Een ouder moet, een ouder is verplicht, een ouder moet - deze lijst kan voor onbepaalde tijd worden voortgezet, en achter elk van deze punten (onderstreep indien nodig) schuilt de wens van de ouder om te corresponderen met de patronen die van buitenaf worden gegeven, volgens welke Er ontstaat een bepaald ideaalbeeld, waaraan soms niet kan worden voldaan, simpelweg omdat het in eerste instantie verre van de realiteit is. “En als ik plotseling mijn geduld zou verliezen en tegen een kind zou gaan schreeuwen, zal het voor hem misschien precies die traumatische ervaring zijn die zal bepalen. zijn hele leven’, en ‘als dit meer dan een of twee keer gebeurde’, en ‘als ik tijd verspilde, als ik alleen maar les gaf, verbood en geen rekening hield met zijn behoeften en gevoelens?’ Wat zit hierachter? De machteloosheid van ouders, hun angst, onzekerheid en gevoelens van ontoereikendheid, die leiden tot meer neuroticisme en als gevolg daarvan hun contact met het kind bemoeilijken. Als we het hebben over de verwachtingen van ouders, is het belangrijk om te onthouden dat ze in beide ‘werken’ richtingen en beïnvloeden zowel het kind zelf als het idee van de ouder over zichzelf. “Ik dacht dat ik de beste moeder ter wereld zou zijn”, vertelt de cliënt tijdens het consult, “ik wist zeker dat ik niet van mijn kind zou houden. maakt niet uit wat. Maar toen ontmoette ik zijn grillen, hysterie, ongehoorzaamheid - en ik werd overmand door woede, irritatie en afwijzing. En ze werden vervangen door een overweldigend schuldgevoel. Ik wist tenslotte dat dit onmogelijk was. Onvoorwaardelijke liefde brengt zulke gevoelens immers niet met zich mee.” Of toch wel? En waar moeten ze dan heen? Op wie? Is het echt mogelijk om een ​​kind aan te vallen en hem “onherstelbare schade” te berokkenen? Allereerst is het logisch om te stoppen en toe te geven dat deze gevoelens gewoon bestaan. Dat je kunt liefhebben en tegelijkertijd het hele scala aan gevoelens kunt ervaren die inherent zijn aan een persoon. Een ouder kan boos zijn, machteloosheid, onbegrip en irritatie ervaren, simpelweg omdat hij nog leeft. En hoe hij precies met deze gevoelens omgaat, is een belangrijke ervaring voor het kind, die hij opdoet in de interactie met de ouder. Wat als het plotseling zou gebeuren dat hij ‘zichzelf niet kon inhouden en ging schreeuwen’? Geef je fout toe en bied je excuses aan, want deze ‘waarheid gebeurt’. Niet formeel, volgens een sjabloon van aanbevelingen, maar oprecht, door contact te hebben met het kind en hem te helpen zijn gevoelens te ervaren. "Je was waarschijnlijk verward, bang, verrast" - er kunnen veel opties zijn, en deze zullen afhangen van de specifieke situatie, het specifieke kind en zijn relatie met de ouder. Dus moet je de aanbevelingen opvolgen, boeken en artikelen lezen? Natuurlijk is dit de moeite waard, maar tegelijkertijd is het belangrijk om in contact te blijven met de realiteit en jezelf niet te bekijken door het prisma van de ‘ideale ouder’ die altijd slaagt (vooral als je het doet zoals voorgeschreven), maar hoe het gebeurt, gebeurt in live interactie met een levend kind.