Vandaag wil ik mijn verhaal delen, psychologen zijn ook mensen, er is veel gebeurd in mijn leven: ontmoetingen, verliezen, teleurstellingen. Ik zal je vertellen over een moeilijke tijd in mijn leven. Met dit artikel wil ik iedereen steunen die in de fase van een scheiding zit of daar doorheen gaat. Mijn scheiding is lang geleden gebeurd. We hadden niet de kracht om meteen te scheiden. Maar echtscheiding staat niet op papier, het zit in het hoofd. Ik ben iemand die snel beslissingen neemt. En als ik definitief iets heb besloten, is het onmogelijk om mij de andere kant op te laten draaien. Het verhaal ging dat toen ik een baby in mijn armen had, mijn man een minnares nam. Voor mij was het als de dood. Toen ik hiervan hoorde, kon ik mijn oren niet geloven. De ontkenning begon: “Dit kan niet waar zijn!” Toen onderhandelde hij: “Nee, het leek waarschijnlijk alsof dit allemaal kwade tongen waren.” Maar kwade tongen in de vorm van goede goede vrienden konden niet stoppen, ze zochten ijverig en vonden verschillende soorten bewijsmateriaal, en haastten zich snel om mij erover te vertellen. Ze maakten zich zoveel mogelijk zorgen - in één woord. In die tijd was ik 30 jaar oud, ik had twee kinderen in mijn armen, mijn zoon ging naar de eerste klas. De dochter was 1-2 maanden een baby. Na dergelijk nieuws verdween de melk onmiddellijk, ouderdomsangst. De 30 kg die ik tijdens de zwangerschap was aangekomen, verloor ik in 2-3 maanden. Ik leefde niet, ik bestond niet, ik stierf. Er was genoeg geld in onze familie. Ik had niets nodig, en de kinderen ook niet. Appartement in een prestigieus deel van de stad, nieuwe auto's. Wat was er nog meer nodig voor geluk? Alleen was er geen geluk. Ik trok me in mezelf terug en begon een postpartumdepressie te ervaren, vermengd met gevoelens van verdriet en tragedie. Over het algemeen stierf ik dagenlang. De kinderen waren ook bezorgd; ze hadden het niet mogen zien, maar ze vonden dat ze het niet konden verbergen. We maakten geen ruzie, we vochten niet, we woonden gewoon niet meer samen. Papa werd weekendvader. Wat heeft mij geholpen? Het kostte me drie jaar om van deze situatie te herstellen; het was moeilijk voor mij. Toen ik trouwde, was ik niet van plan om te scheiden; ik bouwde voor mezelf een illusoir lang leven samen op. Maar deze problemen hebben mij niet gespaard. Ik moest op de een of andere manier voor mezelf kiezen. Wat mij toen hielp: Gym. Eerst dwong ik mezelf, toen zag ik het resultaat, ik sloot me aan bij Persoonlijke therapie. Vrienden wisselen. Ik verliet de gemeenschap waar we gemeenschappelijke vrienden hadden. Het is niet dat ze me aan ons deden denken, het is meer dat iedereen zich zorgen wilde maken over ons leven en eraan wilde deelnemen. Ik ging aan het werk. Dit stimuleert perfect een nieuw leven. Je bent onderweg en denkt na over wat je moet dragen, waar je vrijdag heen moet met je collega's. Ik realiseerde me dat het allemaal voorbij is. Ik accepteerde het feit dat ik alleen met de kinderen moest wonen, ondanks het feit dat papa niet werd uitgesloten. Op een dag in herfstweer, vroeg in de ochtend, reed ik langs de snelweg richting de stad. De zon scheen, de bomen speelden met kleurrijke bladeren, de natuur liet het leven buiten mij zien. Ik stopte, ik wilde naar buiten gaan en ademen. Ik herinner me dit moment nog, er klikte iets, het schakelde. Door op te gaan in de natuur besefte ik dat het leven doorgaat, de zon opkomt en ondergaat, de seizoenen veranderen, en ik wilde verder leven. Omdat ik besefte dat de tijd niet kan worden teruggegeven, stopte ik met treuren om wat ik had verloren, stapte in de auto en reed verder. Toen veranderde iets mij. Ik had medelijden met de grote hoeveelheid tijd die ik aan lijden besteedde, hoewel ik begreep dat ik mijn gevoelens niet kon veranderen, ik kon ze alleen maar beleven. En ik had zoveel tijd nodig als ik nodig had. Nadat ik de pijn had meegemaakt, mijn lange nacht had doorgeslapen, kwam de ochtend weer, ik wil weer leven. Alles gaat voorbij. U kunt zich aanmelden voor mijn consultatie door mij persoonlijk te schrijven op +7-921-304-17-34