Mijn eerste kennismaking met hospicepatiënten vond plaats enkele jaren voordat ik daar als psycholoog kwam werken. Een van mijn vriendinnen, Irina, bezocht als vrijwilliger het hospice van het 11e ziekenhuis van Minsk. Ze gaf bedlegerige patiënten te eten, nam patiënten in een rolstoel mee naar de straat voor de patiënten die van de dokter mochten lopen, praatte met hen en las voor aan degenen die dit niet meer alleen konden. Ik was onder de indruk van haar moed, zorgzaamheid en voorzichtigheid. Irina vertelde over de patiënten met wie ze omging. Op een dag zei ze dat een aantal van haar aanklachten uit het ziekenhuis waren ontslagen. Dit was een verrassing voor mij: hoe werd u ontslagen? Worden mensen ontslagen uit het hospice? Zijn ze hersteld? “Ik was verrast. “Ja, ze worden ontslagen als het beter wordt, en na een tijdje kunnen ze weer naar het ziekenhuis”, antwoordde Irina en nodigde me uit om de volgende keer met haar naar het hospice te komen. Ik stemde ermee in en ging verschillende keren met Irina naar het hospice. Vanaf mijn eerste bezoek aan het hospice herinner ik me de patiënt Nina - een vrouw van boven de 50 met de laatste fase van de oncologie. Ze was niet bedlegerig. Nina zat aan tafel; op de tafel stond een vaas met bessen en een open boek. We ontmoetten haar, ze zette het gesprek voort, ze was een beetje geremd, ze zei dat niets haar pijn deed, maar het leek erop dat alleen haar lichaam in de kamer was en dat haar ziel al een ander toevluchtsoord voor zichzelf had gevonden. Toen ik al in een hospice werkte, zeiden sommige patiënten dat ze soms niet eens konden begrijpen of ze nog “hier” waren of dat hun ziel al “daar” was toen ik als psycholoog in het hospice kwam werken Ik wist al dat Hospice-patiënten uit het hospice worden ontslagen, dat je met ze over elk onderwerp kunt praten, dat veel patiënten lachen en grappen maken van plezier. Ik herinner me mijn eerste patiënten nog goed. Victor is een knappe, atletische man van boven de 50. Hij zei dat doktoren in het hospice hem van de dood hadden gered toen het al heel dichtbij was. Vladimir kleedde zich prachtig en ging wandelen met vrienden en familieleden die hem bezochten. Hij zag er helemaal niet uit als een ernstig ziek persoon. Artsen selecteerden pijnstillers voor hem, verpleegsters dienden infusen toe met medicijnen die het lichaam reinigden, psychologen zorgden voor psychologische ondersteuning. Victor praatte graag met psychologen over spirituele en religieuze onderwerpen, hij hield van discussies. Victor voltooide een behandelingskuur, hij kreeg medicijnen en hij werd uit het ziekenhuis ontslagen. Een paar maanden later werd hij opnieuw opgenomen in het hospice. “Victor is bewusteloos, zijn bloeddruk is erg laag”, aldus een collega-psycholoog. “De doktoren proberen hem uit deze toestand te halen. Misschien zal het mogelijk zijn om iemand te redden, zoals de vorige keer”, voegde ze eraan toe. Maar deze keer konden de doktoren Victor niet redden. Er blijft een heldere herinnering aan een korte maar oprechte vriendschap. Vladimir hield van roken. Hij was ouder dan 60. In het hospice heeft hij deze gewoonte nooit opgegeven. We praatten met hem op de binnenplaats van het ziekenhuis als hij naar buiten ging met sigaretten, praatten op de afdeling of zaten op stoelen bij de ingang van het hospiceziekenhuis. ‘Ik zou de conciërge kunnen helpen de bladeren te verwijderen,’ zei Vladimir op die herfstdagen waarop hij zich best goed voelde. Hij stond bij het raam van het hospice en zwaaide naar me terwijl ik naar huis liep. Toen ik 's ochtends naar mijn werk haastte, zag ik zijn glimlach in het raam van de afdeling. Vladimir bracht ook verschillende keren tijd door in het hospice. Hij stierf in het ziekenhuis tijdens een grote kerkelijke feestdag. Het was leuk op de dubbele mannenafdeling. Ruslan, zittend op het bed, vertelde verschillende grappige verhalen en anekdotes. Dit hielp hem de pijn te vergeten, waar medicijnen niet altijd tegen konden. Evgeniy lag rustig op bed en glimlachte. Evgeniy en ik genoten ervan om naar Ruslan te luisteren. - Zhenya! Zhenya! – riep Ruslan plotseling uit. "Je kunt niet de hele tijd zo blijven liggen met je armen over je borst gevouwen!" De psycholoog zal nu vertrekken, ik zal in slaap vallen, en ze zullen je komen halen en je uit de kamer halen, besluitend dat je overleden bent. En het zal te laat zijn om te bewijzen dat dit niet zo is! Het komt voor dat de ziekte een tijdje terugtrekteen persoon heeft de mogelijkheid om te