Van de auteur: Deze korte tekst, een oproep aan ouders, heb ik geschreven voor de website van het Russisch Kinderfonds. Misschien bent u er ook in geïnteresseerd om er naar te kijken en nieuwe, nuttige kennis te vinden – over uzelf en over uw kind. Hallo, lieve ouders! Ik ben blij u te mogen verwelkomen in de heerlijke zomervakantie, waarin onze kinderen de kans krijgen om even pauze te nemen van het studeren van schoolvakken en het maken van huiswerk. Communicatie met vrienden en familie, uitstapjes naar de zee of het platteland, wandelingen, spelletjes - je kunt niet alles opsommen wat de zomer tot een favoriete en mooie tijd maakt waar kinderen het hele jaar naar uitkijken. Voor ons, volwassenen, is het een grote vreugde om ze gelukkig, gebruind en glimlachend te zien, om meer tijd met ze door te brengen, om te praten en ze beter te leren kennen, om te zien hoe ze groeien en veranderen. En nu nodig ik je uit om op een heel bijzondere manier naar je kinderen te kijken, misschien op de manier waarop we besluiten (of al gedwongen worden) om dit te doen als we onverwachts merken dat er voor ons volwassen, volwassen mensen staan ​​die net ‘gisteren.’ ‘waren heel klein, het waren kinderen. Deze bijzondere blik lijkt op de manier waarop we naar mensen kijken die we nog moeten ontmoeten. Zo communiceren wij met vrienden, kennissen en collega’s. Wij benaderen ze met belangstelling en respect. We erkennen dat ze misschien niet zijn zoals wij, dat ze hun eigen kijk hebben op wat er om ons heen gebeurt, en we waarderen de nieuwe ervaring die we opdoen door met hen te communiceren. Als we praten, zijn we delicaat en tolerant en accepteren we hun individualiteit en uniciteit. Een dergelijke interactie verrijkt beide partijen, geeft het recht om zichzelf te zijn, om bij anderen te zijn, om samen te zijn. Dit is niet het geval bij degenen die wij kinderen noemen. Het lijkt ons dat we alles over hen weten: hoe ze zijn geboren, waar ze ziek van waren, we kennen de spelletjes die ze in hun vroege kinderjaren graag speelden en waar ze nu de voorkeur aan geven. We kennen hun smaak, hobby's, voorkeuren; we kunnen raden waar ze aan denken en hoe ze zich in een bepaalde situatie zullen gedragen. We staan ​​altijd dicht bij de kinderen en de indruk bestaat dat de ouder het kind nog beter kent dan het kind zichzelf kent. Maar kennen wij onze kinderen? Kennen we de gedachten, glimlachen en tranen, ervaringen, fantasieën en dromen van kinderen? Begrijpen we hun verdriet, slecht humeur, angsten, zorgen? Ik zal het bevestigende antwoord in twijfel trekken, eraan toevoegend dat we alleen maar aannemen hoe ons kind is, maar dat we niet in staat zijn de volledige diepte en rijkdom te begrijpen van de innerlijke wereld die in elk van de kinderen ligt. De illusie de eigen kinderen te leren kennen laat vaak geen ruimte voor een volledigere ontwikkeling van het kind, waarbij zijn individuele eigenschappen naar voren komen, en verkleint de kans om anders, anders, anders dan anderen te zijn. Ouderlijke kennis wordt een regel die niet kan worden overtreden, een kooi die het kind beschermt maar de groei beperkt. Alle verlangens, gedrag en acties moeten overeenkomen met het verwachte en gebruikelijke; elke verandering of afwijking van wat de volwassene over het kind weet, wordt door hem gezien als een bedreiging voor de stabiliteit en rust die heerst in de wereld die door de ouderfiguur wordt geconstrueerd. Vanaf de vroege kinderjaren zijn het voeden per uur en het naar bed brengen de eerste trainingssessies die de baby leren iets te doen zonder verlangen of noodzaak, op aandringen. Elke nieuwe eis of verbod van de ouders omhult het kind dag na dag in lagen, waaruit het unieke karakter, de eigenheid en het anders-zijn van de zich ontwikkelende persoonlijkheid steeds minder naar voren komen. De kijk van de ouders op het kind tolereert geen onzekerheid. Het komt voor dat we onze kinderen niet alleen willen kennen, maar dat we ze ook verplichten om begrijpelijk, voorspelbaar en handig voor ons te zijn. We tolereren niet dat enige uiting van een kinderachtig karakter of een kinderachtige stemming onze plannen in de weg staat, als de meningen niet samenvallen, als de verlangens uiteenlopen. Gedurende de allereerste jaren raken we er zo gemakkelijk aan gewend kinderen onder controle te houden en misbruik te maken van hun hulpeloosheid en afhankelijkheid, dat we ze na verloop van tijd, in plaats van ze te bevrijden, los te laten en ze meer ruimte te geven voor.