Wrok is een complex gevoel, zowel qua compositie als qua levenswijze. In wezen is het een mengeling van pijn en woede. Beide componenten kunnen verdomd sterk zijn en een golf van wrok kan je simpelweg omverwerpen. Veel mensen hebben een negatieve houding ten opzichte van wrok. Er zijn veel teksten over hoe je kunt stoppen met beledigd te zijn, over hoe destructief en onnodig dit gevoel is. Daarom denk ik dat het belangrijk is om je eraan te herinneren dat we in principe geen onnodige gevoelens hebben en dat wrok niet erger is dan die van anderen. Zij verdient ook ruimte en tijd. Maar er zit een zekere sluwheid in. Vanwege de dubbele samenstelling kan het ‘vastlopen’ en een giftig effect krijgen. Hoe gebeurde dit? Wrok ontstaat als ik het gevoel heb dat iemand mij op oneerlijke wijze heeft gekwetst. Ik voel me gekwetst, ik voel me slecht, ik heb medelijden met mezelf en ik ben boos op degene die mij deze onaangename gevoelens laat voelen. Natuurlijke menselijke reactie. Ik kan vastlopen in wrok als mijn pijn verandert in een soort straf voor de dader. ‘Kijk eens hoe slecht ik me voel! Het was jouw verschrikkelijke daad die mij in deze toestand heeft gebracht!’ En nu houd ik zelf vast aan mijn pijn en laat het niet verdwijnen, omdat woede vereist dat ik de dader blijf straffen. Hij gaf mij een slecht gevoel. Laat nu het schuldgevoel aan hem knagen, wat ik zal ondersteunen door mijn lijden te demonstreren. Dit proces kan lang aanslepen. En de giftige eigenschappen liggen voor de hand: ik klamp me vast aan mijn eigen pijn, en dit is, op zijn zachtst gezegd, ongemakkelijk. Oproepen om grieven te vergeten lijken absurd. Ja, wat is dit, hij is zo tegen mij, en ik zal hem gewoon vergeven? En in de overtuiging dat onmogelijk altruïsme van mij wordt verlangd, houd ik mijn wrok nog steviger vast. Het is grappig hoe vastlopen kan gebeuren, zelfs als ik geen contact meer heb met de misbruiker. In dit geval gaat de “straf” hem helemaal niets aan. En om de een of andere reden wordt het idee van vergeven en loslaten nog steeds als een goede zaak voor hem ervaren. In feite is het loslaten van de tang van wrok, die al de ruimte heeft gekregen, een daad van gezond egoïsme en zelfzorg. Er heeft een actie plaatsgevonden die wrok veroorzaakte. Het doet pijn, het doet pijn. We nemen de tijd om ons ziek te voelen, we nemen de tijd om medelijden met onszelf te hebben. We nemen de tijd om boos te zijn vanuit het diepst van ons hart. En we houden het niet langer vol, we laten los. Als onze ‘straf’ de dader niet betreft, heeft het immers in principe geen zin om onszelf te bespotten. En zo ja, dan is de nodige ervaring al opgedaan. Wij komen overeen dit niet nog een keer te laten gebeuren en vreedzaam te leven zonder onnodig gif in onze ziel.