Mensen praten vaak over verantwoordelijkheid. Advocaten, leraren, psychologen, echtgenoten met elkaar, ouders met kinderen en tieners praten erover. Maar wat is verantwoordelijkheid? In Ozhegovs verklarende woordenboek wordt het concept als volgt uitgelegd: verantwoordelijkheid is de noodzaak om verantwoording af te leggen over iemands daden. Psychologen interpreteren de term iets anders en geven een bredere definitie. Verantwoordelijkheid is het vermogen om verplichtingen na te komen en de regels te volgen die in de samenleving zijn geaccepteerd, en om de gevolgen van iemands invloed op de wereld te begrijpen. Maar hoe interpreteren zij het grote woord waar volwassenen en tieners het altijd over hebben? Tijdens de puberteit kan een kind infantiel zijn. Voor hem is dit de gewoonste zaak van de wereld. Natuurlijk heeft elke tiener zijn eigen mate van infantilisme. Bij sommige is het meer uitgesproken, bij andere is het zwakker. Maar op de een of andere manier begrijpen tieners op een onbewust niveau dat hun ouders verantwoordelijk zijn voor alles. Het feit is dat de puberteit nog geen volledig besef van de wereld heeft. Er is veel dat ze nog niet begrijpen. En levenservaring is niet genoeg. Voor hen is verantwoordelijkheid een vaag begrip. En bovendien kunnen tieners vaak de oorzaak-gevolgrelatie tussen een gebeurtenis of handeling en de gevolgen die daarna volgen vaak niet traceren. Maar er is ook goed nieuws. Verantwoordelijkheid is geen onderdeel van het karakter, maar een waardenrichtlijn die een volwassen kind, met de hulp van volwassenen, kan verwerven. Hoe kunnen ouders helpen? Hoe creëer je verantwoordelijkheid bij een tiener? "Als je 18 wordt, beslis je zelf, maar voorlopig ben ik verantwoordelijk voor jou" - Ouders schreeuwen vaak in een vlaag van emotie. Dat niet klopt. Ja, als het leven van een tiener in gevaar is, kan zo'n argument soms worden gebruikt, maar niet op die momenten waarop de tiener kiest naar welke club hij gaat, naar welke universiteit hij zich wil inschrijven. Dat wil zeggen dat ouders hun doelen niet aan de puberteit mogen opleggen. Het is beter om zijn eigen plannen en taken te bespreken. Ontdek of hij er klaar voor is, of hij bereid is zich in te spannen. Eventuele doelen kunnen immers onopvallend worden aangepast. Bovendien zou het geen slecht idee zijn om de tiener te vertellen wat hem te wachten staat op weg naar het realiseren van zijn plannen. Een tienerkind droomt er bijvoorbeeld van om een ​​Hollywood-ster te worden, en daarvoor moet hij perfect Engels kennen. Ouders moeten erachter komen of hij klaar is om deze taken uit te voeren. Verantwoordelijkheid en gehoorzaamheid zijn twee verschillende dingen. Wat zijn de verschillen? Een gehoorzame, plichtsgetrouwe puberteit zal enthousiast schoolwerk doen en uitstekende cijfers halen, maar dit zal voor de show gebeuren, zodat papa en mama niet van streek raken of in de problemen komen. De verantwoordelijke persoon zal een plan ontwikkelen om altijd aan de top te staan ​​en goede cijfers te halen - en niet alleen dat, maar omwille van de kennis. De eerste volgt de instructies, de tweede denkt na over de gevolgen. Abonneer je op mijn VKontakte-community en ontvang een bonus: de meditatieve oefening "Shamatha". Kalmeer je geest en vind innerlijke rust https://vk.com/app5898182_-224026628#u=1791044&s=2609310