Samenvatting. Het artikel is gewijd aan het probleem van de vorming van eetstoornissen, die zich ontwikkelen onder invloed van culturele aspecten die aan de samenleving worden doorgegeven. Het werk onthult de psychosociale functies van voedsel voor de moderne mens. De aandacht wordt gericht op de eigenaardigheden van de vorming van eetgedragspatronen, afhankelijk van de implementatie van een bepaalde functie van voedselinname. De auteur analyseerde verschillende kunstwerken: literatuur, schilderkunst, fotografie en film waarin de kwesties van anorexia, boulimia en dwangmatig overeten aan de orde komen. Mogelijke manieren waarop een persoon beelden van helden en semantische lading kan waarnemen, wat kan leiden tot de vorming van eetstoornissen, wordt momenteel beschreven als een probleem van eetgedrag (hierna EB genoemd). alleen met de bevrediging van vitale behoeften, maar vervult door zijn aard ook een aantal andere sociale behoeften. De vorming van PP is een complex dynamisch proces dat begint bij de geboorte van een persoon en zich gedurende het hele leven voortzet [5, p. 5]. PP weerspiegelt de waardehouding van een persoon ten opzichte van voedsel, voedingsstereotypen (frequentie van voedselinname, attitudes, gewoonten en emoties met betrekking tot voedsel) in verschillende situaties, activiteiten om een ​​beeld van het eigen lichaam te vormen [8, p. 14]. PP-stoornissen worden steeds vaker bestudeerd door psychologen (Christopher Fairbairn, Marsha Herrin, Svetlana Bronnikova, Irina Germanovna Malkina-Pykh, enz.) en worden niet alleen een medisch, maar ook een psychologisch probleem. De frequentie van publicaties (wetenschappelijke, journalistieke, artistieke en internetmemes) over het onderwerp PP-stoornis is de afgelopen vijf tot zeven jaar voortdurend toegenomen [11, p. 335-336]. Anorexia nervosa en boulimia nervosa, traditioneel beschouwd als de kern van eetstoornissen, komen vrij vaak voor onder de bevolking, vooral onder de vrouwelijke bevolking. Volgens verschillende auteurs varieert de prevalentie van anorexia nervosa dus van 0,3 tot 1%, en van boulimia nervosa - van 0,9 tot 1,5%. Opgemerkt moet worden dat de werkelijke incidentie van PP-stoornissen iets hoger is, niet alleen vanwege de schijnstatus van dergelijke patiënten, maar ook vanwege het feit dat ze vaak met overeenkomstige klachten in somatische ziekenhuizen worden opgenomen en hun mentale toestand onbekend blijft. aan de behandelend arts [13]. PP-stoornissen (anorexia, boulimia, dwangmatig overeten, enz.) worden door medische wetenschappers en psychologen verklaard als zowel fysiologische als psychologische factoren. Het doel van deze studie is het analyseren van de culturele aspecten die in de samenleving worden overgedragen en hun impact op het ontstaan ​​van eetstoornissen. De behoefte aan voedsel is een van de primaire, biologische behoeften van het lichaam, zowel bij mens als dier. In tegenstelling tot dieren zal voedsel voor de moderne mens echter een aantal functies vervullen, waaronder psychosociale functies: verzadiging en het verkrijgen van vitale energie. Deze functie is voor de meeste mensen het meest begrijpelijk, aangezien dit de belangrijkste functie is van voedsel dat we van dieren hebben geërfd. Het menselijk lichaam consumeert voedsel om de homeostase te behouden en zo het voortbestaan ​​van het individu te garanderen. De vereiste hoeveelheid en kwaliteit van het geconsumeerde voedsel is noodzakelijk om energie op te wekken, die een persoon gebruikt om in zijn behoeften te voorzien (leren, werken, maar ook hobby's en hobby's). De meeste mensen vinden het belangrijk wat ze gaan eten. Al in het stadium van het kiezen van bepaalde producten (winkel, restaurant) ontvangt een persoon emotioneel en bij het eten van voedsel fysiek genot (ervaring van positieve emoties als gevolg van de eliminatie van honger als irriterend middel en een gevoel van verzadiging). In de cultuur van veel landen zijn er tradities van het vieren van feestdagen met familie of vrienden aan de feesttafel. Deze tradities creëren de vrijetijdsfunctie van eten. In sommige culturen zijn er feestdagen die verband houden met ontvangenspecifiek voedsel. Bijvoorbeeld Maslenitsa onder de Slaven, waarbij ze pannenkoeken bakken en deze de hele week