Van de auteur: Het meest imperfecte artikel dat ik ooit heb kunnen schrijven. Er is geen ontsnapping mogelijk aan de verliezen in het leven. Het is niet verrassend dat er weinig wordt gezegd over echte verliezen. Ze worden grotendeels onderhouden. In dit geval is er noch de energie, noch de tijd om echte scheidingen in te kleuren. Maar we verfraaien op heldere en vakkundige wijze sommige verliezen voor onszelf, dierbaren. Waarom alles ingewikkeld maken als er in de geschilderde situaties maar twee uitwegen zijn? untitled): Op een dag hoorde ik in een van de tv-programma's over artiesten het volgende verhaal... Tijdens het filmen woonde het creatieve team van acteurs, bestaande uit mannen, in een hotel en wachtte elke ochtend in de lobby op de bus om hen te komen halen. Zoals gewoonlijk was de wachttijd gevuld met enthousiaste discussies over “belangrijk”... En door deze gang liep een vrouw langs hen heen, verdiept in interessante gesprekken... Zo was ze, en ze liep zo dat iedereen stopten met praten en al hun aandacht was op haar gericht, alle belangrijke gesprekken verdwenen als mist in de ochtend... Iedereen was stil en was aan haar beeld geketend, zelfs als ze niet langer in de gang was (mannen, wat kunnen we van hen)... Ze vertrok, maar de mannen bleven, en er volgde een langdurige pauze, waarvan de betekenis betekende dat iedereen samen en ieder afzonderlijk een groot tekort aan iets had... En toen, een beroemde acteur, met spijt en misschien bitterheid, maar oprecht (acteurs weten hoe ze de juiste intonatie moeten geven) zeiden: "En hoe zijn WIJ nu, zonder haar, hè?" Dit is het verlies van verliezen, decennialang, ja, wat is er, misschien tot het einde van het leven... Voor het menselijke 'ego', en voor zijn trouwe dienaar van de geest, is dit wat nodig is... Verlies als steun in het leven, als een manier om jezelf actief en levend te voelen, vast te houden, je vast te klampen aan de rand van de klif, om zo te zeggen. Maar in de taal van de psychoanalyse werd deze dame een intern object waarmee een beeld van aangename almacht werd opgebouwd. En voor deze situatie is kritiek niet belangrijk, en worden persoonlijke grenzen willekeurig opgebouwd... En echte grenzen moesten worden opgegeven onder de druk van het plezierprincipe... Vervolgens kun je een heleboel verschillende contexten (situaties) overwegen waarin er is een soortgelijk gekleurd verlies en vind iemand die hij zelf heeft gecreëerd. Hoe kan ik nu leven zonder hem, zonder haar, zonder succes, zonder gezondheid? Zonder... enzovoort. Zoals je begrijpt, zijn deze bovenstaande vragen in samengevouwen vorm gesteld... In uitgebreide vorm zullen ze er waarschijnlijk zo uitzien: Hoe kan ik nu perfect zijn zonder hem? ideaal zonder haar nu? Hoe kan ik nu zonder een absoluut gevoel van eigenwaarde? Misschien zal iemand voorstellen om de filosofische term ‘ideaal’ te vervangen door het woord ‘onvervangbaar’ of iets anders... Ja, alsjeblieft, iedereen mag zijn eigen woord hebben... Je denkt dat ik het ideaal aanval, maar hier is het Nee ! Maar het lijkt mij dat de term ‘ideaal’ nog steeds het beste past... Alleen het ideaal zal nu een nieuwe plek in zijn ziel moeten zoeken als iets (iemand) een geïdealiseerd beeld is (is geworden). werd goed gedekt door psychoanalyticus Karen Horney), waarna leven zonder een probleem werd. En het enige dat overblijft is lijden... Hoe kan nu "Ik heb geen baan", "Ik heb geen auto" en zelfs "Ik heb geen favoriete T-shirt", zoals je begrijpt, iets kan een geïdealiseerd beeld worden... Natuurlijk is het tijd om te domineren in de psyche van een geïdealiseerd beeld, afhankelijk van de realistische betekenis van de objecten... Met gezonde kritiek, natuurlijk. Het is gewoon geweldig dat dat niet zo is!!! Een gelijkenis over monniken: Een groep pelgrimmonniken naderde een doorwaadbare plaats op een bergrivier. De stroming van de rivier was sterk en kon hen gemakkelijk omverwerpen. Een jonge vrouw stond met een bundel naast de doorwaadbare plaats en was bang om over te steken Een van de monniken nam haar in zijn armen en droeg haar naar de andere kant. Ze bedankte de assistent hartelijk en hij antwoordde: 'Graag gedaan.' van de broedermonniken zeiden verontwaardigd: "Had je het recht om een ​​vrouw aan te raken, omdat je dat volgens je status niet had moeten doen!" Monnikantwoordde: “Mijn broer, ik nam haar in mijn armen om haar over de rivier te dragen, maar toen liet ik haar achter op de oever! En jij, jij draagt ​​hem nog steeds!” Ten tweede (lichaam): Laten we nu een eenvoudige vraag stellen die een beroep doet op de realiteit: “Hoe zit het met deze bovengenoemde verliezen voor het lichaam?” En wat kan voor ieder mens reëler zijn dan het lichaam? Laten we terugkeren naar het verhaal met de acteurs, naar de plaats waar met zo'n impuls werd gezegd: "En wat zijn WIJ nu, zonder haar?" Ik stel voor om me te identificeren met de deelnemers in deze situatie en zich tot het lichaam wenden, dan zal onmiddellijk het proces van gronding in de werkelijkheid beginnen... En natuurlijk is er een conflict tussen het echte en het aangename... Waarin het aangename niet wil toegeven... Maar na 5-10 seconden maakt je hoofd verschillende bewegingen naar links en rechts, misschien kijk je naar rechts, zodat je zeker weet dat de bus is gearriveerd, en blijf je iets naar rechts gericht, wachtend op de bus...De ogen zal nog vaker bewegen dan het hoofd...Lichaamsbewegingen tegen een vastzittende geest. Binnen een uur zul je de geur van haar parfum niet meer herinneren (omdat je dat kunt, je bent geen wolf). Dan ga je werken en je concentreren werk, dan zal er anticipatie zijn op de lunch, en ten slotte de lunch zelf... De behoeften van het lichaam, de 'dagelijkse gedragspraktijk', zoals Martin Heidegger zei, zullen het ideaal beginnen te verdringen... Geleidelijk aan zal het lichaam beginnen te werken. zijn goede wil dicteren aan ons controlerende “ego”... Het wordt over het algemeen niet geaccepteerd om ons voor hulp tot het lichaam te wenden. Maar dat is precies wat we denken! Maar wij doen het anders! Ja, meestal proberen de meeste mensen die het moeilijk vinden erover na te denken, of op zijn best te voelen. Blijf er dus met je verstand mee omgaan. Er is nog steeds niemand die dit kan veranderen behalve jij. Sommige dingen kun je doen door middel van gedrag en bewust. Dit is wat de oude Griekse filosoof Socrates deed in het volgende verhaal: Socrates hield ervan om over de markt te lopen en naar verschillende goederen te kijken. Hij kon gedetailleerd met de verkoper praten over de eigenschappen en voordelen van de goederen niets kopen. De verkoper vroeg: "Waarom?" Waarop de filosoof antwoordde: "Zoveel verschillende en interessante dingen waar je gemakkelijk zonder kunt!" Ten derde (bewustzijn): Alleen een lichamelijke benadering is niet genoeg. Werken met bewustzijn is noodzakelijk. Zelfs normaal gesproken is bewustzijn niet identiek aan het zijn. Normaal gesproken is het ene bewustzijn niet identiek aan een ander bewustzijn. En je moet met bewustzijn om kunnen gaan. In onafhankelijke modus door zelfbewustzijn. Of door de verruiming van het bewustzijn in de vorm van dialoog met iemand van buitenaf. Wat er in dit verhaal over de acteurs gebeurde was de uitbreiding van het vastzittende bewustzijn ten koste van het “niet vastzittende” bewustzijn... Net als in de parabel over de monniken. Hier is het erg belangrijk om op te merken of je weet hoe je moet weigeren en verliezen (loslaten)? Deze levensvaardigheid is net zo belangrijk als het vermogen om een ​​doel te bereiken... Het zou fijn zijn om los te kunnen laten en te verliezen.. Of leer dit te doen. Een heel goede maar veilige gewoonte van loslaten is ‘oude dingen weggooien’. Dingen die je nog kunt dragen, maar het vermoeden bestaat dat je ze nooit zult dragen, zelfs niet in de datsja. Dit is hetzelfde geval als over de pelgrimmonniken. Voor altijd loslaten betekent NIET dat je het vernietigt, het betekent dat je een nieuwe plek vindt voor het oude (gewone, geïdealiseerde) in je ziel. Het idee is er zoals het was, alleen is het nu niet-geïdealiseerd De sabbat is voor de mens, niet de mens voor de sabbat. Ten vierde (weerstand): Als je gehecht bent geraakt aan iets of iemand dat verloren zou moeten gaan of losgelaten moet worden, betekent dit niet dat dit niet ontvangen/verloren nu uit het leven moet worden uitgesloten of vernietigd. Dit is precies wat een probleem zal zijn (dit is hoe het hoogstwaarschijnlijk zal zijn!). Je verspilt jezelf en je geliefde aan weerstand. Probeer eens de piano te verplaatsen als hij dat niet wil? Het lijkt goed om niets uit te sluiten, maar alleen een nieuwe opslagplaats te vinden. Om het metaforisch te zeggen: verplaats het naar een andere plank, met een ander doel. Mijn favoriete shorts zijn al lang in de vergetelheid geraakt, maar er blijft een prettig gevoel over van hoe het was. Het heeft geen zin meer om te onthouden waar ze zich na het wassen bevinden. U bent volledig vrij van zorgen … ?»