Werkervaring leert dat deze manier van manipulatie in relatie tot kinderen een van de pijnlijkste stressvolle ervaringen is van een kind in een kind-ouderrelatie. Dit is geen straf, dit is marteling. Dit is geen opleiding, dit is een persoonlijkheidsstoornis. Je zult me ​​waarschijnlijk vragen waarom ik dit heb besloten? Hier zijn de meest memorabele reacties van mensen die in hun kindertijd verwaarlozing door hun ouders hebben ervaren: 'Mijn moeder kon me laten zien dat ik haar van streek maakte met mijn gedrag en dat maakte haar beledigd.' gebeurde - haar stilte. Ze kon twee of drie dagen helemaal niet met me praten, en op dat moment wist ik niet wat ik moest doen - ik huilde, ik vroeg om vergeving, ik probeerde haar met iets te kalmeren Ik zei dat het nu altijd zo zou zijn. Ik was bang.' 'Ik heb altijd dit: als iemand zwijgt en niet tegen me praat, dan heb ik het gevoel dat ik ergens schuldig aan ben, maar dat is niet zo. begrijp het allemaal al van kinds af aan: ik herinner me dat mijn moeder altijd abrupt zweeg en stopte met antwoorden als ik 'niet luisterde'. En tegelijkertijd legde ze niet uit wat ik verkeerd deed, ik moest raden wat mijn schuld was dat ik dichterbij kwam, zei, maar als ik het niet raadde: waarom mijn moeder beledigd was, bleef ze zwijgen, en als ze het goed raadde, vergaf ze me onmiddellijk en bleef tegen me praten alsof er niets was gebeurd. Het was verschrikkelijk! Ik voel me nog steeds zo als mijn man stilletjes boos op me begint te worden.' Ik denk dat een paar voorbeelden voldoende zijn om de essentie te begrijpen van wat verwaarlozing door ouders met zich meebrengt voor kinderen. Laten we nu proberen de gevoelens van het kind te analyseren op deze momenten een ‘educatieve’ strategie. Wat zien we op de voorgrond? Het gebrek aan inzicht van het kind in de context van de huidige situatie: hij kent de redenen niet voor zo’n drastische verandering in het gedrag van de ouder, hij weet niet wanneer Dit zal eindigen en de ouder zal weer met hem beginnen te communiceren, en ten slotte voelt hij zich machteloos in het licht hiervan. Dit is hoe zich een aanhoudend gevoel van verlies van emotionele band met de ouder begint te vormen onbegrip en deze onmacht worden de basis voor voortdurende ervaringen van angst, afwijzing en schuldgevoel. Wanneer het kind opgroeit, maar het gedrag van de ouders niet verandert en zij deze manier van ‘communicatie’ voortzetten, zal de woede toenemen En nadat hij volwassen is geworden, behoudt de persoon deze reactiemethode en dit gedragsmodel in herhaalde situaties. Conclusie: heel simpel: DOE DIT NOOIT MET KINDEREN! Wat moet je dan doen? Praat met uw kind. Zelfs als je ruzie hebt en wilt zwijgen, vertel hem dan dat je boos, overstuur, beledigd, enz. bent. en je moet 5 - 10 minuten stil zijn, ontspannen, tot bezinning komen, enz. en daarna vervolg je het gesprek.2. Het is niet nodig om flamboyant beledigd te zijn, je lippen te pruilen en je van het kind af te wenden. Er zijn geen stille verwachtingen dat het kind ‘alles zelf zal uitzoeken en zal komen aanrennen om vergeving te vragen.’ Wij leggen uit wat er precies ‘misging’, zodat het kind begrijpt wat er is gebeurd en wat zijn verantwoordelijkheid in dit geval is.3. Doe niet alsof je het niet hoort of dat het je niet uitmaakt wat het kind je hier en nu wil vertellen. Het is beter om te zeggen dat je nu niet klaar bent om te praten en moe bent, en na de voorwaardelijke 10 minuten zul je klaar zijn om naar hem te luisteren. Ik hoop dat veel ouders het wapen dat 'negeren' wordt genoemd zullen weigeren bij de communicatie met hun kinderen. Zorg goed voor jezelf!.