eten, Pasen onder de Slaven, dat wordt geassocieerd met het versieren van gekookte eieren en het daaropvolgende eten, Navruz onder de Turkse en andere volkeren, ze bereiden pilaf en nationale zoetigheden . Dit zijn hele rituelen ter voorbereiding op deze feestdagen, inclusief het creëren van een specifieke feesttafel. Deze culturele context geeft voor een langere periode vorm aan de kenmerken van het eetgedrag op een bepaalde feestdag. Deze functie is in algemene zin vergelijkbaar met de vorige, maar heeft zijn eigen kenmerken. Hier hebben we het over de specifieke tradities van elke familie. Bijvoorbeeld een verplicht gezamenlijk diner, waarbij familieleden de gebeurtenissen van de afgelopen dag bespreken; buitenpicknicks in het weekend, waar ontmoetingen met dierbaren plaatsvinden, waarvan de verplichte attributen de bereiding van bepaalde gerechten kunnen omvatten. In sommige gezinnen zijn er tradities om samen gerechten te bereiden (knoedels maken, taarten bakken), familieleden bouwen nauwere familiebanden op, geven familietradities door (leren koken volgens een familierecept), en genieten ook van gezamenlijk werk en de mogelijkheid om positieve emoties ervaren. Een zakenlunch of diner met collega’s of partners is geen zeldzame gebeurtenis in de moderne wereld. Een zakenlunch dient als een manier om zakelijke problemen op te lossen, problemen in verband met activiteiten te bespreken en zakelijke of vriendschappelijke relaties aan te gaan terwijl u voedsel consumeert. Ook zakelijke recepties zijn niet compleet zonder eten, en de keuze van de gerechten wordt behoorlijk serieus genomen [10, p. 116]. Bovenstaande functies worden als ‘gezond’ beschouwd, omdat ze in hun oorspronkelijke vorm niet tot eetstoornissen leiden. Wat de volgende functies betreft, ze zijn verbonden door de aanwezigheid van tekorten, meestal emotionele stress. Het loslaten van psycho-emotionele spanning door het eten van voedsel, wat voorkomt in een conflictsituatie. Een reeks acties uit het verleden die hebben bijgedragen aan het verminderen van het agressieniveau en die op een onbewust niveau zijn vastgelegd, leiden meestal tot een patroon van dergelijk gedrag. Op een moment van sterke agressie zou iemand bijvoorbeeld zijn dader willen slaan, maar zijn ouders vertelden hem dat dit onmogelijk was, alles kon met woorden worden opgelost. De volgende stap: je mag mij niet slaan, wat betekent dat ik tegen mijn dader kan schreeuwen of hem op zijn minst kan beledigen. Ook hier klinkt de stem van je ouders in je hoofd dat je je niet moet verlagen tot het niveau van zo iemand, omdat je anders niet anders bent dan hij. En dan blijkt dat de persoon niet kan slaan en ook niet met woorden kan reageren, maar dat de agressie van binnen al klaar is om naar buiten te stromen. Deze persoon gaat, koopt noten voor zichzelf in de dichtstbijzijnde winkel en begint er actief aan te knagen. Actief kaakwerk vermindert geleidelijk het agressieniveau. Een persoon kan een soortgelijk ‘eet’-algoritme gebruiken in situaties van angst, wrok, schuldgevoelens of schaamte. Het neutraliseren van zogenaamde negatieve emoties met voedsel is een veelgebruikt mechanisme dat kan worden geselecteerd op basis van textuur (zoals in het voorbeeld met noten) of op smaak. Wanneer iemand zich bijvoorbeeld schuldig voelt, koopt hij iets zuurs voor zichzelf, eet het op en eet dan. het kalmeert de emoties. Het gevoel van innerlijke leegte omvat verschillende emotionele ervaringen die voor een persoon moeilijk te identificeren en te ervaren zijn. Een persoon compenseert gevoelens van verdriet, apathie en het ontbreken van een op dat moment noodzakelijke emotie met voedsel of het gebrek daaraan. Dus tieners die onbeantwoorde liefde hebben ontmoet, weigeren te eten (wat leidt tot anorexia nervosa) of beginnen integendeel een bepaald product of een grote hoeveelheid voedsel te eten dat liefde 'vervangt'. Meestal wordt hiervoor chocolade of ander snoep gebruikt. Maar na een tijdje helpen snoepjes niet meer en begint de zoektocht naar andere smaken of texturen van voedsel die liefde zouden kunnen vervangen. Dit gedrag kan geleidelijk leiden totdwangmatig overeten. Het vervangen van emoties door voedsel is geen constructieve oplossing voor het probleem, maar vergroot ze alleen maar. Omdat