Van de auteur: Essay over het onderwerp geluk))) Dit is niet de gemakkelijkste periode in mijn leven. En er doen zich op verschillende gebieden moeilijkheden voor. En onlangs was het een jaar geleden dat iemand die heel dicht bij mij stond, stierf: mijn vader. En in deze moeilijke tijd dacht ik... Wat voor geluk is dat? Was het zelfs in mijn leven? En waar had dit mee te maken? Waar moeten we nu op vertrouwen? Onlangs kwam mijn oude tienerdroom uit: ik werd gepubliceerd in een goed psychologisch tijdschrift. De derde editie is alweer onderweg. En er is een beloning voor uw inspanningen. Dubbel leuk. Maar het is moeilijk om het geluk te noemen. Ik dacht...Waarom? Maar omdat het verband houdt met verwachtingen. Het bleek dat het niet alleen een kwestie van dromen was. De vervulling van een droom bracht vreugde en verrukking. Maar ze verdampten snel. Ze bleken niet erg vindingrijk te zijn. Omdat er veel angsten en verwachtingen zijn over het vak. Als ik dit en dat niet bereik, als ik dit niet doe, dan... Dan ben ik verschrikkelijk/slecht/middelmatig, dus wat kan het anders zijn. Over het algemeen wordt ze door zichzelf niet geaccepteerd. Mijn kinderverhaal zegt me weer 'hallo' :) Goed, slecht advies: als je 'impotent' wilt worden in je beroep, in je bedrijf, wees dan bang om te falen, wees bang om het te verpesten, jezelf te schande te maken. Een afname van energie en vaardigheden is gegarandeerd. Gecontroleerd :) En dan komt er een moment uit mijn leven in mijn geheugen naar boven. Mijn dochter was 3 maanden oud. Buiten het raam is het mei. We woonden met ons drieën in een kamer van 13 vierkante meter. En ook buren. En ik was zo blij!!! Ik weet het nog, ik haal mijn dochter uit de wieg, ik glimlach, zij lacht ook naar mij. We wassen ons, ik geef haar te eten en begeleid mijn man naar zijn werk. Met onze dochter in onze armen kijken we uit het raam, en er zijn groene berkenbomen, vogels zingen, de zon is helder, warm en licht. Pa leefde nog, hij kwam ELKE dag op bezoek bij zijn kleindochter!!! Ik heb gebruik gemaakt van een vrije minuut op het werk. Soms kwam hij drie minuten naar binnen rennen, gewoon om de bovenkant van mijn hoofd te kussen. En er waren geen excuses voor krappe omstandigheden, drukte, etc. Ik nam mijn dochter en de kinderwagen mee en we gingen wandelen, om van de ochtend te genieten: vlakbij ons huis kun je 's ochtends en 's avonds de adem van het bos voelen! En dat was precies wat het was! Het was geluk. Ik herinner me die tijd als de gelukkigste in mijn leven. En ik begreep waarom. Omdat de ervaring van vreugde niet “ergens op zat”. Geen prestaties of verdiensten, geen verwachtingen, zelfs niet die van jezelf, van jezelf. Ik hield gewoon van: mijn dochter, echtgenoot, vader, dierbaren, onze lichte, gezellige kamer, de zon en de geur van gemaaid gras onder het raam. Ik verliet gewoon het huis in waar ik me comfortabel en comfortabel voelde en genoot van elke ademhaling. Ik genoot van de liefde van mijn man, dochter en vader. Omdat dit gewoon echte gevoelens tussen ons waren: we waren gewoon blij met elkaar. Geluk was simpelweg elkaar in de ogen kijken, knuffelen, samen tijd doorbrengen, grappen maken, samen ademen, praten. Wat heeft mijn geluk verpest? Of wie? Ikzelf. Ik geloofde ooit dat ik aan de verwachtingen moest voldoen. Wees een goede vrouw, moeder. Wees dan een goede specialist, breng vreugde/gebruik/geld. Geluk is niet waar ik “zou moeten zijn...” Als ze zeggen dat geluk van binnen zit, begrijp ik deze simpele woorden min of meer. Maar ze zijn niet eenvoudig. Waar zit het binnen? Waar moet je op vertrouwen om deze felbegeerde onderkant te vinden? Waar graven, waar plukken? Zoek naar houdingen en overtuigingen over hoe dingen zouden moeten zijn. Een goede moeder, een goede vrouw, een goede dochter/schoondochter, een goede zus, een goede specialist/professional, een goed mens, haal deze kasimats neer! En het is beter met de steun van mensen die het begrijpen. Dat is waar Shambhala ligt. Verborgen onder deze idolen. Zolang ik er geen seconde over nadacht of ik een goede moeder was, was ik gelukkig en voelde mijn kind zich goed. En over het algemeen wordt het absurd om erachter te komen hoe correct alles was. Zolang ik me niet verdiep in wat ik als dochter verschuldigd ben, en wat mijn ouders mij verschuldigd zijn, ben ik blij dat ik een relatie heb met dierbaren. . (hier hebben we het niet over het extreme mechanisme van ontkenning!) Het was juist een vreugdevol bestaan ​​​​in contact met mensen. Er is óf ‘geluk om te zijn’ óf ‘er moet zijn…’. Dat is het verschil.