Na het lezen van het interessante artikel van Dmitry Borisovich Kudzilov, “Sprookjes die niet werken”, wilde ik praten over mijn ervaring met het gebruik van psychotherapeutische sprookjes bij het werken met cliënten . Mijn favoriete ding om te gebruiken zijn onvoltooide sprookjesverhalen. Waarom onvoltooid? In tegenstelling tot voltooide psychocorrectieverhalen, zelfs de verhalen die met succes voor een bepaalde cliënt zijn geselecteerd of met succes voor hem zijn geschreven door een psycholoog, waarin een kant-en-klare oplossing wordt geboden, bieden onvoltooide verhalen geen kant-en-klare oplossingen, laat staan ​​dat ze die inprenten, maar geven ze de cliënt de mogelijkheid om zelf tot een besluit te komen. Soms is dit pad lang, soms lijkt het erop dat het introduceren van de ‘juiste’ oplossing sneller en gemakkelijker is. En toch is de waarde van een zelfstandig gevonden oplossing veel hoger, en neemt ook de kans toe dat de klant zijn beslissing zal volgen. Ik denk dat de beslissing van ‘iemand anders’, zelfs als de cliënt deze emotioneel heeft geaccepteerd, in zijn ziel (of in zijn onbewuste) leeft, samen met zijn beslissingen uit het verleden. De zelfstandig gevonden oplossing had, terwijl de klant er naartoe kwam, de voorgaande oplossingen al overtroffen (ontgroeid). Dat is de reden waarom de onafhankelijk gevonden oplossing niet naast de voorgaande bestaat, maar in plaats daarvan. Zo'n oplossing werkt al op het moment dat de cliënt het uitspreekt, uitspeelt, tekent. Ik zie mijn rol als psycholoog in het helpen van de cliënt (of het nu een volwassene of een kind is) om tot zijn beslissing te komen. Eerst componeer ik voor hem (of selecteer ik uit bestaande verhalen) een onvoltooid verhaal waarin ik zijn probleem metaforisch beschrijf. Kennis van psychoanalytische symboliek, archetypen en het gebruik van metaforen, symboliek en associaties van de cliënt zelf helpt mij hierbij. Nadat ik een onvoltooid verhaal aan een klant heb voorgelezen, nodig ik hem uit om het te tekenen (blind te maken) en met een vervolg te komen. Soms (meestal voor volwassen cliënten) stel ik voor dat ze het verhaal in hun verbeelding naspelen (zoals bij de symbooldramamethode). Om tot een beslissing te komen, stel ik vragen: “Wat voelt de held nu? Wat wilt hij? Wat zal hij doen? Hoe zal hij dit doen? Wat voelt, wil, gaat hij nu doen? Hoe voelt het andere personage zich? Wat wilt hij? Wat zal hij doen? Je kunt zien dat vragen de cliënt ertoe brengen de gevoelens van het personage te begrijpen, naar het begrijpen van zijn behoeften, van het begrijpen van de behoeften naar het kiezen van een actie. In veel gevallen is dit voldoende om tot een besluit te komen. En het enige wat ik kan doen is hem uitnodigen om het uiteindelijke plaatje te tekenen en een naam voor het verhaal te bedenken. Tijdens de werkzaamheden kan de originele tekening aan wijzigingen onderhevig zijn of kan de opdrachtgever andere tekeningen maken. Soms is er één tekening, soms twee, soms zijn het er 5 – 8. Ik houd er rekening mee dat ik in de eerste plaats kinderpsycholoog ben, en ik heb meer voorbeelden uit het werken met kinderen en adolescenten. Ik zal ze delen. Ik zou willen opmerken dat kinderen en adolescenten met gedrags- en emotionele stoornissen na een reeks lessen met onvoltooide verhalen het vermogen ontwikkelen om de gevoelens, behoeften en gedragsmotieven van zowel hun eigen mensen als die van anderen te begrijpen; de vaardigheid (en gewoonte) wordt gevormd om in een sociaal aanvaardbare vorm over iemands gevoelens en behoeften te praten, en om bewust zijn acties te kiezen. Deze ‘bijwerking’ van het werken met onafgemaakte verhalen leidt ertoe dat het gedrag van het kind normaal wordt en de relaties met andere mensen normaliseren. Hieronder staan ​​voorbeelden van verschillende onvoltooide verhalen. Huis (gevolg van psychotrauma) Eén jongen woonde in zijn eigen huis. Het huis was misschien niet het beste ter wereld, maar het was van de jongen en de jongen vond het geweldig. Er kwamen verschillende mensen naar het huis van de jongen (en ook naar andere huizen), elk van degenen die naar het huis kwamen, liet er iets van zichzelf in achter, nam iets mee en vertrok toen zijn tijd daar was. Soms kwamen er goede mensen naar het huis - ze namen ook iets, lieten iets achter en vertrokken. Soms kwamen er mensen die de deur wilden wijzen. En ze lieten ook iets van hen achter, ietsze pakten het en vertrokken toen hun tijd daar was. ... Op een dag kwam