“Als kind leed ik aan atopische dermatitis en mijn moeder bracht me niet naar de kleuterschool”, bekende cliënt A ik ben van verbazingwekkende schoonheid (en een heldere huid)., 24 jaar oud. Ze bracht haar hele jeugd thuis door op haar kamer, binnen vier muren. Moeder loste, hoewel ze thuis was, meer alledaagse problemen op dan problemen met de interactie met het kind. Alleen ziekte dwong de moeder haar dochter aan te raken en zo met haar te communiceren. - Hoe 'overleefde' je toen? - Ik leerde vroeg lezen. Ik las, tekende, keek uit het raam. Soms speelde mijn oudere zus met mij; zij is 10 jaar ouder dan ik. Tot op zekere hoogte verving ze mijn moeder. Maar later, toen ze een tiener werd, had ze mij niet langer nodig. En ik werd weer alleen gelaten. - Wanneer verdween de dermatitis? - In de adolescentie. Het gebeurde op de een of andere manier onverwacht voor mij - dat is alles! Hij is hier niet. - Welke gebeurtenissen zijn er in die periode in uw gezin gebeurd? Wat is er met mama gebeurd? Pa? Zuster? - Mijn vader is er niet meer, ik weet zeker dat hij is vermoord. Maar we konden het niet bewijzen. Mama moest gaan werken. Nou, mijn zus is getrouwd. - En je werd weer alleen gelaten? Ja, maar nu helemaal alleen: er was zelfs niemand naast me dat is zo. - Denk je dat deze veranderingen in het gezin invloed hebben gehad op het verdwijnen van de ziekte die je sinds je geboorte heeft gekweld? Toen ik klein was, zorgden ze niet voor me, ze speelden niet echt met me of praatten niet met me, maar ze waren er voor me, en soms kreeg ik tenminste iets, en deze gebeurtenissen leken volledig te ‘scheuren’. 'Mijn familie weg van mij. Het blijkt dat mijn “plaques” op mijn huid mijn familie waren, mijn ouders, die ik zo erg heb gemist? Ik heb ze vervangen door zweren - omdat ze altijd bij me zijn, direct op de huid! Ik kan ze aanraken, krabben, aaien. Ik kan boos worden omdat ze bestaan ​​en me lastig vallen! - Wat vind je van dit besef? Ik heb altijd een hekel gehad aan mijn dermatitis en heb altijd geloofd dat dit de oorzaak was van al mijn tegenslagen in het leven! En nu voel ik... dankbaarheid. Hij is de enige die in mijn kindertijd altijd naast me stond. Alles wat een mens overkomt, alles wat een mens heeft, heeft een belangrijke taak. Soms weten we zelf niet welke. Maar zolang er een taak is (of een behoefte, zoals bij mijn cliënt bijvoorbeeld intimiteit), zal er een manier zijn om die op te lossen. Zelfs als het zo destructief is als een ziekte! Maar het komt ook voor dat de ziekte bestaat, maar om de een of andere reden niet langer de taak oplost die eraan is toevertrouwd. Dan verdwijnt de ziekte. Maar de taak blijft! En een persoon wordt gedwongen op zoek te gaan naar een andere manier om het op te lossen. Helaas kiezen we er vaak uit gewoonte voor om opnieuw ziek te worden, maar deze keer “op een andere manier”, want “het heeft ooit gewerkt”! Dit gebeurde bij mijn cliënt A. Wordt vervolgd.. Onderdeel 2