Van de auteur: Het artikel is op de website gepubliceerd Op een dag kwam ik in een artikel een verklaring tegen die bij mij bleef hangen. Ik zal het hier citeren als ik het me herinner: “De ene persoon bemoeit zich met de andere door het feit zelf van zijn bestaan.” De betekenis ervan voor mij is dat conflicten, ruzies en misverstanden een normaal onderdeel van het leven zijn. U bent bijvoorbeeld verliefd, u heeft een relatie met uw partner of misschien bent u onlangs getrouwd. Je wilt een ideale relatie opbouwen, nooit gescheiden worden, elkaar altijd begrijpen en nooit ruzie maken. Dit is een prachtige wens! En absoluut onmogelijk! Jonge moeders hebben dezelfde ideeën: “Mijn kind is zo mooi, hij is zo lief, ik zal hem nooit uitschelden of straffen, ik zal hem nooit aandoen zoals mijn ouders mij hebben aangedaan.” En wat? Het kind is een jaar of anderhalf jaar oud en de jonge moeder realiseert zich met afgrijzen dat hij haar steeds vaker irriteert, haar op de zenuwen werkt en niet luistert. De droom van een ideale relatie met een kind stort op dezelfde manier in als de ideale relatie met een echtgenoot. Wees niet ongerust, ga er niet van uit dat als u ruzie maakt, als uw partner u niet alleen liefde en bewondering bezorgt, maar ook irritatie en soms woede, uw gezinsleven mislukt is. Conflicten zijn onderdeel van relaties. Misschien niet prettig, maar wel belangrijk. Het draait allemaal om de houding ten opzichte van conflicten en het vermogen om deze op te lossen. Er zijn gezinnen die trots zeggen: ‘In de vijftien jaar dat we getrouwd zijn, hebben we nog nooit ruzie gehad.’ Persoonlijk behandel ik dergelijke uitspraken met grote argwaan; ik denk dat mensen in zo'n gezin hoogstwaarschijnlijk onverschillig tegenover elkaar staan. Degenen die kunnen zeggen: “Wij weten hoe we naar elkaar moeten luisteren en hoe we onze conflicten kunnen oplossen” kunnen trots zijn. Een conflict is niet noodzakelijkerwijs een familieruzie of een schandaal waarbij de vaat kapot gaat. Conflict is een discrepantie in de meningen of belangen van partners over een bepaald onderwerp of aspect van hun leven samen. Conflicten kunnen worden onderverdeeld in tijdelijke en langdurige, constructieve en destructieve (destructieve relaties), voor de hand liggend en verborgen. Tijdelijke conflicten kunnen geschillen worden genoemd die ontstaan ​​over kleine kwesties die snel kunnen worden opgelost en die de gezinsrelaties niet verstoren. Vaker komen ze voor bij alledaagse kwesties en kunnen ze worden opgelost met behulp van een compromis of concessie van een van de partners. Het feit dat het conflict echt is opgelost of opgelost, blijkt uit het feit dat er daarna voor geen van beide partners een onaangename "nasmaak" meer is en dat de situatie snel wordt vergeten. Maar let op!, als u veel van zulke kleine conflicten heeft, missen u of uw partner niets om ruzie te maken, ontevredenheid te uiten, we hebben het hoogstwaarschijnlijk over een langdurig en waarschijnlijk verborgen conflict dat verhuld is . En alledaagse kleine dingen zijn een reden om opgehoopte irritatie te uiten. Conflicten op lange termijn. Uit de naam blijkt duidelijk dat het lang duurt en om de een of andere reden niet wordt opgelost. Hoogstwaarschijnlijk komt het met een bepaalde frequentie in dezelfde situatie voor. En óf je vermijdt het op te lossen, óf je vermijdt een serieus gesprek over wat je niet bevalt, óf het is in principe onoplosbaar. Een voorbeeld van zo’n conflict is dat een vrouw niet communiceert met de ouders van haar man en hem probeert te verbieden met hen te communiceren. De man kan niet stoppen met communiceren met zijn ouders en wil dat zijn vrouw ook met hen communiceert, want ‘zo is het’, en bovendien is hij gewend om elk weekend zijn ouders te bezoeken. Het conflict kan niet worden opgelost omdat de eisen van de vrouw en de man met elkaar in tegenspraak zijn. Dit soort conflicten kunnen worden verzacht door compromissen te sluiten, dat wil zeggen dat er een bepaalde oplossing wordt gekozen die voor het grootste deel bij beide partners past, hoewel niet helemaal. Een man gaat bijvoorbeeld op weekdagen zonder zijn vrouw naar zijn ouders en brengt de weekenden bij haar door. De overeenkomst moet worden nageleefd. Constructieve en destructieve conflicten verschillen in de manier waarop u uw eisen uitdrukt en de manier waarop u ervoor kiest de situatie op te lossen. Schandalen, geschreeuw, wederzijdse beledigingen, mishandelingGerechten en mishandeling zijn destructieve manieren om conflicten op te