met een eetstoornis een hele reeks bijkomende ziekten gepaard gaat, kunnen de hierboven beschreven strategieën om uit een toestand van ernstige, langdurige stress of langdurige depressie te komen een risico vormen voor het ontwikkelen van PP-stoornissen in welke vorm dan ook zijn niet alleen vastgelegde gedragspatronen, maar ook sociaal-culturele aspecten. Er is altijd sprake geweest van ‘mode voor uiterlijk’. In de tijd van kunstenaar Peter Paul Rubens werden vrouwen met ronde figuren als mooi beschouwd, wat terug te zien is in de schilderijen van de beroemde schilder. Meisjes konden met eetlust en plezier eten en mooier worden. Dit duidde uiteraard ook niet op gezond eetgedrag, aangezien vrouwen aten voor schoonheid, zowel als ze honger hadden als wanneer ze dat niet deden. En dit is het beroemdste tijdperk van dwangmatig overeten in de geschiedenis. Dit is een interessante ervaring, omdat zulke vrouwen zich werkelijk in de zone bevinden waar ze het meeste kunnen overleven en hun zwangerschap en bevalling rustiger en gezonder zijn voor het kind [2]. Maar ging het in de tijd van P. Rubens meer om het vaststellen van een feit en het vastleggen van moderne schoonheid, nu is cultuur vaak de wetgever van moderne ideeën over schoonheid. Fotografie heeft de plaats van de schilderkunst ingenomen. En op de foto's verschijnen totaal verschillende beelden van schoonheid. Zo toont Frank Horvaths beroemde foto uit 1958, ‘Central Park in New York’, tien modelachtige meisjes in verschillende poses en een man die met zijn rug naar hem toe staat. Het is natuurlijk onmogelijk om uit de foto een conclusie te trekken over de aan- of afwezigheid van een schending van de PP, maar gezien hun magerheid zouden lezers van het tijdschrift Glamour, waarin deze foto werd gepubliceerd, hun dieet kunnen gaan beperken om hetzelfde cijfer te bereiken Later, in 2007, na de modeweek in Milaan, beeldde de beruchte fotograaf Oliviero Toscani, om de aandacht te vestigen op het probleem van anorexia, en om reclame te maken voor een kledingmerk, een zittend naakt meisje af met duidelijke kenmerken. tekenen van de ziekte op posters in de straten van Italië. Ingevallen wangen, dunne armen, ribben zichtbaar door de huid. En ondanks het feit dat deze actie als onjuist werd erkend, was deze reclametruc een behoorlijk succes op internet. Het feit dat schendingen van de PP een mondiaal probleem zijn, blijkt ook uit de verschijning van verwijzingen hiernaar in de literatuur en de film. De popularisering van PP-stoornissen zou kunnen helpen de bevolking voor te lichten over de ernst van dit spectrum van ziekten, maar in de literatuur en de film wordt het verhaal over de ziekte regelmatig gehuld in romantiek en mysterie Janusz Leon Wisniewski “Eenzaamheid op internet” de toespraak gaat over een meisje dat lijdt aan boulimia. De roman is in vele talen vertaald en is beschikbaar voor lezers in verschillende landen. De hoofdverhaallijn heeft veel psychologische aspecten die uitgebreid kunnen worden besproken, maar ik zou me willen concentreren op een specifieke heldin genaamd Kimberly. De hoofdpersoon van de roman, Jakub, vertelt hoe zijn vriend Jim en Kim hem uitnodigden in dure restaurants, en toen verdween het meisje een tijdje. Hoe is het verhaal over boulimie in deze roman opgebouwd? “...Ze ging naar het toilet, keek hoe het eruit zag, en pas nadat ze zich ervan had vergewist dat het schoon en aangenaam was, gaf ze over wat ze had gegeten. Kim kon dit alleen doen in esthetisch verfijnde toiletten...” [4, p. 50] Het proces van het opwekken van braken wordt beschreven als een mooie handeling in een elegant toilet. Maar het is nog belangrijker om Kim’s eigen houding ten opzichte van dit proces op te merken: “...voor Kim is dit een zeer erotische ervaring. Als ze overgaf, ervoer ze seksuele bevrediging, waarop ze reageerde door te huilen - van geluk, en daarom keerde ze loom en met besmeurde cosmetica terug naar de tafel” [4, p. 50] zien we dat een actie die het leven verkort enveroorzaakt een groot aantal nevenziekten, kost seksuele bevrediging, wat door de auteur wordt geromantiseerd. Het is niet moeilijk voor te stellen dat een jong meisje dat deze roman heeft gelezen na het eten zou kunnen gaan braken om seksuele bevrediging te verkrijgen. Helen