Van de auteur: Primaire bron Er leefde eens een robot Jan. Het is lang geleden opgericht om mensen te dienen. En hij deed zijn werk perfect. Jarenlang heeft hij zich trouw en toegewijd ingezet voor het welzijn van de mensheid. Hij wist hoe hij berekeningen moest maken, het huis moest schoonmaken, een gesprek moest voeren en nog veel meer. 's Nachts zetten ze hem af en zetten hem in een hoek. In het donker bleef hij stil staan ​​tot de ochtend aanbrak, zodat hij weer de nodige dingen kon doen. De wijzer van de nachtklok tikte zachtjes en telde de minuten van zijn leven af, zo'n onmerkbaar en onbeduidend leven. En als het zou eindigen, zou het universum het niet eens merken, en zou niemand veel verloren hebben. Denk je eens in: er is een stuk ijzer verdwenen. Deze kan nog een keer gemaakt worden, hij kan zelfs veel beter gemaakt worden. Dit is wat de robot over zichzelf dacht voordat hij werd uitgeschakeld. En elke keer kon het de laatste zijn. Hij was een van de miljoenen zoals hij. Er waren zelfs robots die honderd keer beter waren dan hij, nieuwe die snel, functioneel en mooi waren. Ze passen zo harmonieus in het interieur van huizen en in de levens van mensen. Mensen wilden voor zulke robots zorgen, ze waren trots op hun robots en lieten ze aan hun vrienden zien. Maar Ian kwam nooit verder dan zijn tuin, omdat hij roestig en krakend was. Zijn vervagende kristallen pupillen keken met onverschilligheid en misschien ook verdriet naar de regendruppels op de ramen, naar de luidruchtige, ondeugende kinderen die boten in de beken te water lieten, naar de regenboog en het zonlicht dat het huis binnendrong. Hij vervulde plichtsgetrouw zijn plichten en probeerde dat te zijn flexibel . Dagen volgden elkaar op, maar routine en de eindeloze koude leegte en zinloosheid van wat er gebeurde bleven in de robot. En ze waren als een donkere afgrond, niets waarin iemand zo gemakkelijk kon verdwijnen, en bijna niemand zou hem tegenhouden. Hoe is het om iemand te zijn die geen leven in zich heeft? Wisten de mensen om je heen hiervan?.. “Wat is het leven? Waarom ben ik geschapen als robot, en niet als mens of vogel?” - dacht Ian. “Ja, ja, ik wil een vogel zijn. Ik zag ze bij zonsopgang spelen en nesten bouwen en ergens ver weg wegvliegen, naar andere landen. Ik zag ze baden in vochtige bladeren en vrolijk dauwdruppels uit hun veren schudden. Ze kunnen op de boomtoppen zitten en de opkomende zon zien, ze kunnen opstaan ​​om de stilte van de lucht te horen en de spelende wijze wind te ontmoeten. Ik weet dat dit hun kracht is. Vogels zijn één met de wind, geestverwanten, ze hebben elkaar nodig... Maar ik heb geen ziel.” – De robot was stil en veegde de vloer. En deze gedachten, en deze eindeloze koude leegte namen hem in beslag. Dag na dag merkte hij hoe onhandig en vervallen hij werd. Zijn kristallen pupillen werden troebel, de mechanismen bewogen steeds slechter, totdat hij op een dag uiteindelijk werd ingeschakeld, maar hij kon niet bewegen. Ze konden hem niet repareren. Hij heeft mensen tenslotte al zoveel jaren goed gediend. De houdbaarheidsdatum was verstreken en het was mogelijk om een ​​zelfverzekerd einde aan dit verhaal te maken door de vrachtwagen met het afval te volgen die naar de stortplaats ging. Maar soms gebeurt het in het leven dat het verhaal een vreemde en zeer onverwachte wending neemt en verder gaat de statistieken, diezelfde routine waar we allemaal zo aan gewend zijn. Soms kunnen omstandigheden, door een verbazingwekkend toeval of een beslissing van bovenaf, zo onvoorspelbaar uitpakken. En waarschijnlijk zit hierin iets speciaals en belangrijks voor iemand anders naast ons. En er kan van alles gebeuren. De truck schudde en stuiterde op de hobbels. Toen hij de stortplaats naderde, reed de chauffeur achteruit, draaide zich om en dumpte de stinkende inhoud, wat de enorme stapel afval en afval nog groter maakte. Kauwen en kraaien stegen op, een zwarte kudde, die de lucht vulde, begon te schreeuwen en verwoed met zijn vleugels te klapperen. , alsof er iets onvoorstelbaars was gebeurd. Samen met onze robot viel het ook als afval uit. Het was allemaal besmeurd met vuil en ze vergaten het uit te zetten. Dat wil zeggen, ze vergaten voor de laatste keer op diezelfde knop te drukken. Daarom observeerde de robot alles wat er met hem gebeurde tijdens deze reis naar de vuilstort. Hij kon zich niet bewegen, maar kon nog steeds als voorheen zien en horen wat er om hem heen gebeurde. Hij viel goed omdat hij naar de lucht kon kijken. O, wat was het een prachtige lucht! Kan een kunstenaar overbrengen…»