Opmerking van de auteur: wees voorzichtig. Zonder fanatisme) "Alsjeblieft!", "Alleen jij kunt het goed doen", "Help, hè...", "Doe een goede daad", "Niet voor service, maar voor vriendschap" - deze magische woorden kunnen iedereen in verwarring brengen . Het kan heel moeilijk zijn om te weigeren. We moeten het tenslotte begrijpen, we moeten helpen, want we zijn nog steeds mensen... De realiteit is helaas eenvoudig en lelijk. Ieder mens handelt voor zijn eigen voordeel. En alle zinnen uit de eerste paragraaf zijn complete manipulaties, zo ben ik niet! - jij zegt. Ik handel niet uit egoïstische redenen. Maar geef jezelf toe: word je niet gedreven door ijdelheid of verwacht je misschien dat ze je ook zullen helpen in een moeilijke situatie? Misschien zullen ze helpen, misschien niet. Of doet u er misschien alles aan om u niet met uw eigen zaken te bemoeien? Je werk, je persoonlijke leven? Misschien is dit de manier waarop je jezelf afleidt van de klote realiteit waarin alles weerzinwekkend en weerzinwekkend is? Misschien wel, misschien niet. Hoe het ook zij, laten we verder gaan met oefenen. Er is dus nog een ander die om hulp smeekt aan de horizon. Het is jouw taak om de kalmte en nuchterheid niet te verliezen. Als ik doe wat hij vraagt, wat krijg ik er dan voor terug? Erkenning, bewondering, lof? Een salarisverhoging, promotie, de mogelijkheid om vrij te nemen? Excuses om even niets te doen of ergens heen te gaan (of andersom, iets te doen of ergens weg te gaan)? Het gevoel dat ik belangrijk ben of dat ik een GOED persoon ben, nou ja, etc. De volgende stap is het afwegen van de voor- en nadelen. Als het spel de kaars waard is, ga dan akkoord. Als je meer verliest dan wint, beheers jezelf, het belangrijkste is hoe je 'nee' kunt zeggen. Het gezicht moet uiterst ernstig zijn, de blik stevig. ‘Neem me niet kwalijk, ik kan dit nu gewoon niet doen. Eerlijk gezegd". Zonder op de reactie van de gesprekspartner te wachten, kijken we weg, of beter nog, ons hoofd en de rest van ons lichaam, en duiken we in ‘onze eigen zaken’. Als de indiener de dialoog probeert te hervatten, doen we alsof hij net is verschenen en vragen we met een verbaasde blik: “Wat, wat?” Als dit hem niet tegenhoudt, blijven we nee zeggen totdat hij verdwijnt. Het belangrijkste is om een ​​serieuze, rustige uitdrukking op je gezicht te behouden (drukke blik) en met een gelijkmatige stem te spreken, niet luid, maar krachtig. Je zult verrast zijn als je, na het voltooien van al deze procedures (als je ze correct uitvoert), je zult zien hoe je gesprekspartner alle interesse in jou heeft verloren en kalm en kalm op zoek ging naar het volgende slachtoffer. Natuurlijk kunnen er verontwaardiging en beschuldigingen zijn - in dit geval is het jouw taak... zie in het algemeen de vorige paragraaf. En nu een paragraaf geschreven als reactie op enkele opmerkingen: je kunt mij natuurlijk beschuldigen van cynisme en onmenselijkheid. Of je kunt alle (eventuele) motieven voor je gedrag beseffen en accepteren, ongeacht hoe de maatschappij daar tegenaan kijkt. Onze cultuur leert ons (via ouders, leraren en boeken) - ijdelheid, hebzucht, opscheppen, voorzichtigheid, enz. dit is erg slecht. Misschien is dit waar. Maar dit betekent helemaal niet dat we niet het recht hebben om zo te zijn. Tenminste soms. Liegen is slecht, maar wie kan zeggen dat hij nog nooit in zijn leven heeft gelogen? Sommige mensen slagen er daadwerkelijk in om leugens met goede bedoelingen te rechtvaardigen, maar ik heb het over iets anders. Het was niet voor niets dat de woorden werden gesproken: “Hij die zonder zonde is, laat hem de eerste steen gooien!” De paradox is dat wanneer een persoon de ware motieven van zijn daden begint te beseffen en ze accepteert als natuurlijke manifestaties van zijn menselijke essentie, er verbazingwekkende veranderingen met hem beginnen te gebeuren - hij wordt rustiger, lichtheid en zelfvertrouwen verschijnen. Uiteindelijk zal iemand 'goed' willen worden - om iedereen zomaar te helpen, en niet om er iets voor terug te krijgen. Maar dit zal het resultaat zijn van vrije keuze, en niet iets dat door de cultuur en de samenleving wordt opgelegd. We zullen “slechte” en “goede” dingen doen en dit nuchter en zelfverzekerd benaderen, en niet met voorzichtigheid: “Wat zullen de mensen zeggen” of “Wat zal mijn geweten zeggen.” Je kunt stoutmoedig en eerlijk zeggen (tenminste tegen jezelf) - "Ik deed dit omdat ik het wilde doen" of "Ik heb een fout gemaakt en zal hier in de toekomst rekening mee houden", enz. Veel succes! Blijf jezelf. Dit zal je maken ))