Hoe vaak kunnen kleine kinderen zonder enige reden een enorme driftbui krijgen, en soms, zo lijkt het, uit het niets. Vaak, als de oorzaak van een driftbui duidelijk is of ‘goedgekeurd’ door volwassenen, proberen ze het kind te troosten en medelijden met hem te hebben. Maar als, naar de mening van de volwassene, zo'n felle uitbarsting van emoties van het kind onaanvaardbaar is (het kind duwt de ouder weg, schreeuwt, vecht, enz.), begint de volwassene te proberen de hysterie van het kind te onderdrukken. Maar is het mogelijk om een ​​woedende vulkaan te stoppen? Natuurlijk niet. Hoe ‘verkeerd’ de hysterie van een kind ook mag zijn, hij doet het NIET bewust en kan zichzelf op dit moment absoluut niet beheersen vanwege de onvolwassenheid van de hersenen. Dit is belangrijk om te begrijpen en te onthouden. En het gevaar is dat een dergelijke emotionele toestand van het kind de ouder vaak ‘besmet’ met negatieve emoties. Er kunnen reacties verschijnen: “Ik zal je nu laten zien hoe je je moet gedragen”, “stop er onmiddellijk mee”, “kalmeer, wie je het ook vertelt”, “stop met schreeuwen”, “je krijgt het nu van mij”, “als je kalmeer niet, ik stuur je naar mijn kamer”, enz. Dit zijn allemaal pogingen om de woedende vulkaan te stoppen, maar ze zijn niet alleen nutteloos, maar ook schadelijk. Je kunt de emoties van een kind overstemmen, maar dit zal hem op geen enkele manier helpen ze te leren herkennen en ermee om te gaan, en op de lange termijn zal dit leiden tot nog grotere gedragsproblemen en angstgevoelens. (Het kind zal zich immers nooit bewust zijn van zijn emoties en het vermogen om ze te beheersen zal ook niet worden ontwikkeld.) Stel je voor dat je in zijn plaats bent. Laten we deze situatie overdragen aan ons, volwassenen. Stel je voor dat iets je erg van streek of boos heeft gemaakt. Misschien schreeuw je of ben je klaar om alles om je heen te vernietigen, en zegt je partner tegen je: “Stop ermee, stop met schreeuwen! Ga naar de kamer en kalmeer." Zullen uw eerste emoties afnemen of zullen ze alleen maar toenemen? Hoe wil je reageren? Of je huilt veel, misschien terwijl je schreeuwt dat je moe bent van alles. En je man negeert je verdriet, of devalueert 'je hebt een reden gevonden om te huilen', of begint je er zelfs voor uit te schelden: 'Houd op met hysterisch te zijn, anders ga ik weg!' Voel jij je geliefd en geaccepteerd om wie je bent? Hoe lang zal uw relatie ‘leven’ als uw man voortdurend kilheid toont als emoties over u heen komen, ze probeert te overstemmen of schreeuwt en u ervoor straft? Zul je het verlangen hebben om bij deze persoon te blijven, om te proberen een goede echtgenote voor hem te zijn? En wat voelen kinderen dan als ze 'gevangen' worden door emoties, maar ze beginnen hen hiervoor uit te schelden, te kleineren of te devalueren? hun gevoelens, straffen of gewoon koud zijn en negeren? Als zelfs moeder/vader hem niet accepteert, wie zal hem dan begrijpen, accepteren en helpen met zijn emoties om te gaan? krachtige uitdaging voor het evenwicht van de volwassene, zijn zelfbeheersing, het vermogen om UZELF en UW emoties onder controle te houden, tegen een kind te schreeuwen, hem te slaan, hem op te sluiten in een andere kamer, het kind te schudden en te schreeuwen “stop nu” of simpelweg het huilen van het kind te negeren. - dit is allemaal veel gemakkelijker dan jezelf beheersen, je destructieve impulsen, en bedenken dat 'ik hier de volwassene ben', 'het kind is nu slechter af dan ik', 'ik moet het kind helpen omgaan met zijn emoties' destructieve reacties op de hysterie van een kind laten zien dat een volwassene niet met de emoties van het kind kan omgaan - accepteer ze en help ze zacht te leven, terwijl ze hem troosten. Een volwassene kan niet omgaan met zijn emoties - om niet "besmet" te worden door de emoties van het kind, zijn impulsen en emoties onder controle te houden en kalm te blijven. En hij kan ook geen empathie voor het kind tonen. Het is heel belangrijk om te begrijpen dat als een kind jonger dan 5-7 jaar (en zelfs ouder!) Overmand wordt door een aantal sterke emoties, het niet uitmaakt hoe slecht hij zich gedraagt ​​(schreeuwt, schreeuwt, vecht, vernietigt alles om zich heen, enz.), hij kan zijn emoties niet aan vanwege de onvolwassenheid van de prefrontale cortex! En het is helemaal niet zijn schuld! Het kind heeft zichzelf op dit moment niet onder controle, dus het heeft geen zin om te roepen ‘stop er nu mee’.?