Fieldings boek ‘Bridget Jones’s Diary’ beschrijft de gedachten van veel moderne vrouwen. Daarom werd ze zo populair. Van het uiten van ouderlijke gedachten tot meisjes over de voordelen van gewelfde figuren: “... Ik blijf tegen je herhalen dat niemand benen nodig heeft die zo dik zijn als die van een kakkerlak. En de kolf moet zo zijn dat je er veilig een pul bier op kunt zetten en er een motorfiets in kunt parkeren” [12, p. 58] op de beperkende component van PP-schendingen “... Het is tenslotte wetenschappelijk bewezen dat geluk niet wordt voortgebracht door liefde, niet door rijkdom en niet door macht, maar door het nastreven van haalbare doelen: wat is een dieet als niet het nastreven van een haalbaar doel?” [12, blz. 112], waar wordt gezegd dat je van een dieet kunt genieten. De heldin van de roman (Bridget Jones) is precies een van die mensen die het gebrek aan liefde vervangen door eten: “...In onze cultuur is er te veel belang. gehecht aan uiterlijk, leeftijd en positie. Maar het belangrijkste is liefde” [12, p. 115] Hierdoor ontstaat haar interne conflict, waarbij ze enerzijds liefde wil, wat betekent dat ze hiervoor moet afvallen, en anderzijds het gebrek aan liefde compenseert met eten en regelmatig de schuld geeft zichzelf ervoor. Zodra er iets misgaat in het leven van de heldin, heeft ze een gemakkelijke uitweg uit de situatie: “...Soms moet je het misbruik van vet voedsel tot op de bodem uitzoeken, zodat je later, als een feniks, opstaat uit de hel van extra calorieën, gezuiverd en mooi” [12, Met. 217]. Zo lost een meisje vaak het probleem van gebrek aan liefde op en gaat dan over naar de fase van het kiezen van een nieuw dieet. Na nog een inzinking concludeert de heldin: “...alles wat je in je mond wilt proppen, kan met succes worden “afgestemd” op een of ander soort dieet” en nog een “...diëten bestaan ​​niet om ze willekeurig te kiezen en te combineren met elkaar, maar om, nadat ik er één heb gekozen, geen stap af te wijken van de regels, wat ik van plan ben te doen zodra ik deze chocoladecroissant op heb” [12, p. 228]. Dergelijke conclusies bevestigen dat Bridget Jones dwangmatig te veel eet, maar belangrijker nog: dit boek beschrijft in zeer eenvoudige bewoordingen de problemen van een jonge vrouw, waarvan er miljoenen zijn. En alles lijkt zo eenvoudig en grappig als je de avonturen van dit interessante meisje bekijkt, zonder te merken dat haar PP kapot is. Bridget Jones heeft professionele hulp nodig, maar achter haar lieve uitspraken en gedachten merkt de lezer dit niet, en dienovereenkomstig kan hij, door zichzelf te associëren met de heldin, haar gedrag herhalen. Bridget valt gewoon in die categorie vrouwen die hebben geleerd dat ze mager zijn betekent succesvol en geliefd zijn. “Maar ik ben een kind van het Cosmopolitan-tijdperk en mijn psyche wordt gebroken door beelden van supermodellen en honderden tijdschrifttests. Ik weet dat ik zowel persoonlijk als fysiek niet op het niveau zal zijn als ik geen moeite doe.” Deze passage maakt een duidelijke conclusie: als je inspanningen levert, kun je persoonlijke en fysieke perfectie bereiken, en als je daar niet in slaagt, zijn deze inspanningen niet genoeg. Wat zelfs nog interessanter is, is dat de media al vele jaren uitzenden dat dun zijn betekent dat je gezond bent. Meestal roept een dergelijk postulaat over gezondheid geen vragen op bij mensen die niet gespecialiseerd zijn in het probleem van PP-aandoeningen. Deskundigen zeggen echter dat de BMI (body mass index) niet geschikt is om de gezondheid en de levensverwachting te beoordelen. De curve van de afhankelijkheid van de sterfte aan de BMI heeft een U-vorm: het meest riskante is een BMI van 18 en lager, gevolgd door een BMI van 40 en hoger, maar daartussen neemt het sterftecijfer iets toe, en het meest capabele om te overleven zijn mensen met overgewicht (BMI 27-32) [2]. Als we het hebben over de ernst, dan is ondergewicht de ernstigste bedreiging voor ons lichaam. Omdat een body mass index van 17,5 of lager een aantal verwoestende gevolgen met zich meebrengt. Niet alleen in de vormhaaruitval of droge huid – symptomen die als meer cosmetisch kunnen worden beschouwd. In de eerste plaats lijdt de hormonale en reproductieve gezondheid. Met een lage BMI ervaren de meeste