Gebaseerd op de resultaten van het bestuderen van duizenden dromen van zijn patiënten, identificeerde Carl Gustav Jung een gemeenschappelijke dynamiek daarin: de persoonlijkheid lijkt te worden beheerst door een onbekende kracht die zijn pad van ontwikkeling en spirituele groei. Jung noemde dit ‘controlerende centrum’ het Zelf. De betekenis ervan is zeer veelzijdig, maar het kan worden omschreven als een aangeboren maar ongemanifesteerd potentieel, waarvan de mate van realisatie van veel factoren afhangt. Beweging langs het pad van individuatie wordt bepaald door de vraag of een bepaalde persoon ontvankelijk is voor de stem van het Zelf. Een van Jungs studenten en volgelingen, Louise Von Franz, schreef dat het menselijke ego zelf bedoeld is om de psyche te helpen bij het verwerven van ware integriteit. Het doel van het individuatieproces is volgens Jung de realisatie van zijn uniciteit in een persoon. Het creatieve element van het Zelf komt vooral tot uiting wanneer het Ego naar een dieper niveau van bestaan ​​gaat, wanneer het niet om alledaagse intenties en verlangens gaat, maar eerder om spirituele behoeften. Naar zijn mening moet het ego in deze levensfase 'plaats maken' voor onbewuste mentale behoeften om het potentieel dat inherent is aan de persoonlijkheid volledig te realiseren. Opgemerkt moet worden dat iedereen zijn eigen individuatie heeft, die verband houdt met het unieke karakter van ieders levenstaak. Discussie over de aard van individuatie Post-Jungianen merkten en verfijnden belangrijke tegenstrijdigheden en hiaten in Jungs theorie op, en voerden ook verschillende polemieken over het onderwerp individuatie over verschillende kwesties. Instinct of gericht proces? Individuatie wordt in sommige werken door Jung gedefinieerd als een aangeboren instinct van psychologische ontwikkeling en als een doelgericht proces. Samuels vestigt de aandacht op de woorden van Jung dat ‘men eerst het noodzakelijke niveau van aanpassing aan collectieve normen moet bereiken’, wat duidt op een zeker ‘elitarisme’ van het individuatieproces, dat zogenaamd slechts voor enkelen toegankelijk zou zijn. Hij is het hier categorisch niet mee eens, want, metaforisch gesproken, zelfs als je niet voor de plant zorgt, kan de ontwikkeling ervan niet worden gestopt in de tweede helft van het leven of niet? Vertegenwoordigers van de ontwikkelingsschool, waaronder Fordham en Neumann, beroemde jungiaanse theoretici en praktijkmensen, geloofden dat het individuatieproces het hele menselijke leven bestrijkt. Als uitgangspunt namen ze de scheiding van de baby van de moeder, die eindigt vóór de leeftijd van twee jaar. Fordham gelooft dat het kind op deze leeftijd al over alle belangrijke elementen voor individuatie beschikt: beheersing van het lichaam, gevoel voor de grenzen van de huid, het vermogen om de anale en urethrale sluitspier te controleren, een rudimentair geweten, het vermogen om symbolen te gebruiken. in games en bij interactie met overgangsobjecten, maar ook in games. Individuatie is een veelheid aan individuaties? De grondlegger van de archetypische school van de analytische psychologie, James Hillman, sprak over meerdere individuen die ‘voortkomen uit meerdere interne persoonlijkheden’. Een dergelijke individuatie is een speciaal werkingsmechanisme dat niet alleen inherent is aan het Zelf, maar ook aan andere archetypen die zich in een persoon proberen te manifesteren. Sluit individuatie de sfeer van nauwe persoonlijke relaties in of uit, hoewel Jung het proces van individuatie associeerde met introversie en zich verdiepend in zichzelf, geloofden veel post-Jungianen, waaronder een van de meest prominente auteurs, Guggenbuhl-Kraig, dat het huwelijk en andere nauwe partnerschappen, die verweven zijn met het proces van persoonlijke ontwikkeling en dit doordrenken met transformerende energie, kunnen dienen om individualiseer het individu.