Mijn beste lezer, cliënt, collega en vriend, ik ga verder met mijn “boek voor jou” en ik hoop dat je het zult vinden het is interessant en nuttig! het vorige hoofdstuk staat hier https://www.b17.ru/article/398468/ Hoofdstuk 15 In de greep van het valse zelf Laten we onze reis voortzetten, mijn lezer, en om het onze te leren kennen, dat wil zeggen, ons echte zelf (het ware zelf), laten we eens kijken naar dat deel van onszelf dat, als een ijsberg, over onze ware essentie heen is gegroeid. We komen ter wereld als een schone lei, maar dat is al gebeurd is door iemand bedacht, maar alleen de teksten erop zijn geschreven door het leven zelf, of beter gezegd door degenen die ons door het leven in de verschillende stadia begeleiden. En hier is het, dit is geschreven, zo strak op het eens maagdelijke papier liggend dat geen van beide de lijnen noch de spaties tussen de woorden zijn zichtbaar... En deze tekst, niet door ons geschreven, maar door anderen, vormt het Zelf dat we heel snel als het onze beginnen te beschouwen, en we dragen het niet langer zonder te merken dat de jurk te groot aan de zijkant, niet lang genoeg... Over het algemeen is de maat niet die van ons, en de stijl lijkt van de schouder van iemand anders te komen. Tijdens perioden van dergelijk bewustzijn zou ik tegen deze kleermaker willen zeggen: “Bedankt GROOT! ”, maar niet met vreugde en met een gevoel van waardigheid en diepe dankbaarheid, en vanuit deze omkering en kromheid, waarin het krap, ongemakkelijk en ondraaglijk strak is, alsof we in een winkel om laarzen hadden gevraagd, maar er geen maat was ... en nadat we hadden genomen wat we hadden, hebben we onszelf neergelegd. Zo lopen we rond in iets dat niet van ons is, wat betekent dat het niet bij ons past. Maar na alle infusies en invloeden die we hebben vastklampen aan in het leven, ga en ontdek dat het hetzelfde is, dat is van MIJ, de echte! En terugkeren naar je knusse pantoffels, totdat je begrijpt dat van alle mogelijke schoenen, ze precies datgene zijn, is geen gemakkelijke taak, omdat de Het pad naar het ware Zelf ligt door talloze lagen van valse omhulsels heen. En ergens in het centrum bevindt zich deze structuur! Echt, levend, geen façade en handig, maar hier is de ik die ik ben. Laat me u eraan herinneren, mijn lezer, dat het pad netelig is omdat degene die het in eerste instantie betreedt niet weet wat hij zoekt, maar dat wel is. aangespoord door dit echte ik, met zijn stem, de roep van de ziel, gaat hij hem tegemoet. Dat wil zeggen: jezelf ontmoeten na een verlies komt neer op het ontmoeten van een ooit verloren dierbare vriend! Vreugde kan niet worden beschreven! Wanneer je plotseling in een moerassituatie verkeert, de vreugde hebt verloren, de betekenis hebt verloren, weet dan dat dit, ook al is het helemaal geen gemakkelijke tijd (heel moeilijk!), het startpunt is van waaruit het pad naar de toekomst begint. het ware Zelf begint. Om jezelf te vinden (realiseren) moet je verliezen, en we verliezen alles - zowel ons eigen, echte als het valse dat er bovenop ligt, allemaal tegelijk, als een geheel Dat staat gelijk aan het verliezen van onszelf. En het is de zoektocht naar betekenis die ons naar ons ware zelf leidt, naar iemand die we misschien nooit hebben gekend, die we alleen ergens van binnen voelden... Dus als we op een dag op reis gaan, zoeken en creëren we. creëer tegelijkertijd diegene waarvan we droomden te worden. En als je geluk hebt, mijn lezer, om in jezelf dit lichtpunt te vinden, een leidende ster, het werk van het leven, dan ben jij dit. En des te meer je volgt je ster (je ware essentie/bestemming in de beste zin van het woord), hoe meer je jezelf wordt. Het klinkt een beetje verwarrend, maar door te creëren, door te doen, maken we onszelf tegelijkertijd anders, wanneer je wat doet je houdt van wat je ademt en waarmee je verbrandt, niet alleen creëer je, maar deze activiteit creëert jou. Dus hoe dichter je bij je activiteit bent, hoe dichter en dierbaarder het voor je is, zoals lucht, niet omdat je niet kunt ademen! zonder, maar omdat je ermee ademt en alles om je heen vult (daden, plaatsen en mensen), hoe dichter je bij jezelf bent. Vals wordt altijd gedwongen, het echte werk, ook al is het een last, is geen gebondenheid, maar verantwoordelijkheid - een last die bij de ziel past. Dus mensen zeggen dat je moet leven volgens je ziel. En als de stem van de ziel niet wordt gehoord, dan is het niet duidelijk hoe je moet leven, dus je tuimelt een persoon als een papier. boot in de zee, totdat hij een rots raakt en het doet pijn - de ziel. Dat is wanneer hij zichzelf herinnert, aan het verlies... En hij zal veel tranen vergieten voor de verloren ziel en op zoek naar niet.!