Van de auteur: Over sociaal afgekeurde gevoelens en wat ze voor ons zijn. Mogen fans van de #tyzhpsychologist-tag mij vergeven, ik zal het nu hebben over gevoelens, en, wat nog erger is, over mijn eigen gevoelens. gevoelens, die veel psychologen per definitie ‘niet’ zouden moeten ervaren, omdat ze geen levende wezens van de ‘menselijke’ soort zijn, maar getrainde robots die weten hoe ze ‘correct’ (ingetogen) moeten reageren op stressvolle situaties. Een collega vroeg me eens waarom ik online over mijn persoonlijke dingen schrijf, hoe dit mijn imago zal beïnvloeden, enzovoort... Ik was toen jong) En ik besloot inderdaad, imago, ik moet mijn 'gezicht' behouden en wees “corrigeer” een gereserveerde psycholoog.” Sindsdien heb ik, godzijdank, een ander stukje leven geleefd... Verdomme met het beeld!!! Hoe zou ik dicht bij iemand kunnen zijn die het verlies van een geliefde ervaart, help hem steun vinden in het leven, zonder verdriet te voelen, zonder zelf te weten hoe moeilijk en pijnlijk het is. Hoe zou ik een cliënt kunnen steunen die de afwijzing van een geliefde heeft meegemaakt, zonder te weten hoeveel het je volledig vernietigt? Zie je waar het begin van het verhaal van angst ligt, omdat ik nooit ergens bang voor ben geweest? Hoe kan ik iemand anders helpen zichzelf te bevrijden van irritatie en woede, terwijl ik alleen uit leerboeken weet hoe ze eruit zien? heb ik nog nooit zo'n ervaring meegemaakt? Echt niet... dus naar de hel met het imago van een "tyzhpsycholoog"! En een psycholoog. Levend. En alle levende wezens VOELEN altijd! 24 uur per dag. En ze leven dankzij gevoelens. En we hebben alle (ABSOLUUT) gevoelens ergens voor nodig!!! Zelfs degenen die in onze samenleving als slecht en onnodig worden beschouwd. Angst – voor het herkennen van gevaar en zelfbehoud – voor het accepteren van de realiteit en ontwikkeling, voor het verzamelen van kracht en middelen voor bescherming van hun “territorium”. Daarom, naar de hel met de uitdrukkingen “moeten altijd dapper zijn”, “moeten altijd aardig zijn”, “moeten goede jongens en meisjes zijn”, “dappere mensen zijn niet bang”, en “goede mensen zijn dat wel”. niet boos”, verdomme met “moeten”, vrienden en lezers!!! Kwel jezelf niet met deze zinnen, traumatiseer je kinderen er niet mee! Het is onmogelijk om deze “moeten” zo goed mogelijk te vervullen stop met voelen!!! Het was een voorwoord, lang en emotioneel, want ik wil heel graag levende mensen zien, levende kinderen, voelen... en ik wil zelf alles LEVEN en VOELEN wat de wijze natuur geeft. En om jezelf te zijn, en niet te voldoen aan... verwachtingen, imago, verzonnen normen... En ik zie elke dag gewonde kinderen, soms zijn ze maar 120 cm hoog, maar vaker bereiken ze mij in de schaal van een 30 -40 jaar oud lichaam... en ze durven ook niet bang, verdrietig of boos te zijn. En we besteden veel tijd aan het leren voelen. Om onaangename gevoelens niet als symptoom te uiten, maar op een legale, natuurlijke manier. Op deze plek ben ik verdrietig... En woede, waarvan ik me bewust werd om om twee uur 's ochtends achter mijn laptop te gaan zitten en al dat schrijven, het werd kleiner... En ik werd rustiger, niet omdat ik het onderdrukte, maar omdat ik het toestond, ik mezelf toestond het te voelen . Verbazingwekkend. Na 15 jaar besefte ik dat ik erg boos was. Ik ben boos op de persoon die mij heeft afgewezen, zo geweldig, slim, mooi. Ik had het volste recht om niet lief te hebben, niet te willen, hij is vrij en hij heeft zijn eigen gevoelens . Ze hebben de mijne gewoon niet ontmoet. Maar mijn woede is natuurlijk en goed. Het is tenslotte zo menselijk om boos te worden als je wegduwt, maar je wilt zo graag dichterbij komen, liefde, warmte en tederheid geven, en als antwoord “bedankt, dat hoeft niet”... En ik heb het zo zorgvuldig gemaskeerd met uitleg, stond ik mezelf deze woede niet toe. En toen ik het toestond, werd het onmiddellijk gemakkelijker en nam het af. Dat zijn de paradoxen van het bestaan ​​van onze psyche. Je kunt leren voelen, ook al heb je jezelf ooit, toen het erg pijnlijk was, geleerd om niet op orde te voelen om te overleven. Je kunt leren voelen, zodat het leven kan leren voelen. Onze kinderen willen immers ook leven en voelen. En we geven ze alleen een kans als we het zelf voelen. Of, omdat we niet weten hoe we het zelf moeten doen, zullen we ze verbieden. Dan gaat dit verhaal verder in anderen!