Van de auteur: Psychologische workshop Interview gepubliceerd in de krant “Work for You” op 21/04/2004, online krant BelaPAN op 29 september 2004. * Hoe verschilt een specialist die wordt ontslagen vanwege personeelsinkrimping van een baby? * Is het mogelijk om bang te zijn voor vrijheid en onafhankelijkheid als je er je hele volwassen leven van hebt gedroomd * Waar kun je vluchten voor je eigen angst als je het hoort? het brullen van een dreigende leeuw heel dichtbij? Psycholoog Olga KOVAL beantwoordt deze en andere vragen. — Olga, ik was er getuige van hoe een goed opgeleide man, ontevreden over zijn laagbetaalde baan en tirannieke baas van de afgelopen jaren, bijna in tranen uitbarstte toen hij hoorde dat hij werd ontslagen. Waarom ervaren veel mensen een verandering van baan als een crisis? — ‘Crisis’, vertaald uit het Oudgrieks, is een keerpunt. Een persoon wordt geconfronteerd met de noodzaak om een ​​specifieke, soms van cruciaal belang zijnde beslissing voor zichzelf te nemen. En dit is altijd een moeilijke beslissing voor hem. Een persoon die met een bepaalde gebeurtenis wordt geconfronteerd, ervaart niet altijd een crisis, maar alleen wanneer hij deze in eerste instantie als zijn enorme probleem beschouwt. Maar de momenten die inherent zijn aan het doorstaan ​​van een crisis, wanneer er echt belangrijke veranderingen plaatsvinden in iemands leven, zullen altijd aanwezig zijn. Zelfs als deze veranderingen gewenst zijn, keert een persoon, figuurlijk gesproken, terug naar een infantiele staat en moet hij de wereld opnieuw beheersen. Stel je voor: iemand had een beroep, een positie, een plaats in de samenleving, de gewoonte om 's ochtends gemalen koffie te drinken en om half negen het huis te verlaten, een bepaald 'sociaal pakket' te gebruiken en te weten wat hij zou doen, dat hij betaald zou worden. ervoor, en wat ze morgen op hem wachten op kantoor...En plotseling gaat de sociale identiteit verloren, en opnieuw moet je de vraag beslissen "wie ben jij" en op zoek gaan naar je plek in deze wereld. Het is waar dat in onze samenleving de crisis van het banenverlies gewoonlijk milder verloopt dan in het Westen: het is gebruikelijk dat we sympathiseren met degenen die ontslagen worden en begrip tonen. Voor hen is dit een meer ‘bekende’ en persoonlijk geïsoleerde gebeurtenis. Ik herinner me liever de dualiteit van de wereld. De geschiedenis kent veel voorbeelden waarin de strijd voor de vrijheid, en zelfs de dood ter wille daarvan, als de meest waardevolle betekenis en uitkomst van het leven werd beschouwd. Tegelijkertijd beangstigt het verkrijgen van vrijheid in de vorm van het verliezen van een baan – misschien een laagbetaalde en oninteressante baan – velen angst. Meestal gebeurt dit omdat mensen niet geneigd zijn ontslag te beschouwen als het verkrijgen van de gewenste onafhankelijkheid. Vrijheid kan immers niet alleen worden gezien als een kans om je onuitputtelijke potentieel te onthullen, om iets nieuws te proberen, maar ook als eenzaamheid, isolatie, een bron van angst en een gevoel van machteloosheid, hulpeloosheid, hopeloosheid en uiteindelijk sociale castratie, nutteloosheid. , gebrek aan vraag, enz. . Vooral als iemand niet weet hoe hij deze vrijheid moet gebruiken. Ervaringen worden verergerd door het feit dat elke crisis gepaard gaat met onzekerheid, het onvermogen om te controleren wat er gebeurt en de toekomst te voorspellen. In dit geval verslechtert de financiële situatie van een persoon vaker wel dan niet objectief onmiddellijk en kan hij niet langer leven zoals voorheen. – Hoe kun je op een nieuwe manier leren leven? – Ik zou je aanraden deze situatie als nulpunt te nemen. Raak niet in paniek, wees niet nerveus, vervloek het lot en denkbeeldige of echte vijanden niet. Neem in ieder geval een pauze en doe niet al het bovenstaande, verspil niet je eigen energie en tijd van je eigen leven, die zo kostbaar is in deze situatie. Wie weet, wat als ontslagen worden de gelukkigste wending van je leven wordt!? Het is goed als je de kans krijgt om echt een tijdje te pauzeren en “om je heen te kijken”, en jezelf te laten nadenken over wat er werkelijk is gebeurd? Vond je je vorige baan leuk? Zou je haar ooit zelf kunnen verlaten? Wat wil je echt doen? Denk aan je kinderdromen: misschien is dit het moment om ze waar te maken? Luister naar je intuïtie, want soms leiden de meest onverwachte en op het eerste gezicht ongelooflijke gedachten tot de beste beslissingen voor jezelf. Een goede techniek is om de situatie ‘af te breken’ en er vanuit verschillende posities naar te kijken.Zet op papier de voor- en nadelen