vrouwen onregelmatige menstruaties en komen ze kunstmatig in de menopauze, wat fysiologisch ongebruikelijk voor hen is. Dit betekent een enorm risico voor de gezondheid van de botten. Er verschijnen osteopenie en osteoporose - ziekten die kenmerkend zijn voor oudere mensen, bovendien begint calcium catastrofaal uit het lichaam te worden gewassen; Zeer ernstige gevolgen van een lage BMI treden op in het maag-darmkanaal. Bij anorexia nervosa, bij systematische ondervoeding en bij boulimia nervosa ervaren patiënten echter chronische gastritis, gastroduodenitis en allerlei soorten gastro-intestinale stoornissen die aandacht vereisen, zelfs nadat de persoon psychologisch is hersteld. Anorexia en boulimia beïnvloeden letterlijk alle organen en systemen. Zelfs op je tanden. Omdat patiënten met boulimia nervosa voortdurend moeten overgeven, vreet het zuur uit het maagsap hun tanden zo erg weg dat ze soms de hele kaak volledig moeten vervangen [1]. de lezer wordt onmiddellijk geconfronteerd met een bericht van de auteur, waarin de volgende woorden voorkomen: “De held die in dit boek wordt beschreven, is NIET ziek. Ik ben NIET tegen anorexia. Iedereen heeft het recht om te kiezen hoeveel hij weegt.” En op de volgende pagina begint het boek met de hoofdpersoon die het tegenovergestelde bekent: “Hallo, mijn naam is Johnny Novak. Ik heb anorexia” [7]. Het standpunt van de auteur ten aanzien van anorexia is hier duidelijk zichtbaar: het is geen ziekte. Tegelijkertijd werd het boek zelf geschreven om de aandacht te vestigen op het probleem van sterfte door anorexia en de ervaringen van iemand die eraan lijdt. Als gevolg hiervan krijgen we een ‘explosieve cocktail’ van tegenstrijdige berichten, die door lezers op totaal verschillende manieren kunnen worden waargenomen, wat betekent dat iemand tijdens het lezen van het boek begrijpt wat hij niet moet doen en dat anorexia tot de dood leidt, terwijl anderen zal een oproep tot actie en een specifiek plan zien. Er zijn een aantal boeken die lijken op het dagboek van een tiener en die zijn gemaakt voor de preventie van anorexia nervosa, bijvoorbeeld Ibi Kaslik "Skinny" of Kim Caspari "XXS". Deze boeken zijn gemakkelijk te lezen en vertellen een soortgelijk verhaal over hoe moeilijk en eng het is om met anorexia te leven. Wat zijn de gevoelens en gedachten van iemand die een dergelijke diagnose heeft? Ik zou vooral het boek van Justine "This Morning I Decided to Stop Eating" willen benadrukken, vanwege het feit dat het een analyse is van anorexia na herstel. Dit effect helpt niet alleen om het probleem te begrijpen, maar ook om samen met de hoofdpersoon de oorzaken ervan te vinden. Ze schrijft: “Anorexia is geen spel, geen club waar je lid van kunt worden. Pas als je er ziek van wordt, besef je welke tegenslagen, lijden en gevaren deze ziekte met zich meebrengt” [6, p. 5]. Deze terugblik wordt een nieuw tijdperk in de cultuur van het beschrijven van PP-stoornissen, waarin niet de huidige toestand wordt geanalyseerd en beschreven, maar aspecten uit het verleden. Een boek opgebouwd als psychotherapeutische hulp, bestaande uit ondersteuning en het besef dat je niet alleen bent met zo’n probleem, maar ook dat je er levend uit kunt komen. Bovendien wordt anorexia in dit boek gezien als zelfbeschadigend gedrag (zelfbeschadiging), en niet als het verlangen naar een mooi figuur en succes, zoals vaak in andere werken wordt uitgezonden: “Ik hoor praten over meisjes die willen afvallen om mooi te zijn, zoals fotomodellen. Het gaat niet om mij. Ik wil mezelf vernietigen. Ik besefte het te laat” [6, p. 87]. Een symptoom van anorexia nervosa zijn waanvoorstellingen over het eigen lichaam en de mogelijkheden om aan te komen. “Ik was mezelf vele malen per dag. Ik hou niet van het plakkerige gevoel op mijn huid gedurende de dag. Het lijkt mij dat het vet in het lichaam zal sijpelen en dat ik zal aankomen” [6, p. 109]. Vet kan niet door de huid sijpelen en in overgewicht veranderen, maar voor iemand met anorexia is zweet een reden om vaker te wassen om te voorkomen dat je aankomt. ‘Ik ben een onstoffelijke gewordenwezen, het was tijd om te stoppen... Ja, maar als ik stop, word ik weer dik. En de angst om weer dik te worden was sterker dan de angst om van uitputting te sterven” [6, p. 