Er is een enorm verschil tussen de zoektocht naar verlossing en genezing. Mensen komen vaak eerst naar therapie, terwijl ze op zoek zijn naar verlossing. Soms jezelf. Geliefden. Een mislukt huwelijk. Het lot is onrustig, verminkt en verslagen door het leven. Gebroken. En het heeft niet plaatsgevonden. Niet blij. Soms kan ongevoelige verlossing worden gezocht in werk, in boeken, in andere mensen, in hobby’s, in hobby’s, bij mannen, bij vrouwen, in eten, in seks, in drugs, in alcohol, in computerspellen, in smartphones, in geld. , in religie, in magiërs, in waarzeggers, in astrologie, in sport, in zelfontwikkeling, in familie, in kinderen, in echtgenoot, in vrouw, in moeder, in zoon, in dochter , afhankelijk van welke methode u kiest. Maar niet genezend. Als je het metaforisch voorstelt. Dan stoot je je teen tegen je linkervoet. Het eerste wat je beseft is dat je pijn hebt. Je zegt niet dat iedereen pijn doet heeft helemaal geen been, en niets, hij leeft op de een of andere manier. Je haast je niet om je man te behandelen, wiens been in orde is. Je pijn onderdrukken en op hem projecteren, geef jezelf niet de schuld, pak een hamer en sla nog meer op de pijnlijke vinger, dat het zijn eigen schuld is dat je niet om je heen kijkt anderen, die op dat moment naast je staan, zijn dat zij het nachtkastje zo hebben neergezet. Je rent niet naar de winkel voor alcohol, of naar de sportschool, of naar de bibliotheek, of naar de kerk wat je doet, herken je. Dat je leeft. Dat u daadwerkelijk pijn heeft, dat het normaal is om pijn te voelen als u gewond raakt. Het tweede dat u doet, is de risico's en gevolgen van uw blessure inschatten. U geeft toe dat het op dit moment niet mogelijk is om deze pijn volledig te genezen, en in het geval van ernstige fracturen zal het helemaal niet werken. Rehabilitatie op lange termijn is nodig. Terugval is mogelijk. Opnieuw blessure. En uw been kan pijn doen, pijn doen, jeuken en in het ergste geval wordt uw been helemaal geamputeerd. Als het om een ​​chronische ziekte of een vergevorderd abces gaat, is dit een beloop waar je al lang niet meer mee te maken hebt gehad. Maar je zult een gezond been hebben en het belangrijkste is dat je het überhaupt hebt overleefd. Het derde wat je doet is toegeven dat het niet jouw schuld is dat je je teen hebt bezeerd. En de schuld van anderen. En de schuld van de staat. En de schuld van de ouders. En de schuld van de echtgenoten, zoals blijkt, als je ze van dichterbij bekijkt. Ik heb zelf een stompe teen. En iedereen hier is tot op zekere hoogte feitelijk slachtoffer. Iedereen wordt gered, en in het beste geval genezen, zo goed als ze op dat moment kunnen. Het vierde wat je doet is beseffen dat het niet jouw schuld is. Maar de pijn is er nog steeds. Dat wil zeggen: jouw verantwoordelijkheid voor jouw pijn. En voor de verlichting van uw pijn bent u verantwoordelijk voor uw gekneusde vinger. Van alle mogelijke middelen die vandaag tot uw beschikking staan. Hier is precies wat u bij de hand heeft. Volgens beschikbaarheid. Soms met groene verf, soms met verband en soms naar een specialist voor een röntgenfoto, en soms op regelmatige basis. Waar je direct spreekt en openlijk vraagt, kijk, het doet pijn, sta niet expres op, en het allerbelangrijkste: je begint voor jezelf te zorgen. En voel. Dit is het verschil tussen genezing en verlossing. Een afspraak voor een adviesgesprek kunt u maken via telefoonnummer 8-960-315-14-37