In het vorige artikel over de pessimistische kijk op het leven van mensen met een eetstoornis heb ik het onderwerp devaluatie enigszins aangestipt, aangezien deze grotendeels hand in hand gaan hand. Misschien is deze karakterkwaliteit – het devalueren van iemands prestaties – wat het herstel van mensen met anorexia, boulimia en vaak te veel eten het meest belemmert. Voedselverslaafden devalueren immers absoluut al hun therapeutische prestaties, zowel kleine stappen als grote overwinningen. Om deze reden moeten specialisten die met voedselverslaafden werken overigens niet alleen over een grenzeloos geduld beschikken, maar ook over het vermogen om keer op keer de juiste woorden te vinden om cliënten uit te leggen en van het tegendeel te overtuigen. Totdat de verslaafde leert zijn daden objectief te analyseren en hierdoor stopt met het vernietigen van zichzelf, is het onmogelijk om over herstel te praten. En omgekeerd kunnen we zeggen dat als iemand zijn inspanningen heeft leren waarderen, het herstel om de hoek ligt. Het mechanisme van devaluatie wordt in de kindertijd vastgelegd. Ouders van zo'n kind stellen in de regel extreem hoge eisen aan zichzelf. Vervolgens worden dezelfde hoge eisen aan het kind gesteld. Als een kind bijvoorbeeld nog maar 4-5 jaar oud is, kun je de zin van hem horen: 'Waarom zou je hem prijzen? Hij heeft niets bijzonders gedaan." Ze vergeten volledig (of weten het helemaal niet) dat complimenten niet alleen uiterst noodzakelijk zijn voor een persoon voor een gezonde mentale toestand, maar dat het kind ook onvoorwaardelijke complimenten nodig heeft, als ondersteuning voor zijn levenswaarde, voor het feit dat hij gewoon bestaat. en wordt geliefd zoals hij is. Het is heel belangrijk om te begrijpen dat complimenten vaak geen objectieve beoordeling zijn van acties of gedrag – die van uzelf of die van uw kind. Het vermogen om jezelf en anderen te prijzen is een bepaalde manier van denken en houding ten opzichte van jezelf, iedereen om je heen en het leven in het algemeen. Hij vertelt hoe hoog de menselijke eisen zijn, niet alleen voor mensen, maar ook voor het leven, voor de ruimte, voor het lot. Niet al deze eisen worden gerealiseerd, en beetje bij beetje veranderen ze in onbeantwoorde klachten en teleurstellingen. Na verloop van tijd wordt dit een zware last, vervelend en verbitterd. En mensen zijn niet langer in staat de positieve, succesvolle, vrolijke, mooie, lichte, lieve kanten van wat dan ook te zien; ze zien alleen maar teleurstellende gebreken in alles! Hier zijn hun typische dialogen met kinderen: “Een deuce? Nou ja, ik had het op zijn minst kunnen proberen voor een C.” "Trojka? Gisteren was er niets om tv te kijken!” "Vier? Als ik gisteren nog een uurtje had gewerkt, had ik een tien gehaald, maar ja… wat kan ik van jou krijgen?” "Vijf? Wat is hier verrassend aan? Dit is normaal voor jou." Dit is hoe ze naar het leven kijken, ze willen een soort ideaal, maar ze weten zelf niet wat het is. Helaas begrijpt het kind deze kijk op de wereld niet. Voor hem bestaat elke devaluatie uit woorden over hoe slecht hij is, hoe waardeloos, hoe ongetalenteerd, hoe onbemind hij is door deze wereld en door zijn ouders in het bijzonder. Door de jaren heen raakt hij echter gewend aan een dergelijke beoordeling van zichzelf in de ogen van zijn ouders en evalueert hij zichzelf geleidelijk steeds meer op dezelfde manier. Als zulke kinderen of volwassenen iemand ontmoeten die hen naar beneden haalt, vertrouwen ze hen niet, noch hun oordeel over zichzelf, noch hun kijk op het leven in het algemeen. Het gevolg is dat ze precies die mensen vermijden die ze zo hard nodig hebben, die weten hoe ze van het leven moeten genieten en steun kunnen bieden, die constructief en positief kunnen denken. Normaal gesproken zijn psychologen precies zulke mensen, maar cliënten met een eetstoornis vertrouwen hen met grote moeite. Om ontkenning en wantrouwen te voorkomen, kun je je het beste wenden tot de sterke kant van de verslaafden zelf: hun intelligentie. Het is belangrijk voor hen dat er voor alles een logische en redelijke verklaring bestaat, ondersteund door feiten. Daarom is het voor de psycholoog beter om aan het begin van de therapie zowel de algemene aspecten van eetstoornissen tot in detail uit te leggen en te analyseren. detailleren de kleine details van het dagelijks leven en/of de uitgevoerde therapeutische stappen, waardoor ze rationele, bewuste en begrepen interpretaties krijgen. Daarom is het het meest geschikt voor de behandeling van eetstoornissen en vooral voor anorexia en boulimie./