153]. Voor een persoon met deze vorm van anorexiastoornis wordt de angst om dik te worden groter dan de angst voor de dood. Daarom heeft een psychiatrische ambulance onder bepaalde omstandigheden het recht om een ​​patiënt met anorexia naar het ziekenhuis te brengen, zelfs zonder zijn toestemming Bovendien toont dit boek het mechanisme van de transformatie van de ene stoornis van anorexia in de andere, wat heel vaak voorkomt in het leven: “Na echte boulimie te hebben ervaren, is het onmogelijk om terug te keren naar anorexia” [6, p. 204]. Dit is het eerste boek dat de massa informeert dat anorexia en boulimia zijden van dezelfde medaille zijn. Bij de behandeling van anorexia evolueren patiënten vaak naar boulimie en omgekeerd. Daarom is de behandeling van eetstoornissen een lang en complex proces. Het probleem van eetstoornissen werd het meest zichtbaar in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Dunheid is in de mode geworden. Zelfs de oorspronkelijke negatieve lexicale betekenis van het woord 'dun' werd gecorrigeerd door een prachtig visueel beeld. Opnieuw komt de behoefte aan liefde en een betere toekomst neer op ‘afvallen en al het andere zal volgen’. Aanvankelijk werd de populariteit van dunheid merkbaar in boeken en reclamefoto’s, maar met de popularisering van televisie, de propaganda van anorexia. kwam in ieder huis. Ouders hadden geen controle over wat hun kinderen keken, en zelfs op dat moment was het idee om af te vallen en gezond te worden al in veel huizen opgenomen. In 1981 werd de film "The Best Girl in the World" van Sam O'Steen uitgebracht. die het verhaal vertelt van een meisje - tiener Casey, die er alles aan probeert te doen om geen problemen voor haar ouders te veroorzaken: ze studeert goed, gedraagt ​​zich goed en ziet eruit als een gezond en mooi meisje van haar leeftijd. Ouders hebben voortdurend ruzie en willen hun oudste dochter opvoeden, die niet onder hun begrip van correct gedrag valt. Parallel aan de familiescènes zie je Casey naar zichzelf kijken in de spiegel, waarna ze begint te sporten. Dan de scène in de balletles waarin de leraar tegen Casey zegt dat hij moet afvallen. Casey kijkt ook regelmatig in glossy magazines, waarvan de modellen haar mooier en dunner lijken dan zijzelf. En het meisje begint geleidelijk af te vallen. Het is niet de moeite waard om hier over de redenen te praten, aangezien dit een complex van symptomen is dat de heldin tot anorexia nervosa heeft geleid. Minimale voedselinname, constante fysieke activiteit, zelfs terwijl hij in bed ligt, braken opwekken, regelmatige wegingen, dit alles vertelt ons dat Casey echt een PP-stoornis heeft. Het is opmerkelijk dat Casey's ziekte wordt opgemerkt door haar zus, en niet door haar ouders. Moeder neemt haar jongste dochter mee naar de dokter, ze leren over de diagnose en de noodzaak van psychotherapie. Dit alles wordt in de film tot in detail gedemonstreerd. Maar er is een absoluut onvergetelijke scène waarin Casey gedwongen wordt gevoed door haar vader, die voortdurend herhaalt dat ze geen honger heeft. Deze scène kan verschillende emoties oproepen, maar het belang ervan ligt in het weerspiegelen van het huidige begrip van de kenmerken van anorexia op dat moment. Ouders begrijpen oprecht niet dat een persoon, en nog minder zijn goede dochter, niet mag eten. Deze film laat precies de reden zien waarom PP-stoornissen zo lang voor het publieke oog verborgen zijn gebleven: mensen begrijpen niet wat er zo moeilijk is aan alleen maar eten. De volgende belangrijke film is The Karen Carpenter Story (1989). Het opent een hele reeks films over beroemdheden die lijden aan anorexia. Een van de meest opvallende scènes in de film toont Karen die een krant leest waarin ze schrijven over haar en de band van haar broer. Karens blije gezicht verandert meteen als ze bij de zin komt: 'en zijn mollige zus.' We kennen niet alle redenen voor de vorming van een PP-stoornis bij een meisje, maar deze trigger laat heel duidelijk zien hoe weinig er nodig is om de vorming van een dodelijke ziekte te beginnen. Vanaf dat moment begint Karen zichzelf te kwellen met diëten en lichamelijke activiteit, waarna ze op 32-jarige leeftijd sterft aan hartfalen veroorzaakt door anorexiaTalloze mensen hebben PP-overtredingen: Taylor