ervaren, voelen, zeggen, doen en begrijpen waar hij geen tijd voor had. Op dit moment worden vergeving, vriendschap, steun en begrip geboren. Gelukkig is degene aan wie dit is gegeven..... .... .... ....Het artikel is op 22 november 2018 gepubliceerd in de krant "Medisch Bulletin". in de sectie "Literaire competitie. Met" dringende hulp ". *** Mijn eerste kennismaking met hospicepatiënten was een paar jaar geleden, sinds ik daar met psychologen ging werken. Adna May bekend - Iryna, bezocht de hospice-hel van het 11e Minsk-ziekenhuis en Ikast Valancer. Yana zorgde voor de knielende patiënten, vervoerde ze op gehandicapte vazen ​​naar de straten van de patiënten die wandelingen maakten, bad met hen, las ze voor, die niet zelfstandig konden staan. Ik was gepassioneerd door moed, speelsheid en roekeloosheid. Iryna vertelde de geweldige patiënten met wie ze contact had, en uiteindelijk zei ze dat verschillende patiënten uit het ziekenhuis waren ontslagen. Voor mij was dit geen goed idee. “Hoe heb je afgerekend?” Wordt u ontslagen uit het hospice? Is Yana hersteld? – Ik zei: “Dus ik kom uit bed als de schimmels worden, en je kunt een tijdje naar het ziekenhuis gaan”, zei Iryna, en vroeg me of het tijd is om het hospice weer te bezoeken. Ik herinner me dat ik het hospice verschillende keren bezocht. Sinds mijn eerste bezoek aan het hospice herinner ik me de patiënte Nina, een vrouw van boven de 50 die zich in een vergevorderd stadium van de anarchie bevond. Yana was geen kikker. Nina ging bij het staal zitten, op het staal stond een vaas met bessen en lag een opengeslagen boek. We wisten van haar, ze trilde, ze was moe, ze wist dat het haar niets kon schelen, maar ze was bang dat in het paleis van kennis alleen ik intact was, en dat mijn ziel al voor mezelf was gevonden. Anderen zijn ongerept. Toen ik al in het hospice werkte, zeiden sommige patiënten dat ze urenlang niet konden begrijpen wat 'hier' is en wat hun ziel 'daar' is. Toen ik naar het hospice ging om met psychologen te werken, wist ik al dat patiënten uit het hospice worden ontslagen, dat ze over verschillende onderwerpen kunnen worden besproken, dat veel patiënten met angst en koorts kampen. Goed gedaan, ik denk met veel plezier terug aan mijn eerste patiënten. Viktar is een springer, een sportieve man van boven de 50. Hij onthult dat de doktoren in het hospice de hel dood aan het maken waren, en dat Kaliyana al erg ziek was. Uladzimir springt aprana, gaat soms op straat wandelen met vrienden en stapels die bij mij op bezoek komen. Ze zouden niet zijn zoals de zieke man van Chalavek. De doktoren ruimden de pijn op, de verpleegsters dienden sprinklers toe aan de doktoren die pijn deden aan het arganisme, de psychologen zorgden voor psychologische ondersteuning. Na elke verlamming door psychologisme op spirituele en religieuze thema's raakte Victar in discussie. Hij voltooide een behandelingskuur, de pit werd uit de medicatie gehaald en hij werd uit het ziekenhuis ontslagen. Ze heeft al enkele maanden last van hospice-zorg. “Viktar verkeert in een pretentieloze staat en de prijs is laag”, zegt Kalega, een psycholoog. - Urachy begint te jammeren om Yago. ‘Misschien gaan we aan het einde van de dag terug naar de chalavek, net als gisteren,’ zei Yana. Maar nogmaals, het lukte de doktoren niet om Viktar eruit te krijgen. Een heldere herinnering werd achtergelaten in een verdrietig, verdrietig, verdrietig jaar. Yam was ouder dan 60. Ze heeft zich nog steeds niet goed ontwikkeld en verblijft in een hospice. We baden met hen op de binnenplaats van de balzaal, als we daarheen gingen met sigaretten, we baden in het paleis, of we zaten op de stoelen voor de uitgang naar het hospice-ziekenhuis. “Ik zou de conciërge kunnen vertellen dat hij in het bos moet vissen”, zegt Uladzimir op deze lentedag, wanneer hij zich deze winter slecht begint te voelen. Hij stond voor de ziekenhuiskamer en zwaaide met zijn hand naar mij toen ik de dame verliet. Terwijl ik op bed lag, glimlachte ik naar de kamer in de kamer. Uladzimir de teckel gaat verschillende keren naar het hospice. Hij stierf in de balzaal op de koninklijke heilige muur. Het paleis van de tweevleesman was vrolijk. Ruslan, zittend op een lepel, vertelt verschillende grappige verhalen en anekdotes. Geta creëerde een gat van vergetelheid over de pijn, waarvoor geen remedie bestond. Het kleine meisje gaat op de lepel liggen en lacht. Yaugens en ik luisteren al heel lang naar Ruslan. - Zhenya! Zhenya! - Ruslan raptam. – Nelga is alles".