Wanneer een persoon het verlies ervaart van iets of iemand die belangrijk is (verlies van een dierbare, baan, kansen, enz.), gaat dit altijd gepaard met het doorlopen van de stadia van rouw: shock (ontkenning), woede (onderhandelen, schuldgevoel, agressie). ), depressie (acceptatie dat wat verloren is gegaan onomkeerbaar is), herstructurering (integratie van de opgedane ervaring en de vorming van nieuwe gedragspatronen). Elke fase heeft zijn eigen technieken voor emotionele ondersteuning, die kunnen worden geboden door dierbaren of een psycholoog. Maar wat te doen in een situatie waarin de hele samenleving deze fasen in één keer doorloopt. Sommige zijn iets sneller, andere blijven “vastzitten”. Bovendien zijn objectieve verliezen voor ieder van ons onevenredig verschillend van subjectieve verliezen. In het leven van sommige mensen zullen de veranderingen minder opvallend zijn, in andere zullen ze kolossaal zijn. De gebeurtenissen van de huidige tijd ontwikkelen zich zo snel en brengen zoveel veranderingen in ons leven teweeg dat velen eenvoudigweg geen tijd hebben om uit het stadium van verdoofde ontkenning te stappen, wanneer het lijkt alsof alles om ons heen een soort film is en jij een toeschouwer... en geen deelnemer... en je wilt gewoon het licht aandoen en het publiek de bioscoop laten verlaten... Steeds meer mensen beginnen echter over te gaan naar de volgende fase van 'agressie, onderhandelen, beschuldigingen.” Daarop stellen we vragen: “Waarom met mij? Waarom overkomt ons dit? Waarvoor? Wie is schuldig?" De zoektocht naar de schuldigen en de zelfbeschuldiging is een uiting van agressie en zelfagressie. Dit is typisch voor de onderhandelingsfase... en de norm wordt gecompliceerd door het feit dat een groot aantal mensen zich tegelijkertijd in deze fase bevinden. Beide fasen maken deel uit van de ervaring van ‘diep verdriet’, en bij psychotherapie tijdens de periode van diep verdriet werkt cognitieve en rationele therapie niet; psychologen weten dit. Mensen met een diep verdriet kunnen alleen empathie uiten, luisteren, emoties delen... Als je probeert een beroep te doen op argumenten, verhoogt dit automatisch de agressie, omdat de persoon pijn heeft en je druk uitoefent op de patiënt. Elk meningsverschil brengt je automatisch in de richting van de verdachte, en je wordt een ersatz-object voor het uiten van agressie. Agressie is een natuurlijk beschermingsmechanisme dat we nodig hebben om sterke destructieve emoties als schaamte en angst te blokkeren. Het voorkomt dat we instorten, maar in dit stadium is er te veel van, en het is overal en daarom niet veilig. Als u dit beseft en begrijpt hoe onze verdedigingsmechanismen nu werken, wees dan voorzichtiger met uzelf en uw dierbaren. Ze zijn niet agressief tegen je, je bent in de buurt en je wordt een handig object voor de uitbarsting van agressie. Als u het gevoel heeft dat u niet over de middelen beschikt om uw dierbaren bij een dergelijke ervaring te ondersteunen en u zelf ondersteuning nodig heeft, zoek dan hulp bij een specialist. Hierdoor kunt u met minimale verliezen de crisisperiode doorkomen en relaties onderhouden met degenen die u dierbaar zijn en die nu ook niet met zulke complexe en ambivalente emoties om kunnen gaan. Meld u aan voor een consult Skype nata_smolgrad WhatsApp, Telegram +7-910-710-08-10