Swift, Mary-Kate Olsen, Demi Lovato, Demi Moore, Angelina Jolie, Prinses Diana en vele anderen. Er wordt aangenomen dat publiciteit een enorme last van verantwoordelijkheid voor iemands uiterlijk met zich meebrengt. Met roem komen diëten, extreme trainingen, dieetpillen en zelfs medicijnen. Alles om te voldoen aan algemeen aanvaarde schoonheidsnormen. In deze gevallen merken fans en dierbaren de symptomen van een dodelijke ziekte niet op, omdat ‘het zo is’. En er wordt professionele hulp geboden aan beroemde mensen wanneer het simpelweg onmogelijk wordt om hun PP-stoornis te verbergen. Atleten, acteurs en modellen lopen altijd het risico een PP-stoornis te ontwikkelen. Schermsterren proberen schoonheid te behouden door middel van diëten, operaties, vasten en medicijnen. Dit alles leidde tot het verlangen onder kinderen en tieners die vonden dat hun idolen onder muzikanten of acteurs op hen leken. Allereerst, verlies gewicht aan hun grootte. Het meest voor de hand liggende voorbeeld van zo'n idool is Gwyneth Paltrow. Een interessante vrouw en succesvolle actrice is nu actief bezig met het populariseren van anorexia. Ze eet terwijl ze intermitterend vastt en 'een detox handhaaft' - voor het ontbijt drinkt ze alleen koffie, voor de lunch - bottenbouillon, en voor het avondeten eet ze volgens de principes van het paleodieet - alleen groenten. Moderne tieners die zijn opgegroeid met het films uit het Marvel-universum, waarin Gwyneth de liefdesbelangstelling van Iron Man speelt. Mooi, succesvol - een droom voor meisjes om te volgen. En kinderen tekenen vaak een gelijkteken tussen het personage en de acteur. Waar we uiteindelijk mee eindigen is een hele generatie kinderen die zien dat hun idool een eetstoornis populariseert. Dit betekent dat je voor succes en schoonheid alleen maar het dieet hoeft te gebruiken waar Gwyneth Paltrow van leeft. En dan zal alles in je leven verbeteren... Met uitzondering van de gezondheid [3]. We zien dat hoe meer informatie over de gevaren van anorexia zich ontwikkelde, hoe meer films er verschenen die de oorzaken, symptomen en gevolgen in verschillende formaten lieten zien. Maar vaak kwamen de redenen niet overeen met de werkelijkheid, maar vormden ze slechts een deel van het plaatje. Alleen ouderlijke beperkingen en attitudes kunnen bijvoorbeeld niet de ontwikkeling van PP-stoornissen veroorzaken, maar dit wordt getoond in de film "Hunger" (2003). Alleen de wens van een geliefde om van zijn partner een persoon met een ideaal lichaam te maken kan geen anorexia veroorzaken, maar dit wordt getoond in de film "First Love" (2003). Het mechanisme voor de vorming van PP-stoornissen is complex. Er is een hele reeks omstandigheden die tot dit resultaat leiden. En het belangrijkste dat ik zou willen opmerken is dat een schending van de PP heel lang voor andere mensen verborgen kan blijven. En dit is het gevaarlijkste moment in het werken met deze groep ziekten. De film “To the Bone” (2017) vertelt het verhaal van Ellen, die anorexia heeft. Deze film verschilt van alle andere over dit onderwerp doordat hij in detail de kenmerken van een persoon met anorexia weergeeft. Het laat ook heel duidelijk constructieve en destructieve manieren zien om dierbaren te ondersteunen. Ook wordt in deze film een ​​aparte rol gegeven aan psychotherapie, inclusief groepstherapie. Tijdens het kijken naar de film lijken de meest opvallende scènes die waarin Ellen eerst vertelt over de zinloosheid van haar leven en haar onwil om iets aan haar ziekte te doen, en vervolgens de scène in de regen, waar het antwoord op de vraag komt van Luke's lippen: "Waarom denk je dat we hier zijn - omdat we leven!" Deze scène verandert enerzijds het bewustzijn van de kijker en herinnert eraan dat niemand iets belangrijkers heeft dan het leven, en anderzijds creëert het dat. zeer romantische sfeer in de film, waardoor sommige mensen het gevoel krijgen dat afvallen of zelfs ziek worden geluk kan brengen. Maar deze film is een goede optie voor educatieve activiteiten over anorexia nervosa. De Russische film "I'm Losing Weight" (2018) verschijnt op de schermen op het hoogtepunt van het verlangen van mensen om gezond en mooi te worden, en schoonheid betekent dunheid. In de eerste scène van de film kijkt Anya, een jong meisje met