van uw huidige positie op een rij, bespreek uw verwachtingen en angsten. Dit werk kun je het beste doen met de steun en hulp van iemand anders, om niet in een aantal onbewuste patronen van jezelf te vervallen en niet in cirkels rond te lopen, als een eekhoorn in een wiel. En het is beter dat dit een professioneel opgeleide specialist is die niet emotioneel betrokken is bij uw situatie. Het is tenslotte de emotionele betrokkenheid die je vaak niet toestaat ‘vanuit een andere hoek te kijken’, een nieuw bewustzijnsniveau te bereiken en je andere ‘verzamelpunt’ te zien. Haast je niet om deze vragen te beantwoorden. Neem het voorbeeld van een baby die de wereld optimistisch en geleidelijk beheerst. Zoals een van mijn leraren zei: “Haast is alleen nodig bij het vangen van vlooien.” Ik bedoel onrust, koorts, paniek. Terwijl je nadenkt, kun je iets doen waar je al een hele tijd niet aan toe bent gekomen. Demonteer bijvoorbeeld de mezzanine of beheers ontspanningstechnieken. Het belangrijkste in deze fase is het vinden van innerlijke harmonie, die stabiliteit zal bieden voor gedurfde stappen in de toekomst. Zoek steun bij vrienden en kennissen, in films en boeken. Het is goed als je familieleden in de buurt hebt die je begrijpen, die je geen verwijten maken, je niet haasten, je niet met medelijden vernederen en je niet behandelen alsof je ziek bent, ook al gedraag je je nerveus Hoe dan ook, zelfs als u niet veel tijd heeft om na te denken, kunt u een tijdelijke “puntondersteuning” vinden, die u op zijn minst het noodzakelijke minimum zal bieden en u de mogelijkheid zal geven om verder te zoeken naar wat u nodig heeft. past het beste bij jou. Het belangrijkste is om niet te wanhopen. Je leven eindigt daar zeker niet. En veel mensen reageren op deze manier op een onverwachte, ongewenste, onvoorspelbare gebeurtenis. - Wat als de harmonie niet wordt bereikt en je bang bent om in het onbekende te stappen? - Ik kan alleen maar over mijn eigen ervaring spreken: een psycholoog is mijn derde beroep, hoewel ik mijn baan niet ben kwijtgeraakt, maar deze elke keer zelf heb verlaten. Begin jaren negentig was ik een ingenieur die met ontslag werd bedreigd, en tot het begin van de nieuwe eeuw was ik een succesvol financieel medewerker bij een van de particuliere bedrijven. Ik studeerde psychologie uit persoonlijke interesse, totdat ik besefte dat dit mijn pad was en ik niets anders wilde doen. Het was natuurlijk beangstigend. Vooral als er iets te verliezen is... Niemand begreep toen mijn stap, behalve mijn man en zoon. Waar ik ze heel dankbaar voor ben... Het heeft mij echt gesteund. Maar voor mij is het belangrijkste altijd geweest dat ik mezelf niet moest veranderen. En zoals mijn grootmoeder altijd zei: “De ogen zijn bang, maar de handen doen het wel.” Dus het is hier. Hoe dan ook, we kunnen nooit van tevoren weten wat de werkelijke gevolgen van onze keuzes zijn. En soms wordt wat het beste leek, jaren later door ons als de verkeerde keuze beschouwd. En integendeel, we erkennen dat sommige volkomen ongewenste gebeurtenissen op dat moment het meest effectief zijn voor onze ontwikkeling en we zeggen dat “als dit niet zo was geweest...”, ik dan bijvoorbeeld niets zou hebben begrepen. in dit leven of iets anders zou niet in mijn leven zijn gebeurd, heel belangrijk... Het was niet “gebeurd”, niet “gebeurd”. Dit heeft voor mij een diepe betekenis. Daarom heb ik nooit zo’n belangrijke manier van bestaan ​​voor mij uitgesloten als het vertrouwen op mezelf en mijn intuïtie. Dit is een van mijn belangrijkste regels... En voor mij is de beste keuze altijd geweest om geen spijt te hebben van wat ik wilde, maar niet deed... Angst en angst zijn mij bekend, natuurlijke metgezellen van een crisis, zelfs als er in de toekomst mondiale positieve veranderingen worden verwacht. Het is alleen belangrijk om ‘vrienden te worden’ met je angst en geen beslissingen te nemen ‘op grond van zijn dictaat’. Ik heb ooit een verhaal gelezen over een gemeenschap van leeuwen, wat leerzaam leek. Het blijkt dat leeuwen hun oudere familieleden gebruiken voor de jacht. Nadat ze de prooi in een ravijn hebben gedreven, staan ​​​​oude, tandeloze en onhandige roofdieren aan de kant en grommen dreigend. Angst drijft het slachtoffer in de tegenovergestelde richting, waar jong, sterk en genadeloos op haar wacht... Misschien is het zinvol om niet voor de angst weg te rennen, maar hem halverwege tegemoet te treden of hem op zijn minst te 'onderzoeken'?! Er zijn verschillende waarheden die, naar mijn mening, de moeite waard zijn om iemand te herinneren die zijn baan verloor: onze.