De oorsprong van het egoïsme Het is onbekend wie haar het gevoel van haar eigen exclusiviteit heeft bijgebracht, een vader die roekeloos van haar houdt, of een moeder die haar dochter als een rivaal beschouwt. Maar de collega’s van Violetta Stepanovna waren perplex hoe iemand zo egoïstisch kon zijn. Hoewel onze heldin al iets ouder was dan 40, heeft ze haar leven nog steeds niet geregeld. Charmant, met een bos donkerblonde krullen, elegant, smaakvol gekleed, ze was eenzaam. Ze had geen vrienden. De mannen bleven niet lang: óf ze waren bang voor het openhartige verlangen om te trouwen, óf voor de voortdurend opduikende ziekten die elkaar vervingen. Op het werk werd ze beschouwd als een namaakster. Violetta ging geen geschillen aan met werknemers, omdat ze dit onder haar waardigheid vond. De roddels waren het wassen van haar botten al beu toen plotseling bleek dat Violetta Stepanovna zwanger was. Violetta begon al heel lang van een kind te dromen en toen ze besefte dat ze niet zwanger kon worden, wendde ze zich tot een dokter die ze kende. werkte in het kraamkliniek om te helpen bij het kiezen van een baby ‘via verbindingen’. De jongen leek precies op haar. Met dunne gelaatstrekken en donker haar. ‘Deze neem ik wel,’ zei Violetta. De afgelopen vijf maanden heeft ze vakkundig een zwangerschap nagebootst, zodat niemand zou raden dat het kind was geadopteerd. De jonge moeder wikkelde de baby in een zachte blauwe deken en nam hem mee naar een nieuw leven. Misschien waren dit de gelukkigste momenten, want letterlijk een week later kreeg de baby een longontsteking en werd in ernstige toestand naar het ziekenhuis gebracht. Dagen volgden, vergelijkbaar met elkaar: voeden, luiers, injecties, slapeloze nachten. Afwijkingen in de ontwikkeling werden ontdekt toen Maksimka op vijfjarige leeftijd, in plaats van woorden die iedereen kende, een soort abracadabra begon uit te spreken, waarbij lettergrepen op onbegrijpelijke wijze werden herschikt. Maar dit was niet het ergste: het kind was oncontroleerbaar: hij gehoorzaamde niet, sloeg zijn moeder en grootmoeder en wilde niets leren. Het moet gezegd worden dat Violetta Stepanovna opmerkelijk geduld toonde, logopedisten voor de jongen inhuurde, hem onderzocht met neurologen en tal van andere specialisten. Maxim ging net als iedereen op zevenjarige leeftijd naar de eerste klas. Omdat haar zoon ernstig ziek was en speciale aandacht nodig had, werd de 50-jarige moeder een schrik voor leraren. De klasgenoten van de vreemde jongen mochten hem niet en lachten om de ‘mama’s jongen’. Zodra de laatste les voorbij was, doemde de figuur van de moeder op de veranda op: wat als iemand je beledigt? Manische zorg voor zijn zoon werd de zin van het leven. Maxim's leeftijdsgenoten trapten vrolijk een bal in de tuin, klommen in bomen - kortom, ze leefden hun jongensachtige leven, maar hij durfde niet naar buiten zonder zijn moeder. 'Zoon, jij bent de enige die ik heb. Wat als er een auto over je heen rijdt, maar wie kent de gevaren? Ondanks haar bescheiden inkomen maakte haar moeder uitsluitend gebruik van taxi's: in het vervoer kun je een infectie oplopen. De netheid van het appartement was perfect, volledig steriel. Misschien was Maxim daarom voortdurend ziek. - Wees voorzichtig, ren niet, voor het geval het gordijn valt, drink geen koud water, vergeet niet een hoed op te zetten... Nu is de man 16 jaar oud, hij studeert aan het gymnasium, waar zijn moeder bracht hem over, denkend aan ‘morgen’. Onlangs begon mijn zoon vaker te happen en liep zelfs een keer ongeveer een uur! zonder verslag uit te brengen aan Violetta Stepanovna. De man heeft interesse ontwikkeld voor het andere geslacht, maar de meisjes kijken niet in zijn richting: hij kan zich niet losmaken van de rok van zijn moeder. TV en computer zijn zijn enige vrienden. Mensen kunnen misleiden, zoon. Alleen een moeder heeft onzelfzuchtig lief, Violetta Stepanovna wordt nooit moe om te herhalen. Is ze gewoon zo onzelfzuchtig? Svetlana BELOVA (krant Ufimskie Vedomosti, 23 juni 2011) Commentaar door psycholoog Tatjana Petrovna Ivanchenko In de psychologie en pedagogie bestaat er een concept van hyperbescherming. Dit is buitensporige zorg, de wens van de ouder om het kind met meer aandacht te omringen, om hem te beschermen zelfs als er geen reëel gevaar is, om hem voortdurend dicht bij hem te houden, om hem te verplichten om op een bepaalde manier te handelen die het veiligst is voor het kind. de ouder. Tegelijkertijd wordt het kind de noodzaak bespaard om probleemsituaties op te lossen, omdat oplossingen hem kant-en-klaar worden aangeboden of zonder zijn deelname worden bereikt. Als gevolg.