Ouders waren niet alleen bezorgd over de situatie, ze waren ook verontwaardigd. Het bleek dat ze er onlangs achter kwamen dat hun tienerzoon samen met zijn klasgenoten e-sigaretten rookte. Bij het allereerste discussieverbod hoorden we van onze zoon: “Wat is er aan de hand, nu zweven al onze mensen.” Dat wil zeggen, hij legde zijn ouders uit dat het normaal was dat veel van zijn vrienden en klasgenoten elektronische sigaretten rookten. Ik was zeer verrast door hun reactie, omdat ik oprecht geloofde dat dit de meest onschuldige hobby was en toen: "Wat kun je toch mooie ringen maken!" Over het algemeen hoorden de ouders en de zoon elkaar niet en kwamen ze in dit dramatische conflict terecht Voor een consultatie waren alle argumenten van de volwassenen erop gericht de man ervan te overtuigen dat zijn verslaving verkeerd was. We hadden niets om zijn argumenten te bewijzen. Vader: Roken is schadelijk! Zoon: Er is geen nicotine, het is veilig. Vader: Ik verbied je om deze elektronische sigaretten te roken. Zoon: Je rookt zelf, wie zou dat zeggen, maar deze sigaretten wel niet eens echt! Een deel van het overleg verliep in deze geest. De ouders somden alle straffen op die ze al hadden ondergaan en van plan waren te ondergaan. De zoon noemde hun straffen oneerlijk. Hij was erg beledigd dat zijn genotsmiddel was weggenomen en dat hem andere dingen waren ontnomen die hem aangenaam waren. Hij was beledigd en boos, en zijn ouders waren perplex en hulpeloos om mijn hulp gevraagd. Wat moeten we doen als we het hadden over het roken van tabaksproducten, dan zouden onze wetten en medisch onderzoek de situatie hebben vereenvoudigd, en de juistheid zou natuurlijk zijn. aan de kant van de ouders. Maar zulke ouders hadden geen argumenten. En hoogstwaarschijnlijk was er geen praktijk bij het voeren van dergelijke geschillen, gesprekken waarbij de overtuigingen en meningen van beide partijen verschilden. Dit geldt niet alleen voor geschillen over slechte gewoonten, maar ook voor meningsverschillen over kwesties van politiek, moraliteit, normen, enz. De tiener geeft vrij categorisch en categorisch zijn mening weer, en de ouders vallen voor deze provocaties en beginnen categorisch op zichzelf aan te dringen. Er is geen dialoog. Als er in een geschil twee meningen bestaan, moeten we allereerst deze verschillende, niet-samenvallende standpunten over dezelfde kwestie erkennen. "Ja, je denkt nu dat onderwijs niet belangrijk voor je is, en je wilt nu niet studeren, maar misschien zul je er na verloop van tijd anders over denken", dit zeggen ouders tegen hun opgroeiende kinderen. Maar er zijn situaties waarin ouders er is geen tijd om te wachten tot hun kind tot bezinning komt en besluit de situatie te corrigeren, om de verloren tijd in te halen. Het komt voor dat ouders stevig gehoorzaamheid van hun kind moeten eisen. En dit kan gerechtvaardigd worden, aangezien de kinderen zelf, die volwassen zijn geworden, hun ouders verwijten maken en tegen hen zeggen: “Ik ben gestopt met school vanwege mijn domheid, ik heb tijd verloren, ik heb zoveel kansen gemist! Je had erop kunnen aandringen en me kunnen dwingen om te studeren, maar ik kon toen niet begrijpen hoe goed je gelijk had. Maar ouders kunnen het zich natuurlijk niet veroorloven zo'n debat te voeren met een tiener die iets doet dat “niet schadelijk” of “niet gevaarlijk” is! . In dergelijke gevallen hebben we het over de gezondheid en veiligheid van kinderen. Kinderen maken ruzie, verdedigen hun 'genoegens', begrijpen niet alle gevolgen en gevaren voor zichzelf. En dergelijke geschillen vinden plaats met een positief resultaat voor iedereen, als de ouders in de adolescentie hun autoriteit, vertrouwen en respect niet hebben verloren, als ze weten hoe. om naar elkaar te luisteren en elkaar te begrijpen.