Psycholoog Marsha Linehan heeft drie soorten gezinnen geïdentificeerd die verband houden met het voorkomen van een borderline-persoonlijkheidsstoornis bij een kind. Het eerste type is het chaotische gezin. In dergelijke gezinnen lijden ouders aan psychische aandoeningen en/of psychische aandoeningen. of middelenmisbruik. Dit zijn financieel achtergestelde gezinnen, waar de behoeften van het kind worden genegeerd, er geen rekening wordt gehouden met zijn problemen, er weinig aandacht aan hem wordt besteed en ouders vaak afwezig zijn. De vader, die illegale middelen gebruikt, verliet snel het gezin. Een aan alcohol verslaafde moeder organiseerde thuis vaak 'bijeenkomsten van gelijkgestemde mensen', waarbij ze haar dochter volledig vergat. Het meisje groeide alleen op, de contacten met haar moeder bleven beperkt tot verwijten en mishandeling. Ondanks het feit dat Anna later een hogere opleiding kon volgen, kwam haar carrière nooit van de grond. Als gediplomeerd specialist waste ze de ingangen, had een mislukt huwelijk met een man die aan alcoholisme leed en kon geen gezonde relatie met haar kinderen opbouwen. Anna gebruikte geen illegale middelen, maar ze voelde een intense haat jegens haar kinderen, vooral haar dochter. "Ik zie mezelf in haar", gaf de vrouw eerlijk toe. Ze wist niet hoe ze haar dochter, die op haar leek, van haar echte zelf moest scheiden en het gedragsmodel moest naleven dat haar ouders in haar hadden gevormd. Negatieve emoties zijn onaanvaardbaar in dergelijke gezinnen. Ouders onderdrukken ze en straffen het kind voor hun manifestatie, wat een schending van de identiteit met zich meebrengt. Elena's moeder was een vrij strenge vrouw, voor wie het altijd belangrijk was 'wat andere mensen denken'. Ze eiste van haar dochter ideale gehoorzaamheid, fatsoenlijk gedrag en een onberispelijk uiterlijk. Toen de vrouw op 12-jarige leeftijd de extra kilo's van haar dochter opmerkte, kocht ze vetverbrandende producten voor haar, waardoor ze gedwongen werd deze zonder uitzondering te gebruiken. Op een dag verborg het meisje een slecht schoolcijfer voor haar moeder. Nadat ze van het bedrog had vernomen, sprak de moeder maandenlang niet met haar dochter, waarbij ze haar aanwezigheid volledig negeerde, zonder iets uit te leggen. Als mijn moeder geïrriteerd was, zweeg ze ook en gaf er de voorkeur aan om (fysiek) te straffen met de handen van haar man. Op haar veertigste kon Elena nog steeds niet beslissen wat ze wilde doen in het leven. Nadat ze had vernomen over het verraad van haar man, besloot ze duidelijk geen verder contact met hem aan te gaan, maar tegelijkertijd begreep ze niet dat ze van hem kon scheiden en jarenlang in hetzelfde territorium had gewoond familie. De nadruk in dergelijke gezinnen ligt op cognitieve (rationele) controle over emoties. Als een kind moeite heeft met het reguleren van emoties of gevoelens, wordt dit door ouders genegeerd. Het enige criterium voor succes zijn de prestaties van het kind en zijn beheersing in iets. De ouders van Sergei zijn succesvolle mensen die alles in het leven alleen hebben bereikt. Zij stelden dezelfde eisen aan hun kinderen. De oudere broer van de man bereikte professionele hoogten in de sport, maar Sergei kon zijn broer niet bijhouden en was behoorlijk middelmatig, zowel in de sport als in de studie. "Je bent een schande voor je vader!" - hij hoorde vaak dat hij zowel door zijn ouders als door zijn leraren werd aangesproken. Toen de jongen de eerste tekenen van depressie vertoonde, negeerden zijn ouders dit, ondanks de eis van de kinderarts om het kind aan een psycholoog te laten zien. De ouders geloofden dat de oorzaak van eventuele stemmingswisselingen bij het kind totale luiheid en luiheid was. Op 16-jarige leeftijd begonnen er snijwonden op het lichaam van de jongen te verschijnen. Omdat ze dit wisten, bleven ouders er een oogje dichtknijpen en beschouwden ze zelfbeschadiging als tienerdomheid. Op 19-jarige leeftijd ontmoette Sergei een nogal dominant meisje dat onvoorwaardelijk succes van hem eiste. Nadat hij het uitmaakte, begon hij drugs te gebruiken.