Er is een zeer populaire mening dat persoonlijkheid in de kindertijd wordt gevormd. En aangezien de psychoanalyse speciale aandacht besteedt aan het verleden, wordt de rol van de kindertijd in iemands leven schijnbaar fataal. Maar dit is niet zo. Ja, de psyche van het subject wordt al op jonge leeftijd ‘geassembleerd’: seksuele identiteit, mentale structuur, het lot van driften en uiteindelijk worden bepaald. Maar dit betekent niet dat dat alles is. Zelfs aan het begin van zijn psychoanalytische carrière merkte Freud dat herinneringen kunnen worden veranderd. Nadat hij de puberteit heeft bereikt, is hij in staat zijn eigen geschiedenis te ‘herschrijven’ en zijn leven letterlijk ‘achteraf gezien’ te ‘reconstrueren’. Autobiografie wordt ‘gebroken’ door levenservaring. Bovendien kan het worden veranderd tijdens het proces van therapeutische interventie (of andere interpersoonlijke communicatie). Zo 'herinnerden Freuds cliënten zich' episoden van seksueel misbruik uit hun kindertijd. Was Freud op zoek naar bevestiging van de waarheidsgetrouwheid van de verhalen van zijn cliënten? Geleid door de ontvangen informatie dat herinneringen uit de kindertijd veranderd kunnen worden, leidde Freud twee belangrijke principes af: 1. Het principe van de psychische realiteit. Het maakt niet uit of een gebeurtenis iemand in werkelijkheid of in fantasie overkomt. De buitenwereld is voor de grondlegger van de psychoanalyse over het algemeen van weinig belang. De interne, subjectieve werkelijkheid weegt veel zwaarder. Wat de psychische realiteit wordt genoemd. De analist werkt dus met haar op kantoor.2. Het principe van nawerking. Er gebeurt niets in de kindertijd van een persoon dat niet in herinneringen kan worden veranderd. Op zichzelf of met de hulp van een ander is de proefpersoon in staat de gebeurtenissen in zijn leven achteraf te corrigeren, aan te vullen, te annuleren of zelfs te verzinnen. Dit is grappig, maar de experimenten van cognitieve wetenschappers kunnen als illustratie van deze ontdekkingen dienen. In de jaren negentig voerde Elizabeth Loftus, een Amerikaanse cognitief psycholoog, een reeks spraakmakende experimenten uit die het begrip van mensen over jeugdherinneringen voor altijd veranderden. Mensen kregen ‘gephotoshopte’ foto’s of nepvideobeelden te zien, zogenaamd uit hun kindertijd, en de proefpersonen bevestigden de afgebeelde gebeurtenissen. Ze vulden ze ook enthousiast aan met gedetailleerde, verhelderende verhalen. Wat betekent dit allemaal en waar leidt ik toe? De gebeurtenissen die ons in onze kindertijd zijn overkomen, zijn geen doodvonnis. Praten over hoe een persoon in de kindertijd wordt gevormd (zoals "na drie jaar is het te laat"), en dan groeit het gras tenminste niet, dat is niet waar. Onze psyche is verbazingwekkend, ze heeft het vermogen om te creëren en te vernietigen gedurende het hele leven van het onderwerp, en niet alleen tijdens de kindertijd. Dit betekent dat het nooit te laat is. Vinden, realiseren, veranderen, corrigeren Daar zijn wij zeker toe in staat. Abonneer u op mijn openbare pagina op VK: https://vk.com/psychoanalysis_gently