Van de auteur: Het artikel zal nuttig zijn voor degenen die psychotherapie ondergaan of nadenken over de verschijnselen van hun psyche. Een persoon heeft te maken met de interne inhoud van de psyche, hij zit in wezen opgesloten in zijn ervaring en is zich zelfs niet bewust van de mate van vervorming van de perceptie van de werkelijkheid. Dit wordt ontdekt in een sessie waarin een fenomeen als OVERDRACHT tot leven komt, wanneer fantasieën over de interne realiteit (als gevolg van negatieve ervaringen). uit het verleden) de echte realiteit van relaties vervormen. Ik maakte voor het eerst kennis met het fenomeen van vervorming van de perceptie van de werkelijkheid toen ik de term 'realiteitstunnel' probeerde te begrijpen. Ik kon deze term niet begrijpen, maar mijn begeleider gaf een levendige metafoor: stel je een schorskever voor die aan een tunnel in een boomstam knaagt en praat over hoe de wereld werkt. Hij is er absoluut zeker van dat de wereld een boom is, wat als jij wil overleven, hij moet in de stam bijten, dat er vijanden om hem heen zijn, hij moet ze bevechten, hij moet zich voor ze verbergen. Hij ziet de zon niet, de vlinders, de lucht, voelt niets van de wereld ontoegankelijk voor hem, omdat hij in een tunnel zit en de realiteit bestrijdt. Zie je, als je de realiteit bestrijdt, dan heb je altijd pijn. Hoe kun je de vervorming van de perceptie van de realiteit begrijpen? 1) Volgens de pijn van perceptie. Elke keer dat je “het oude beeld naar de veranderde werkelijkheid trekt”, breekt het en ervaar je pijn en woede – hoe oneerlijk is het allemaal! 2) Gebaseerd op herhalingen van situaties in je leven. Heb je de film Groundhog Day gezien? Hoe hard je ook probeert alles op te lossen en het anders te doen, het blijkt dat “alles hetzelfde is als altijd.” En je wordt helaas gedreven tot de pijnlijke vraag: wat is er mis met mij? Maar de vraag is heel anders! Hoe is mijn psyche zo gestructureerd dat het belangrijk is dat ze meedoet aan de strijd? Wanneer de psyche gevuld is met interne conflicten en er geen vaardigheid is in het herkennen van de interne realiteit, dan is het veel gemakkelijker om iets/iemand te vinden om bang voor te zijn/om mee te vechten in de externe realiteit en de strijd/vermijding begint. Dat is het moment waarop alles onmiddellijk op zijn plaats valt, want hoe je in deze strijd kunt overleven, heb je sinds je kindertijd geleerd. Je verdedigingsstrategieën zijn op je hoede als waakzame schildwachten, klaar om elk moment je vizier te laten zakken en de strijd in te rennen ... Maar aangezien dit het probleem niet oplost, lijkt het voor de persoon dat hij voortdurend wordt achtervolgd. Elke externe dreiging is veel begrijpelijker, en daarom adaptiever, dan onherkenbare innerlijke angst. Elke externe confrontatie is draaglijker dan de confrontatie met jezelf. Wat is er zo ondraaglijk voor de psyche? ONZE EIGEN GEVOELENS! Stel je een klein persoon voor die volledig afhankelijk is van een gezaghebbende volwassene, zijn verlies betekent de dood, dus het kind zal uit alle macht strategieën bedenken om zich aan te passen aan de pretentieuze gewoonten van het gezaghebbende object kritisch, onaanvaardbaar of verlaten was wanneer echte gevoelens naar voren kwamen, dan is het voor een kind veel winstgevender om slecht en schuldig te worden en te beginnen te ‘corrigeren’ dan te zeggen: hoeveel haat ik je! Het verlies van een voorwerp is immers een ramp. Waar zijn de gevoelens gebleven? Nergens. Ze bevinden zich nog steeds in je, bewaakt door waakzame schildwachten. Precies op dit punt begint het gevecht! Om niet opnieuw het gevoel van verlatenheid onder ogen te zien Met ondraaglijke melancholie en eenzaamheid, als je bekritiseerd en niet geaccepteerd wordt Met pijn, opnieuw onbelangrijk en onnodig te zijn in de ogen van iemand die heel belangrijk voor je is Met een gevoel van jouw “SLECHT” ' en schuldgevoel, omdat weer een belangrijke ander boos op je is uit hulpeloosheid, onmacht en afhankelijkheid, om jezelf weer onder iemands macht te vinden, omdat dit dreigt met ondraaglijke vernedering, die alles binnenin zal leegmaken als een roller van honderd ton... De De angst om in de steek gelaten en in de steek gelaten te worden is zo beangstigend dat het je ertoe aanzet de eerste te zijn die de relatie verlaat, in de eerste plaats om niet gehecht te raken, maar ook om het geen pijn te doen als ze stoppen (een axioma van persoonlijke ervaring ). Het lijkt erop dat het gemakkelijker is om je hele leven tegen een zichtbare en vervolgende vijand te vechten dan om verdriet en andere gevoelens onder ogen te zien waar je ooit niet meer mee om kon gaan. Dat vergeet je gewoon ‘daar.