Het vermogen om normale schuldgevoelens te ervaren is een van de belangrijkste indicatoren van persoonlijke volwassenheid. Hoe voorzichtig en voorzichtig we ook zijn in de communicatie, we beledigen elkaar soms nog steeds, soms zeggen we onder invloed van emoties te harde dingen, soms botsen onze belangen en moeten we ruzie maken. Het is onmogelijk om schuldgerelateerde situaties te vermijden tijdens een relatie. Ze zijn volkomen normaal. Een verontschuldiging is de logische laatste fase van het ervaren van schuldgevoelens. Het heeft verschillende belangrijke functies: Als we echt om vergeving vragen, geven we onze relatiepartner het gevoel dat zijn of haar gevoelens belangrijk voor ons zijn (in dit geval hun pijn, pijn of verdriet). Dit is precies wat, op actieniveau, overeenkomt met de woorden: ‘je bent mij dierbaar’, ‘je bent belangrijk voor mij’, ‘ik waardeer je’. Als we hierover met onze partner praten, maar ons nooit kunnen verontschuldigen als we hem (per ongeluk of opzettelijk) hebben beledigd, worden dergelijke woorden gedevalueerd omdat ze niet door actie worden bevestigd. Als we om vergeving vragen, helpen we het conflict te beëindigen en te vernieuwen contact. Het uiteindelijke doel van dit proces is niet om ‘een oordeel te vellen’, maar om ervoor te zorgen dat we blijven communiceren en elkaar zo min mogelijk pijn doen. Wanneer we om vergeving vragen en onze verontschuldiging wordt geaccepteerd, herstellen we ons innerlijke evenwicht en gevoel van zichzelf. Het versterkt ook ons ​​gevoel van eigenwaarde omdat we ons volwassen gedragen en fouten kunnen toegeven. Waarom is dit zo moeilijk? Omdat we niet geboren zijn met het vermogen om ons te verontschuldigen en om vergeving te vragen, wordt ons dit meestal geleerd gezinnen. Het is daar dat we leren wat deze actie is en wanneer dit van ons wordt verlangd. En heel vaak horen we zoiets als: "Ga je excuses aanbieden aan je vriend, je hebt hem beledigd!" Het probleem is dat dergelijk onderwijs vaak mechanisch is; ouders leggen ons niet uit waarom we ons moeten verontschuldigen, en wat het zelfs betekent. Als gevolg hiervan internaliseren we alleen woorden, zonder emotionele inhoud (vaak voelen we op het moment van een verontschuldiging iets heel anders: verontwaardiging, woede, onhandigheid, schaamte - en helemaal geen schuldgevoel). En we wennen eraan dat deze woorden geassocieerd worden met geweld tegen ons (omdat onze ouders ons dwingen om vergeving te vragen, ook al willen we dat niet). Uiteraard zullen we in de toekomst proberen de noodzaak om vergeving te vragen te vermijden. Soms grenst de zinsnede “Ga en bied je excuses aan” aan de zinsnede “Schaam je!” En dit brengt het kind volledig in verwarring. Omdat schaamte verbonden is met identiteit, weerspiegelt het een emotionele beoordeling van wie ik ben (en hoe ver ik afwijk van het ideaal). Het schaamtegevoel is niet gericht op de partner (zoals schuldgevoel), het is op jezelf gericht. Tegelijkertijd heeft het geen zin om me te verontschuldigen voor wie ik ben (voor mijn identiteit). Je kunt alleen om vergeving vragen voor specifieke woorden of daden die in een relatie hebben plaatsgevonden. We kunnen anders spreken en handelen, en door ons te verontschuldigen kunnen we ons gedrag veranderen. We kunnen niet ophouden onszelf te zijn. Als gevolg hiervan zijn schuldgevoelens en schaamtegevoelens gemengd, en meestal begint het schaamtegevoel de schuld te vervangen. Als gevolg hiervan lijkt het ons, elke keer dat de behoefte om vergeving te vragen zich voordoet, ergens van binnen dat we om dit te doen moeten stoppen met onszelf te zijn (aangezien we op dit moment gemotiveerd worden door schaamte). En een ogenschijnlijk simpele verontschuldiging wordt op een dieper niveau ervaren als een bedreiging voor de persoonlijke integriteit. En onder dergelijke omstandigheden zullen we proberen te voorkomen dat we ons op alle mogelijke manieren verontschuldigen. Een ander belangrijk punt is dat wanneer ouders (en volwassenen in het algemeen) ons leren verontschuldigingen aan te bieden, ze dit vaker met woorden doen dan met een voorbeeld. Dat wil zeggen: ze vragen niet om vergeving van ons (en vaak ook niet van elkaar). En dit ontneemt ons twee belangrijke dingen. Ten eerste de mogelijkheid om te zien hoe het werkt. En ten tweede de mogelijkheid om te voelen hoe je interne toestand en relaties veranderen wanneer dit gebeurt, hoe je je daardoor beter en warmer voelt. Het is deze ervaring die het mogelijk maakt excuses te vervullen