lossen. Of je weet niet hoe je met je partner moet praten, je weet niet hoe je hem moet horen (of hij jou), of de intensiteit van de emoties is te hoog. Dergelijke ‘explosies’ doen zich voor wanneer een van de partners lange tijd een situatie doorstaat die hem niet bevalt, terwijl de ander misschien nergens een idee van heeft. Dan stapelt de negativiteit zich op en vindt er een ‘explosie’ plaats. Het gevaar van deze methode is dat dergelijke ‘explosies’ de situatie niet oplossen, maar de relatie bij de wortel kunnen vernietigen. Vaak is er na zulke uitbarstingen opluchting en wordt de ‘vrede’ voor een tijdje in het gezin hersteld. Maar dit is een misleidende indruk. In feite is er niets veranderd, je hebt geen gemeenschappelijke oplossing ontwikkeld. Bovendien kan uit dergelijke uitbarstingen geleidelijk afhankelijkheid ontstaan, en dan wordt het breken van de afwas, en soms zelfs de partner zelf, de norm in uw gezin. Expliciete en verborgen conflicten. Uit de naam blijkt duidelijk dat een voor de hand liggend conflict een conflict is waarvan de partners zich bewust zijn. Verborgen is degene waarvan een van de partners zich niet bewust is, en de ander verbergt zorgvuldig zijn ontevredenheid en tolereert een situatie die niet bij hem past. Ik beschouw verborgen conflicten ook als destructief. Als het zich niet manifesteert in de vorm van een “explosie” en duidelijk wordt, dan vernietigt het de relatie. In gezinnen met langdurige verborgen conflicten komen bedrog en verraad voor; zo'n conflict leidt tot echtscheiding of tot volledige onverschilligheid in het gezin, wanneer man en vrouw samen lijken te leven, maar in feite vreemden voor elkaar worden. Waarom is het vaak zo lastig om met een partner te praten over wat niet bij ons past? Waarom kiezen mensen vaak verschillende manieren om conflictsituaties te vermijden: geduld, ziekte, verraad, leugens, wrok? Of veranderen ze conflicten in voortdurende ruzies, schandalen en wederzijdse beschuldigingen? De reden is ‘psychologisch analfabetisme’: we weten simpelweg niet hoe we met elkaar moeten praten, hoe we verzoeken en eisen moeten uiten, hoe we anderen moeten horen. De tweede reden is de angst voor afwijzing, de angst om je open te stellen voor anderen. Eerlijk en openlijk spreken over je gevoelens betekent immers dat je je kwetsbaar opstelt tegenover je partner, iets verborgens onthult, onaangename kanten in jezelf herkent die we allemaal graag voor onszelf willen verbergen, laat staan ​​voor de ander. Maar je wilt echt in het beste licht kijken waar je geliefde bij is! Wat als wat hij over ons te weten komt, zijn gevoelens voor ons zal beïnvloeden? Bovendien heeft elk conflict niet alleen voor de hand liggende redenen, begrijpelijk voor ten minste één van de partners, maar ook verborgen redenen. Een vrouw maakt bijvoorbeeld voortdurend ruzie met haar man omdat hij zijn sokken door het hele appartement gooit. Het lijkt erop dat beide volwassenen zijn. Wat is ervoor nodig dat een van hen stopt met sokken rondgooien, en dat de ander er niet meer zo heftig op reageert? Waarom gebeurt dit niet? Omdat er onbewuste redenen zijn voor dit gedrag die niets met sokken te maken hebben. De man gooit zijn sokken weg, in de overtuiging dat hij in zijn eigen huis het recht heeft om te doen wat hij in het gezin van zijn ouders niet mocht doen, hij 'markeert het territorium', alsof hij zegt: 'Ik ben hier de baas en niemand zal een woord tegen mij zeggen.” De vrouw kan dit niet rustig accepteren, omdat ze denkt dat haar man op deze manier onverschilligheid tegenover haar en haar werk bij het schoonmaken van het huis uitdrukt, zoals haar vader deed, die zei: 'Het is jouw plicht om je te voeden en te kleden moet de orde in huis handhaven.” De vrouw blijft geloven dat het haar verantwoordelijkheid is om schoon te maken, ze ruimt de verspreide sokken op en wordt boos op haar man. Beiden vergeten dat dit een ander gezin is, een andere relatie met andere regels. Misschien verwacht de man niet dat zijn vrouw achter hem aan opruimt, of kan hij andere manieren bedenken om te bewijzen wie ‘de baas van het huis’ is. Soms kan een specialist in gezinspsychologie helpen bij het oplossen van conflicten. Het leert je met elkaar te praten en naar je partner te luisteren, en helpt je de onbewuste oorzaken van conflicten bloot te leggen. Maar je kunt het zelf proberen. Probeer hiervoor communicatiespellen te spelen. Je hebt vrije tijd en wederzijds verlangen nodig. (De beschrijving van communicatiespellen komt uit het boek van Jeanette!