Het is normaal dat ouders het beste voor hun kind willen. Maar is er een wet die stelt: - Als jij een slechte tijd hebt gehad op school, dan zal je kind ook een slechte tijd hebben op school! Het verhaal van een moeder die “getraumatiseerd was door school.” Ze was capabel. Maar het was ondraaglijk. Elke dag hoorde ik dit gehate woord ‘moeten’! Ik was mijn moeder verplicht om beter te zijn dan zij. Mijn grootouders betaalden voor afdelingen, clubs en cursussen, zodat ik hun naam op school niet te schande zou maken. Ik moest dit allemaal bijhouden. Mijn grootvader huurde een persoonlijke chauffeur voor mij in om mij naar extra lessen te brengen. Thuis moest ik mijn spullen en kamer perfect op orde houden. Mama kwam voor het slapengaan kijken. Ik had niet de kracht om op te ruimen na de training en extra lessen. Op een dag besloot ik dat ik niets zou aanraken om het niet op te ruimen. En ze raakte het niet aan. Ze ontzegde zichzelf creativiteit zodat er orde zou komen. Op school moet ik de allereerste en de beste zijn, en hiervoor moet ik deelnemen aan olympiades, wedstrijden, wedstrijden - Jij bent de beste! We rekenen op je! Wij weten dat u ons niet in de steek zult laten! - zeiden de leraren en keken me aan met ogen waaruit geen twijfel bestond dat ik meedeed en won. Ik vond het niet leuk. Ik deed alles voor ze. - Welke conclusie heb je getrokken? - Mijn kinderen kiezen zelf wat ze doen en wanneer. Ik zal ze nergens toe dwingen. Het probleem waar een vrouw mee kwam: het kind valt in de klas in slaap. Wordt niet wakker voor het begin van de schooldag. Hij maakt zijn huiswerk niet wanneer hem dat wordt gevraagd, maar wanneer hij dat wil. Hij kan naar zijn ouders luisteren, maar doet het anders. Bestelt dingen bij online winkels die hij nooit draagt. Hij houdt niet van hen. Waarom gebeurde dit? Moeder nam, op basis van haar eigen ervaring, afstand van het leven van het kind. Als ik 's morgens naar bed ging, bleef hij bij mij wakker. Hetzelfde gold voor eten. Als hij niet naar de kleuterschool wilde, drong ik niet aan, maar belde ik een oppas. Ik deed wat ik wilde. Ik ben er niet op ingegaan. Ik had de tablet en telefoon al vroeg onder de knie. Als je daar tekenfilms wilde kijken, dan deed je dat. Ze heeft het niet weggenomen of verboden. Nu kan een kind de hele nacht ‘aan de telefoon zitten’. Ik probeer uit te leggen dat dit schadelijk is. Hoort mij niet. Gezondheidsproblemen begonnen. Geen vrienden. Eerlijk gezegd kan ik het niet aan. Hij heeft geen controle meer. Ik wilde hem opvoeden zonder geweld en dwang! Is dit slecht? Dwang door middel van geweld is schadelijk. Het is alsof je een groot stuk taart in een klein doosje probeert te stoppen. De cake zal worden gebroken en vervormd. Dit is precies wat er gebeurde in de kindertijd van de moeder. Maar een kind, en nog meer een baby, is nog steeds dom om levensbeslissingen te nemen, gevaarlijk van veilig te onderscheiden en het nuttige achter te laten, met uitsluiting van het schadelijke voor een kind, wat zijn ouders toestaan hij heeft gelijk. Hij kan gewoonten die hij sinds zijn geboorte heeft gevormd, niet onmiddellijk opgeven. Een ouderlijke misvatting is dat een kind zijn gedrag onmiddellijk zal veranderen als de ouders willen dat hij controleerbaar wordt. Een selectie van artikelen over het onderwerp “Hoe trauma uit de kindertijd het volwassen leven beïnvloedt” Neem contact met ons op als uw kind u lastig valt. © Alle rechten voorbehouden. Herdruk van een artikel of fragment is alleen mogelijk met een link naar deze site en bronvermelding. Metaforen. Audioformaat. Metaforen. Audio-formaat.