“...machteloosheid die niet beloont – in “vriendelijkheid”; laffe gemeenheid - tot "nederigheid"; onderwerping aan degenen die gehaat worden is ‘gehoorzaamheid’. De onschadelijkheid van de zwakken, de lafheid waaraan hij een tekort heeft, zijn bedelen, zijn onvermijdelijke lot om altijd verwacht te worden dat hij hier een al te mooie naam krijgt - 'geduld', het wordt net zo goed deugd genoemd; het onvermogen om zichzelf te wreken wordt de onwil om wraak te nemen genoemd, misschien zelfs vergeving (“want ze weten niet wat ze doen, alleen wij weten wat ze doen!”). Ze praten ook over “het liefhebben van je vijanden” – en tegelijkertijd zweten” F. Nietzsche 'Geneologie van de moraal' (sectie 1, fragment 14) F. Nietzsche's reflecties dat het idee van wrok in de structuur van de christelijke moraal ligt, openen voor de psychotherapeut een ander begrip van de problemen van de relatie van het subject, zowel met de Ander en met zichzelf. Het woord ‘wrok’ is van Franse oorsprong, en het is moeilijk om de Russische betekenis ervan te vinden om de directe betekenis ervan in onze taal over te brengen. Als je dit woord echter intuïtief vervreemdt van de contextuele inhoud ervan en het vervolgens fenomenologisch uitsnijdt, kun je dichter bij het begrip ervan komen. Het eerste dat naar boven komt als we nadenken over wat wrok is, is dat het fenomeen rechtstreeks verband houdt met ervaring, en dat laatstgenoemde in zijn diepe structuur gekleurd wordt door negatief affect. En deze negatieve ervaring wordt onderdrukt in de ‘kern’ van het zelf. Een van de Russische vertalingen van het woord 'wrok' wordt bijvoorbeeld onthuld in de uitdrukking 'verborgen woede' (wraak, wrok, afgunst, enz.). Uiteraard is dit slechts een van de epistemologische pogingen om de betekenis van het woord ‘wrok’ te ontdekken. Tegelijkertijd weerspiegelt het niet de volledige spirituele volheid van de intuïtieve essentie van de gedachte over wrok, die de filosoof er zelf in heeft gestopt. Desondanks kunnen we doorgaan in de wetenschap dat er sprake is van een heropleving in de Russischtalige ruimte. De ‘kern’ van negatief affect is verborgen voor het bewustzijn van het subject vanwege de ontkenning ervan. En de scheuten komen naar de oppervlakte in de vorm van ‘deugd’, zoals Nietzsche zegt. De pseudo-weldoener bestaat uit draden van een negatieve visie op de wereld om hem heen, en werpt de ervaring van wrok op anderen, en markeert hen als dragers van zijn (maar het is beter om het voornaamwoord ‘mijn’) schuldgevoel te gebruiken. Schuldgevoel, dat wordt bedekt door de angst om de beoordelende blik van buitenaf op zichzelf en op het persoonlijke bestaan ​​te richten. Misschien kunnen we op dit punt in onze reflecties praten over het zogenaamde psychische mechanisme, zoals een projectie, dat het wrokkige subject onbewust aanmoedigt om te ‘investeren’ in de Ander-fragmenten van niet-acceptatie van zijn angstige en kwetsbare zelf. De drager van wrok openbaart zich alleen in relaties met de Ander. Voor ressentiment is de Ander belangrijk en waardevol, niet als autonoom figuur en subject, maar als object voor de reactie van ‘verborgen woede’. De andere fungeert als een ‘ontlading’ en het loslaten van spanning voor het wrokkige onderwerp. In dit geval kunnen we een dialectische inhoud onderscheiden binnen de drager van wrok. Aan de ene kant is er negatief affect, en aan de andere kant is er ‘deugd’. We kunnen echter geen morele beoordeling geven van de ‘kern’ van ressentiment – ​​dit is er en dit is een feit. Onze aandacht wordt meer aangetrokken door pseudo-deugd, die het onderwerp verdeelt en neigt naar een echt bestaan. ‘Deugd’ speelt een andere rol dan het negatieve effect van ressentiment. Door iemands verborgen affect te verbergen, veranderen de woorden en gebaren van de persoon in een kalm zelfinzicht dat ‘alles goed met hem gaat, net als met iedereen’. We kunnen zeggen dat het deze ‘deugd’ is die het begin is van de vorming van disfunctionele relaties met de Ander. Op dit punt kan de psychotherapeut een ander begrip hebben van wat codependente relaties zijn en hoe ze functioneren vanuit het oogpunt van het idee van wrok. De poging tot een fenomenologische beschrijving van wrok beperkt zich niet tot de bovenstaande overwegingen. Diepere en uitgebreidere beschrijvingHet feit dat dit fenomeen vanuit filosofisch oogpunt bestaat, kan worden afgeleid uit M. Schelers boek ‘Ressentiment in the Structure of