er een persoon uit zijn omgeving naar het huis van de jongen, hij liet een heel groot, vreselijk onaangenaam uitziend pakket achter. De aanblik van dit pakketje riep de meest onaangename gevoelens bij de jongen op. En het moeilijkste was dat deze bundel in zijn eigen huis stond... De taak was om alle spullen een plekje in huis te helpen vinden. Stefan, 13 jaar oud. Zijn moeder stierf toen hij klein was. De jongen voelt wrok jegens zijn moeder: “Door haar dood heb ik veel problemen in mijn leven.” De vader, die onlangs de MLS heeft verlaten, misbruikt het kind, Stepan haat hem. Grootouders kunnen het ouderschap niet aan. Gediagnosticeerd met een gesocialiseerde persoonlijkheidsstoornis. “Het is een tas. Vuil. In eerste instantie was het eng, de jongen dacht dat daar misschien een mes en bloed zat. En hij dacht dat er misschien veel zonden op deze tas zaten. Hij begon te tekenen en zei tegelijkertijd: “De ring is ‘Save and Preserve’. De priester verliet hem. Hij liet ook een groot kruis en een kaars achter. En een bericht waarin hij schreef dat hij voor hem zou bidden. (?) Dit veroorzaakte een prettig gevoel bij de jongen.. (?) Een gevoel van dankbaarheid. En hij dacht, en hij besefte dat de priester hem had gezegend. Dit is een bord met eten. De reiziger verliet haar. Er ligt fruit op het bord dat de jongen niet had…. Ik denk dat dit pakketje van mama is. De moeder van de jongen stierf. De jongen herinnert zich haar niet omdat hij klein was. De jongen heeft een broer of zus. Laat er een broer zijn die moeder zag, en hij bracht dingen mee die van moeder waren overgebleven. Dit is een familiefoto, een icoon, het kruis van mijn moeder en een koninklijke munt. (?) Gevoelens zijn aangenaam. Hieruit begreep hij dat zijn moeder bij hem was, dat zij hem hielp, dat God ook bij hem was. En het medaillon - een koninklijke munt - is een symbool van geluk in het leven. Dat wil zeggen, de jongen besefte dat nu alles goed voor hem zou zijn. Het verhaal van een kleine bloem (het huis verlaten, landloperij onder kinderen die zonder ouderlijke zorg zijn achtergelaten, in een staatsinstelling of in een pleeggezin wonen) In een bloemenland woonde een bloemenkoning met zijn vrouw, de bloemenkoningin. Het moment kwam dat ze hun koninklijke lijn wilden voortzetten: een kind krijgen. Ieder van hen nam zijn eigen zaadje, combineerde het tot één zaadje en plantte het ernaast. Na enige tijd verscheen er een spruit uit de grond en na enige tijd verscheen er een knop op de spruit. En alles ging goed. Maar op een dag trof een orkaan het bloemenrijk. Hij was zo sterk dat hij veel bloemen uit de grond ontwortelde. Hetzelfde lot trof de bloemenkoning en de bloemenkoningin. Toen de orkaan voorbij was, zag de kleine bloem dat hij zonder ouders achterbleef. Andere volwassen bloemen merkten dit ook op en besloten dat de baby niet alleen gelaten mocht worden. De volwassen bloemen die het dichtst bij hem stonden, begonnen voor hem te zorgen. De baby groeide, werd groter en groter. En hij raakte verveeld door het leven op één plek, hij wilde zoiets ‘zoiets’. Hij trok zijn wortels uit de grond en ging waar zijn ogen ook maar keken. Volwassen bloemen waarschuwden hem: “Bloemen moeten op hun plaats blijven leven, je wortels zullen geleidelijk uitdrogen en je zult sterven. Verblijf!" ...Maxim, 10 jaar oud. De moeder is beroofd van de ouderlijke rechten, de vader is wettelijk afwezig. Hij verliet herhaaldelijk de sociale opvang zonder toestemming, dwaalde rond en had ervaring met het gebruik van oppervlakteactieve stoffen. Tsvetok wilde wraak nemen op de orkaan en ging hem zoeken. Hij liep en vroeg aan de bomen: "Waar kan ik Hurricane vinden?" Ze vertelden hem hoe hij verder moest gaan. En hij ging en bereikte de grot waarin de orkaan leefde. De orkaan is uit. (?) De bloem voelde moedig. Hij zei: 'Ik ben niet bang voor jou, orkaan. Ik wil wraak op je nemen!” Hurricane werd boos en wilde de bloem bespotten. De bloem versloeg hem. (Hoe?) De bloem rende van hem weg. De orkaan rende lange tijd achter de bloem aan, maar werd moe. De bloem ging naar de open plek waar hij eerder leefde. Hij was verdrietig omdat hij verdrietig was over zijn ouders. (Psycholoog: "Maar hij begreep dat hij ze niet kon teruggeven.") Toen hij zijn open plek zag, voelde hij zich vreugdevol. (?) Sinds hij zijn familieleden zag. (?) Ze zeiden: "We zijn blij dat je terugkwam", "Ik heb de orkaan verslagen", zei de bloem, "We zijn trots op je", zeiden de andere bloemen. (Perceptie».