuld krijgt, zal in de toekomst zeker een “slachtoffer” worden. Iedereen heeft altijd de schuld van hem, iedereen om hem heen is slecht, ze verstoren zijn normale leven. Als kind krijgt zo iemand de bestaande realiteit niet te zien, wordt hem niet geleerd verantwoordelijkheid te nemen voor zijn daden en daden - de verantwoordelijkheid moet bij iemand liggen, iemand anders moet beslissen en het “goed” maken. En het kind geeft voortdurend iedereen de schuld, maar ziet zichzelf niet. Leeft volgens het principe ‘Ik ben goed, maar de wereld om mij heen is slecht.’ Helaas kunnen zulke mensen niet genieten van de aangename gebeurtenissen die in hun leven of in het leven van dierbaren plaatsvinden. Ze concentreren zich vaak op negatieve momenten, of vinden altijd iets slechts op prettige momenten. Waarom schrijf ik hierover? Zodat ieder van ons naar zichzelf kan kijken en kan bedenken of hij niet hetzelfde ‘slachtoffer’ is voor anderen en of hij zichzelf en anderen lijden veroorzaakt dat vermeden kan worden , beschouwen zichzelf als “slachtoffers” en geven iedereen in hun leven de schuld, maar ze willen zichzelf of hun houding ten opzichte van hun eigen leven gewoon niet veranderen. Ze moeten alles 'verduren', anders hoe zullen ze leven, tegen wie zullen ze klagen, er zal niemand de schuld krijgen van hun 'verwende leven'. Misschien zal iemand, na gelezen te hebben wat er geschreven staat, zichzelf of zijn geliefde herkennen en nadenken over de zinloosheid van het bestaan, er zal een verlangen verschijnen om hun leven te veranderen, niet ten koste van iemand anders, de hoop dat iemand zal komen en alles zal veranderen, zal verdwijnen. Je moet op jezelf vertrouwen, je fouten en vergissingen zien, niet proberen de wereld om je heen te veranderen, maar jezelf en je houding ten opzichte van de wereld veranderen.