Morals’. Tegelijkertijd staan ​​iemands eigen reflecties over wrok in de context van de psychotherapeutische praktijk altijd open voor kritische discussie en andere hermeneutische interpretaties. Nu wilde ik verder gaan met hoe wrok vorm kan krijgen in de situatie van een psychotherapieruimte, aan de hand van het voorbeeld van een van de psychotherapiebenaderingen. De intuïtie van F. Nietzsche bekoort met haar scherpte van uitspraken en chirurgische precisie bij het onthullen van wat verborgen is in iemands bestaan. In onze veroordelende passage tegen de christelijke moraal, die aan het begin van deze publicatie werd gegeven, kunnen we de kern zien van een dergelijke richting in de psychotherapie, die ernaar streeft de patiënt te helpen zijn probleem binnen een beperkt tijdsbestek op te lossen. De naam van dit type therapie is kortdurende psychotherapie. En de methode die “laffe gemeenheid omzet in nederigheid <...>, en haat in gehoorzaamheid” wordt in de psychologie content reframing genoemd. Als we proberen het herkaderen uit te pakken met behulp van fenomenologische taal, kunnen we zeggen dat er een verandering in het denken van het subject plaatsvindt als gevolg van een verandering in zijn focus van perceptie op de gewenste waarde van hemzelf en sociale aanvaardbaarheid voor anderen. We kunnen onmiddellijk intuïtief voelen dat er een soort oppervlakkige beweging in de subjectiviteit bestaat die de historiciteit van het subject niet aantast. Bij het herkaderen van de inhoud wordt als het ware een persoon in het heden vastgelegd en wordt een dialectische bovenbouw gecreëerd, zodat het onderwerp zijn kwetsbare kanten van de persoonlijkheid omhult met een gevoel van de waardigheid van deze kanten, maar met een nieuwe betekenis. Deze perceptie kan tijdelijk vertrouwen wekken in iemands eigen capaciteiten en vertrouwen in de vastberadenheid om de eerste stap te zetten in het opdoen van nieuwe ervaringen om het veranderingsproces in iemands leven te beginnen. De illusie van deze kracht in zijn structuur is echter nog steeds ‘zwak’ en kwetsbaar genoeg om stabiel te worden, en daarom streeft de therapeut ernaar deze illusie voortdurend te versterken met een gebaar van steun. We kunnen dus zeggen dat herkaderen een therapeutisch ‘taalspel’ is waarbij elke speler tijdelijk zijn ogen sluit voor de realiteit van de ervaring van kwetsbaarheid als een paradox van het menselijk bestaan. De schijn dat nieuwe betekenisgeving de drager ervan troost en gemak biedt, is een narcistische verwaandheid om de eigen beperkingen voor zichzelf te verbergen, en als gevolg daarvan is er een opeenstapeling van gespannen twijfel over het recht om te zijn en niet om te lijken. Door te herkaderen wordt voor het onderwerp de mogelijkheid verborgen om zijn authenticiteit onder ogen te zien. In termen van de analytische psychologie blijft de schaduwkant van de persoonlijkheid onbeheerd en daardoor is het individuatieproces kwetsbaar voor de acute ervaring van existentiële schuldgevoelens. Hoe ‘goed’ de patiënt ook probeert te worden in de ogen van anderen, herkaderen is als een deksel van een pan die de druk van kokend water probeert vast te houden. Het onderwerp keert zich niet alleen af ​​van de authenticiteit, maar weigert ook de menselijke zwakheid en kwetsbaarheid te leven. Het is leven dat een gevoel van integratie van jezelf geeft. Door te zien wat de angst en ongerustheid in jezelf veroorzaakt, krijg je de echte kracht om jezelf onder ogen te zien. We kunnen zeggen dat de ‘kern’ van ressentiment, in zijn Nietzscheaanse concept, aan een persoon de aanwezigheid van zichzelf onthult in de context van zijn historiciteit. Het onderwerp gaat zijn ‘plaats’ in het autonarratief begrijpen. Het is op dit moment dat de reconstructie van het persoonlijke bestaan ​​wordt gerealiseerd met behulp van zelfconstitutie. Tegelijkertijd wordt deze beweging verlicht door de horizon van nieuwe gebeurtenissen. Dus als we onze reflecties verder voortzetten in de studie van de intuïtie van F. Nietzsche, ontstaat er een duidelijk begrip van de andere kant van het proces van herkadering van het onderwerp - deze therapeutische techniek probeert een persoon in de middelmatigheid van zijn dagelijks bestaan ​​te houden. . Wanneer we hier diep over nadenken, opent zich immers een ander begrip hiervan voor ons. Soms zijn kortetermijntechnieken in psychotherapie namelijk slechts een weerspiegeling van die consument.