Ik zal je vertellen over de stadia van rouw die mensen die een geliefde hebben verloren, doormaken (vertrek, echtscheiding, scheiding). Ik gaf dit antwoord aan Yandex Q als expert, dat ben ik het met jou delen. I. Shock Dit is de eerste reactie op wat er gebeurt. Duur van enkele minuten tot enkele uren. We zijn geschokt als we horen wat er is gebeurd.II. Ontkenning De psyche is zo gestructureerd dat zij verlies niet onmiddellijk kan accepteren. Ze lijkt de realiteit te ontkennen en is het er niet mee eens te accepteren wat er is gebeurd. “Nee, dit kan niet waar zijn, dit is niet waar! Dit is een vergissing. Dit kan niet gebeuren!” De ontkenningsfase kan enkele uren tot meerdere dagen duren.III. Woede We worden boos, zoeken naar de schuldigen, rennen rond, alsof we iets proberen te veranderen. Je moet deze fase zeker doormaken en jezelf toestaan ​​boos te worden. Maar doe anderen geen kwaad.IV. Onderhandelen In de fase van het onderhandelen lijkt de psyche met de werkelijkheid te onderhandelen, waardoor voor zichzelf de illusie ontstaat dat de persoon niet is gestorven/weggegaan. Een poging om een ​​overleden persoon terug te halen (als dit een scheiding is) of om de illusie te wekken dat hij bij ons is (als hij overleden is). De traditie van het herinneren van een persoon onmiddellijk na de begrafenis en op de dagen 9 en 40 is dus niets meer dan het helpen van de psyche bij het onderhandelen. Bij een begrafenisdiner krijgt de overledene een glas, eten, een lepel en een foto. Dit ritueel creëert de illusie dat de persoon bij ons is, alsof hij leeft. Dit is onderhandelen. In dit stadium herinneren mensen zich vaak de overledene, praten over hem en kijken naar foto's. Dit is normaal in de onderhandelingsfase, omdat de psyche probeert om te gaan met verdriet.V. Depressie / Verdriet In dit stadium is er een toenemend bewustzijn van het verlies, en als reactie op dit bewustzijn - verdriet en tranen. Het is volkomen normaal om te rouwen om iemand die is overleden. Helaas is deze fase het meest onaangenaam en duurt enkele maanden. Mensen proberen het vaak te vermijden, om zichzelf af te leiden. Het is mogelijk en zelfs noodzakelijk om jezelf af te leiden, maar zonder weg te rennen van je leven. Tijdens deze periode is het goed om samen te werken met een psycholoog, waar je gevoelens geaccepteerd worden en ondersteuning krijgt. Als het stadium van depressie langdurig is en een totaal karakter heeft, met apathie, zelfmoordgedachten, is het in sommige gevallen beter om een ​​psychiater te raadplegen; Acceptatie Het gevoel van verdriet helpt iemand vreemd genoeg de situatie van het verlies van een dierbare te accepteren. Het is dankzij verdriet en rouw dat de psyche tot overeenstemming komt: de persoon bestaat niet meer. Wanneer acceptatie komt, neemt het verdriet af, waardoor er een gevoel van lichte droefheid bij de herinnering achterblijft. Tegelijkertijd kunnen er ook emotionele golven zijn, uitbarstingen op de sterfdag en op enkele belangrijke data, bijvoorbeeld op de verjaardag van de overledene, het eerste nieuwe jaar zonder hem, en dergelijke. De pijn neemt echter geleidelijk af.VII. Existentiële fase Weinig mensen praten hierover, maar pas na het accepteren van een verlies verandert de houding van een persoon ten opzichte van zichzelf en de wereld. Er vindt een herwaardering van waarden plaats. Iemand lijkt de vraag te stellen: “Wie ben ik, hoe ben ik nu na deze levenservaring, na dit verlies?” In dit stadium kan een nieuwe houding ten opzichte van zichzelf, een nieuwe perceptie van zichzelf, iemands waarden en betekenissen worden gevormd.VIII. Een nieuw leven en nieuwe ervaringen structureren Nadat iemand heeft geaccepteerd wat er is gebeurd en zichzelf in een nieuwe realiteit heeft gerealiseerd, is er een zoektocht naar nieuwe vormen van het realiseren van het leven. Een antwoord vinden op de vraag "Hoe?" - “Hoe zal ik nu leven, wat moet ik doen, wat wil ik?” Een persoon voegt zich geleidelijk aan bij een nieuw leven, doet nieuwe levens- en emotionele ervaringen op en verwerft nieuwe betekenissen. Het is belangrijk om alle fasen te doorlopen. Ze zijn niet altijd duidelijk in volgorde gedefinieerd; ze kunnen heen en weer ‘bengelen’: onderhandelen – depressie – ontkenning – agressie. Dit is goed. Het is belangrijk om niet vast te lopen. Als je na een jaar nog niet tot acceptatie bent gekomen, is dit een alarmerend signaal en een reden om contact op te nemen met een psycholoog (als je dat nog niet eerder hebt gedaan). Een psycholoog helpt je van fase naar fase te gaan zonder vast te lopen. Verwacht niet van een psycholoog dat hij een pijnstiller is. De taak van de psycholoog is hier niet om de pijn te verdoven, maar om te helpen leven, om verder te leven