luxueuze vormen – een dunne taille, hoge borsten, ronde heupen – naar zichzelf in de spiegel enzegt: “Oh, wat een gruwel... Het lijkt alsof ik niets heb gegeten. Wanneer is dit allemaal verschenen?' Het meisje gaat naar een huwelijksfeest. Alle jurken die ze past zijn niet alleen een maatje kleiner, maar ook afgestemd op een tienerfiguur. Het meisje kiest een jurk die niet haar maat is en die bij haar vriend past. Je ziet teleurstelling en enige afschuw op zijn gezicht bij het zien van zijn vriendin. Als gevolg hiervan blijft de hoofdpersoon thuis en gaat haar vriend alleen naar het feest. Vanaf de eerste minuten laat de film het standpunt zien dat je niet van dikke mensen kunt houden. En het meisje past niet in de jurk, en de jongeman verlaat haar, en de moeder biedt geen steun. Alleen de beste vriendin wil oprecht helpen, hoewel ze het doet vanuit haar wereldbeeld, dat wil zeggen dat ze hulp biedt bij het afvallen. En afvallen betekent diëten en sporten. Maar Anya heeft een doel: ze wil afvallen om haar vriend terug te krijgen en aantrekkelijk voor hem te worden. En dan zijn de pogingen van de hoofdpersoon om af te vallen gebouwd in de beste tradities van binnenlandse komedies: een meisje met een gewicht van 76 kg is zo dik dat ze alles kapot maakt in de sportschool en niet past in de gangpaden waarin Anya op het werk een kleine cakecrème op haar vinger wordt heel onthullend, waarna hij begint te hurken. En 's avonds eet hij een hele taart. Dit zijn duidelijke symptomen van boulimia nervosa. Hierna besluit hij naar een bijeenkomst van de Overeaters Anonymous-club te gaan. In deze club ontmoet ze Kolya, haar toekomstige vriend en assistent voor gewichtsverlies, die naar deze club kwam met zijn eigen probleem, hetzelfde als dat van Anya, maar tegelijkertijd vergeet hij niet commentaar te geven op de voeding van het meisje dat hij zojuist heeft ontmoet. : “Jij Weet jij hoeveel suiker er zit? Weet je dat suiker de krachtigste drug ter wereld is?' Alleen grappen over andere mensen die niet voor iedereen grappig zijn, zijn geweld, en deze film is eenvoudigweg een concentraat van fat shaming (letterlijk vertaald uit het Engels - "veroordeling van vet", discriminatie van een persoon of groep mensen met overgewicht) [9 Op dezelfde manier werd in 2018 een film uitgebracht tegenover het Russische 'I'm Losing Weight', genaamd 'Beauty all over'. De film begint met scènes van fat shaming en Rene’s complexen over zijn uiterlijk, typerend voor de moderne samenleving. Maar alles verandert nadat ze hoofdletsel oploopt in de sportschool. Een plotseling zelfvertrouwen verandert haar leven enorm ten goede. Ze verzamelt de moed om te solliciteren voor haar droombaan, vindt liefde en beschouwt zichzelf als de beste. Tegelijkertijd raakt ze zo geobsedeerd door zichzelf dat ze haar vrienden praktisch verliest omdat ze niet meer aan hun gevoelens denkt en ze regelmatig pijn doet. Maar na een nieuw hoofdletsel verliest Rene al haar charme en gaat ze naar haar vrienden. Er is een belangrijk gesprek in deze scène over hoe ze altijd cool en interessant was, en toen veranderde ze en was ze niet meer zichzelf. Als gevolg hiervan maakt Rene het uit met haar vriend, vanwege twijfel aan zichzelf. Ze wil haar zelfvertrouwen terugkrijgen, hiervoor is ze klaar om opnieuw een traumatisch hersenletsel op te lopen in de sportschool. Het sleutelmoment van deze film is de scène in de kleedkamer van de sportschool, waar Renee de andere kant van het leven ontdekt van mooie en dunne mensen. Het bleek dat mensen naast schoonheid en een ideaal figuur ook problemen hebben met hun persoonlijke leven, een laag zelfbeeld en het zoeken naar hun droombaan. Voor Rene wordt dit een zeer belangrijke ontdekking. En pas na deze scène wordt het voor de hoofdpersoon mogelijk om een ​​gezonde kijk op zichzelf te hebben, om te beseffen dat ze al het “magische” zelf heeft bereikt. Renee brengt veranderingen in haar leven aan en rekent af met dwangmatig overeten door zichzelf en haar lichaam te accepteren en haar capaciteiten te erkennen. Naar onze mening is dit de meest correcte film over schending van PP. De analyse van culturele aspecten, zoals tradities, literatuur, schilderkunst, fotografie, cinema toont de relatie tussen een bepaalde semantiek 03.04.2023).