Er zijn maar weinig dingen die qua macht te vergelijken zijn met ouderlijke liefde. Deze houding ten opzichte van kinderen is van nature inherent aan de mens. Maar het is niet ongebruikelijk dat deze zelfde liefde, op zijn zachtst gezegd, bizarre vormen aanneemt. Dit is een van de redenen dat voor sommige mensen de relatie met de ouders zeer problematisch wordt en het leven van de persoon als geheel enorm begint te beïnvloeden. Soms worden problemen in de relatie met ouders zo groot dat mensen geen van hun problemen kunnen oplossen, maar gedwongen worden naar manieren te zoeken om de relatie met hun ouders op te lossen. Waarom is het zo belangrijk dat iemand een positieve relatie met zijn ouders heeft? Onze psyche is zo gestructureerd dat we (!) goedkeuring van buitenaf nodig hebben, in verband hiermee hebben we behoefte aan onvoorwaardelijke liefde, en alleen ouders kunnen die geven. Het is dit gevoel dat in veel gevallen de basis vormt van iemands zelfwaardering. Een kind voelt en begrijpt immers zijn eerste aanvaarding door de wereld door middel van communicatie met zijn moeder. In de loop van de tijd leert een persoon niet alleen goedkeuring te krijgen van de ouderlijke omgeving, maar desondanks blijft de persoon zich, niet altijd bewust, van de noodzaak om überhaupt door zijn ouders geaccepteerd en begrepen te worden. Dit is begrijpelijk, omdat een persoon zijn communicatie met de samenleving begint door met hen te communiceren. De goedkeuring en liefde van ouders is voor iedereen erg belangrijk. In gevallen waarin mensen dit (om verschillende redenen) niet van hun oudere familieleden ontvangen, proberen ze het resulterende gat op te vullen met de goedkeuring van anderen. Dit heeft vaak tot gevolg dat de persoon begint te proberen de totale meerderheid tevreden te stellen. Met andere woorden: er wordt geprobeerd de kwaliteit van de goedkeuring te vervangen door de kwantiteit ervan. Dergelijk gedrag kan in emotioneel opzicht vaak gevaarlijk zijn voor de persoon zelf, maar de honger naar goedkeuring is erg sterk. Er is een verklaring dat als we het probleem onderkennen en begrijpen, het ons niet langer onder controle houdt. Bij problematische relaties met ouders werkt dit met grote moeite. Omdat iemand een heel sterk verlangen naar zijn ouders heeft. Maar soms doet het gedrag van mama of papa het concept van ouderlijke liefde in twijfel trekken. Dit gebeurt in situaties waarin ouders, die het recht van een reeds volwassen kind op zelfbeschikking niet willen erkennen, zijn zelfrespect beginnen te verlagen of zelfs al zijn prestaties devalueren. In sommige gevallen gebeurt dit zeer actief. Met dit soort houding van ouders zijn conflicten onvermijdelijk. Vaak probeert een persoon, die de relaties met mensen die hem dierbaar zijn niet wil bederven, de verschillen glad te strijken, maar dit is niet altijd een oplossing. Het is niet ongebruikelijk dat ouders met totalitaire karaktereigenschappen en vatbaar voor manipulatie conflicten heel gemakkelijk naar een nieuw niveau tillen. Dergelijke relaties kunnen als giftig worden beschouwd, omdat noch de ouders daarin hun doelen bereiken, en het 'volwassen kind' gedwongen wordt energie te besteden aan het rechtvaardigen van zijn opvattingen. Ouders oefenen meestal druk op hen uit met hun ervaring en hun liefde (een bijna win-win-combinatie) en het is soms moeilijk voor iemand om iets te doen om zich hiertegen te verzetten. We moeten echter begrijpen dat ware liefde in de eerste plaats steun en begrip is, zelfs voor wat nieuw en onbekend lijkt. Het veranderen van de situatie in dergelijke relaties is erg moeilijk; dit kan alleen mogelijk zijn als zowel het “volwassen kind” als de ouders deze veranderingen willen. Helaas zijn ouders in werkelijkheid niet altijd bereid om afstand te nemen van de principes en gedragspatronen waaraan ze al tientallen jaren gewend zijn. Dan blijft het zoeken naar een uitweg door met hen te communiceren via taboe-onderwerpen waarover conflicten en meningsverschillen ontstaan. Het kan gemakkelijker zijn om het hierover eens te worden dan over fundamentele kwesties. Dit kan helpen de betrekkingen te normaliseren en misschien wel de eerste stap zijn op weg naar de oplossing van het voornaamste conflict. In ieder geval kan er geen winnaar zijn in de oorlog tussen ouders en kinderen. Leef met vreugde! Anton Tsjernykh.