Van de auteur: Een artikel over de psychologische kenmerken van kleine jongens en hoe deze kunnen worden gebruikt bij het opvoeden van een kind. Mijn ouderlijke observaties: “Wat, wat, waar zijn onze jongens van gemaakt? Onze jongens zijn gemaakt van sproeten en knallers, van linialen en batterijen! Elke jongen is natuurlijk individueel, en er is er maar één in de wereld zoals hij. Maar misschien zijn er toch enkele gemeenschappelijke kenmerken waaruit jongensachtige karakters zijn gemaakt? Ik ben de moeder van een vijfjarige zoon en ik kijk elke dag naar hem. Daarnaast heb ik veel vrienden die kleuterzoons hebben en met wie we heel nauw communiceren, verschillende situaties in het leven van onze kinderen bespreken, nadenken over hoe we hen kunnen helpen de moeilijkheden uit hun kindertijd op te lossen, en hen ondersteunen wanneer ze dat nodig hebben. De karaktereigenschappen van onze opgroeiende toekomstige mannen worden ook vaak onderwerp van discussie. Dus op basis van mijn eigen observaties van mijn zoon en zijn leeftijdsgenoten, en ook van een zeer rijke ervaring in de communicatie met hen en hun ouders, kan ik dat zeggen. Sommige karaktereigenschappen zijn kenmerkend voor bijna alle jongens, met zeldzame uitzonderingen. Waarschijnlijk zijn dit juist de kenmerken van het karakter van een man die inherent zijn aan de natuur zelf. Bovendien heb ik op dit moment nog een dochtertje dat opgroeit en naar wie kijkt door haar gedrag te vergelijken met het gedrag van haar broer, kan ik nogmaals bevestigen dat het karakter van een meisje en het karakter van een jongen twee verschillende karakters zijn. Waaruit bestaan ​​onze jongens? Ik zal proberen deze vraag te beantwoorden op basis van mijn eigen ervaring en de ervaring van mijn vrienden. Ik zal ook proberen effectieve technieken te beschrijven in de communicatie met kleine jongens die ikzelf en de ouders die ik ken gebruiken vanuit het verlangen naar leiderschap. Elke jongen, zelfs de meest onopvallende stille jongen, droomt er heimelijk van om de parade van zijn leven te leiden. En niet alleen die van jou. En niet alleen in het geheim. De meeste kleine jongens verdedigen actief hun recht om het proces te leiden (of het nu een spel is of eenvoudige communicatie) en te laten zien ‘wie de leiding heeft’. Vandaar al hun “Ik wil!”, “Geef het terug!” Wat moeten ouders doen? Hoe leer je twee mensen die van nature zijn ontworpen om leiders te zijn, te onderhandelen? Het antwoord op deze vraag ligt in de vraag zelf. Je moet je kind leren onderhandelen. Hoe? Probeer om te beginnen, wanneer u met uw zoon communiceert, de zinnen: "Laten we dit doen"; "Luister naar me"; "Hoe denk je?"; ‘Kijk mij aan’ en andere uitdrukkingen die we gebruiken als we met iemand over iets onderhandelen. Met andere woorden: begin zelf met uw zoon te onderhandelen. Het is niet directief om hem te vertellen wat er moet gebeuren en hoe, maar om te onderhandelen. Luister naar zijn mening en houd er rekening mee bij het nemen van beslissingen die hem aangaan. Als jullie bijvoorbeeld samen naar de winkel gaan, kun je vragen of hij iets moet kopen en hem vertellen wat je zelf wilt kopen. Als je dit doet, zal de baby niet meer in de winkel bedelen om alles wat hij in de schappen ziet liggen uit een perpetuum mobile. Alle kleine jongens die ik ken, hebben een zeer hoge fysieke activiteit. En springen ook. En grijpen. In de psychologie wordt dit het leidende kinesthetische kanaal van perceptie genoemd. Onze jongens verkennen de wereld om hen heen door middel van sensaties en aanrakingen. Deze jongensachtige eigenschap kan goed worden gebruikt voor training. Mijn zoon en ik hebben nooit problemen gehad met het onthouden van gedichten; hij leert ze snel en ze blijven een hele tijd in zijn geheugen hangen. Want als we een gedicht leren, gebruiken we één lastige truc. Voor elke regel van het gedicht bedenken we een bepaald gebaar, we proberen het gedicht niet alleen te vertellen, maar ook te laten zien. We slaan dus twee vliegen in één klap: het is gemakkelijker te onthouden en wordt expressiever verteld! Oh, het 'Waarom?' van deze eeuwige kinderen, zo vervelend en verbijsterend voor meer dan één generatie ouders! Maar nieuwsgierigheid is een hele goede eigenschap! En iedere keer poetsen we er weer een af.