Waar ligt de dunne grens tussen motivatie en niet-constructieve kritiek? Soms is het erg moeilijk om emotionele opmerkingen tegen familieleden, vooral kinderen, te weerstaan ​​als je voor de honderdste keer het juiste zegt, hen voor de honderdste keer vraagt ​​iets te doen, of, vraag hen omgekeerd om iets niet te doen - iets dat irriteert. En dan verschijnt 'kritiek ten goede'. Maar waarom werkt dergelijke kritiek niet, maar veroorzaakt het integendeel het tegenovergestelde effect? in een maand werken. De manager zegt tegen je: "Nou, zie je, Marfa Petrovna, hoe het zou moeten zijn?" Kijk hoe Katenka het kan doen. Jij ook? Welnu, dat is de reden waarom alle werknemers net werknemers zijn, en jij, Marfa Petrovna, doet altijd iets verkeerd. Er is devaluatie, generalisatie, vergelijking en kritiek (constructief, zo lijkt het), maar na zulke woorden verschijnt de motivatie niet, in plaats daarvan in? Door de afwezigheid van inspiratie en inspiratie ontstaat er irritatie, neemt het zelfrespect af en geeft men het op. Op de een of andere manier werkte dit soort ‘constructieve kritiek’ niet. En dit werkt zeker niet bij kinderen. Verwijten en opmerkingen kunnen ertoe leiden dat het kind iets zal doen zoals het zou moeten zijn, om de moeder niet van streek te maken, maar geen geluk en vreugde zal voelen als kritiek verandert in een instrument van morele marteling met verwijten, claims en verwijten en verontwaardiging, dan zal het hier niet mogelijk zijn om het kind tactvol en vriendelijk over te brengen dat dit niet nodig is, maar dit is hoe het zou moeten zijn: probeer kalm te praten, zonder te schreeuwen of agressie defensieve reactie en in plaats van dialoog zul je uiteindelijk claims gaan maken en daardoor wrok jegens elkaar. Doe het zonder beledigingen en word niet persoonlijk en pas dan een dialoog met het kind aangaan. Kritiek moet zacht en vriendelijk zijn. Als je een kind beledigt en pijn doet, hoort hij alleen klachten van jou, en geen verzoeken of advies, bekritiseer de actie, niet het kind. We maken allemaal fouten en het is erg beledigend als we in plaats van steun uitdrukkingen horen als 'Je handen'. Vanaf daar groeien ze niet meer.' 'Ben je blind of zo?' Praat daarom over acties of acties, niet over persoonlijkheid. Het is belangrijk om fouten te corrigeren en niet te proberen ze niet alleen te maken. Eventuele kritiek (zelfs superconstructief) in het bijzijn van derden kan serieus worden genomen. Als je een kind moet tegenhouden, een opmerking moet maken of een opdracht moet geven, dan is het beter om dit te doen zonder de aandacht van iedereen te trekken, tactvol en onopgemerkt door anderen. Je hoeft je het verleden niet te herinneren. vooral als ze lang geleden zijn gebeurd en dit al is besproken. Het eindeloos herinneren van alle zonden beïnvloedt het gevoel van eigenwaarde en het humeur. Als het onderwerp al gesloten is, moet je geen schuldgevoel veroorzaken door voortdurend te herinneren aan alle 'zonden en fouten' van de persoon. Bied een oplossing en een uitweg uit de huidige situatie probleem of vertellen hoe het had moeten zijn als er geen oplossing is, zoals dit nu oplossen? Stel een oplossing voor terwijl u oorzaak-gevolgrelaties bespreekt. En hier wordt het ten zeerste aanbevolen om te doen zonder te moraliseren, omdat alles al is gebeurd en nu moeten we het corrigeren, beslissen en nadenken over hoe we het niet moeten herhalen. Bied een oplossing die voor iedereen geschikt is.📌 Vermijd vergelijkingen als voorbeeld de dochter van een buurman, een kennis van een kennis, of een personage uit een tv-serie. Dit is niet alleen vervelend, maar ondermijnt ook het zelfrespect, wat er in de toekomst toe kan leiden dat het kind angstig en onzeker opgroeit. Op het werk, in het gezin, in het gezelschap van vrienden zal hij altijd op zoek zijn naar bevestiging van zijn waarde en betekenis, zal hij altijd naar anderen kijken en proberen de goedkeuring van anderen te krijgen (als deze echt constructief is). nuttig zijn, en zal ook helpen om nieuwe ervaringen op te doen en de juiste beslissingen te nemen en, belangrijker nog, uw kind niet van u vervreemden, die niet bang zal zijn om het te verpesten en toe te geven