Het grootste probleem voor mij was het zetten van de eerste stap. En dan de tweede... De derde... Angst voor een nieuw begin - de grens tussen het vertrouwde leven en nieuwe ervaringen. Dit was mijn grote probleem vaardigheden - Ik laat me leiden door de regel: "Je kunt niet alles in de wereld weten (in mijn geval kunnen), maar je kunt wel veel doen." Ik krijg plezier als ik besef dat ik ‘dit’ kan doen. Diverse cursussen en trainingen, waarbij ik werd gestudeerd met nieuwe vaardigheden, resultaten en kansen. Verspilde tijd en geld... Inspiratie uit de toekomstperspectieven van het toepassen van nieuwe kennis... En dan zeggen ze tegen je: “Dat is alles, je studie is klaar. over. Doe het vervolgens zelf. Verdien geld met wat je leert. Zoek klanten.” - Hoe zit het met jezelf? Wat moet je nu met dit alles? Hoe? Wat kan ik bieden? Wat moet ik zeggen? Aan wie moet ik het aanbieden? Hoe dit allemaal te doen? - de hersenen exploderen eenvoudigweg met vragen. Het lichaam krimpt verraderlijk van binnen, het hart staat klaar om uit de borst te springen. Inspiratie verborgen in de verre hoek van het bewustzijn. om jezelf te verklaren, knijpt de keel samen, en de woorden zijn stroperig, ze blijven als een brok in je slapen hangen. Je ziel zinkt in je hielen, maar ze verraden je op verraderlijke wijze kleine trillingen. Al het gepraat en de overtuigingen dat de situatie veilig is voor het leven en de gezondheid, dat er niets ergs zal gebeuren, zelfs als het niet lukt, het lijkt onzin en domheid. Alles brandt van binnen en zorgt ervoor dat je koorts krijgt. Angst om iets verkeerd of niet goed te doen, een fout te maken en jezelf onprofessioneel over te laten komen (maar het is zonde om dit toe te geven), het niet aankunnen of iemands 'Fi...' horen tegen je werk... Dit alles je voelt je een hulpeloos kind... En je familie kijkt je ook aan met een stille vraag in hun ogen: - "Nou, wanneer laat je ons de beloofde miljoenen zien?" - een schuldgevoel veroorzaken voor het uitgegeven geld en de tijd die van hen is gestolen... Je bent ze ook iets verschuldigd... En ik wacht met mijn vastberadenheid tot morgen. Ik zeg tegen mezelf: "Ik ben er nog niet klaar voor..." En dan schuif ik het nog een dag uit... En nog een week... - "Ik ga nog een boek lezen..." Er gaat een maand voorbij, twee , drie... In plaats daarvan komen wanhoop, woede, afgunst, moedeloosheid en hulpeloosheid... Je begint langzaam het vertrouwen in jezelf en je droom te verliezen... Dit gebeurde ooit in mijn leven... En het is pijnlijk en grappig om te onthouden. .. Maar met dit probleem komen klanten naar mij toe. Doe het gewoon en je wordt vrijgelaten... De reden voor deze reacties is het psychologische trauma van de studentenperiode. De leraren op onze school waren voor het grootste deel streng en schaamden ons voor de hele klas voor fouten. Ze schaamden me zo erg dat ik in de grond wilde wegzakken, en toen schaamde ik me om mijn ogen op te slaan, vol tranen en wanhoop. 32 mensen kijken naar je en denken bij zichzelf dat ze zijn weggeblazen... Begrijpen hoe “verschrikkelijk” je bent, “onwaardig” respect, dat je een “schande” bent voor je familie… Er zal niets goeds uit voortkomen jij, waar je ook niet goed voor bent in het leven. Nee, dat neem ik ze niet kwalijk. Ik begrijp ze nu, in elke parallel zijn er 4 klassen, die elk meer dan 30 mensen hebben, lessen in twee ploegen en keuzevakken daarna - ga aan elk individu uitleggen wat hij niet begreep in de klas... Waar heb je vandaan zoveel kracht van , en elk van hen had ook een gezin, echtgenoten en kinderen die aandacht willen. De gevolgen van een dergelijke opvoeding van ijver zijn van invloed op het hele leven. En als dit trauma onbeheerd wordt achtergelaten, wordt het chronisch en vergiftigt het het leven, waardoor een krom prisma ontstaat van de perceptie van zichzelf en het leven. De facetten ervan komen tot uiting in de ‘angst voor fouten’, angst om nieuwe stappen te zetten en angst voor zelfexpressie, angst voor het hebben van een eigen mening’ is een gevolg van de angst die je ervaart tijdens de studententijd. De angst om afgewezen, beledigd, belachelijk gemaakt en in ongenade gevallen te worden, en omvat ook een gevoel van schuld en schaamte voor het maken van een fout. De reacties van het lichaam worden automatisch, dat wil zeggen op gedachten over een aanstaande gebeurtenis waarbij een ‘fout’ mogelijk is. ze werken op zichzelf. Deze reacties worden in het lichaam geregistreerd