Ik hield erg van Jungs idee dat zelfbewustzijn alleen kan worden bereikt door het spirituele en het fysieke te combineren. Het archetype van het zelf is Christus de God-Mens, als symbool van de vereniging van de spirituele en fysieke principes in ons. Wanneer je met de psyche werkt, mag je het spirituele Zelf niet missen, hoewel het op veel terreinen van de psychotherapie niet gebruikelijk is om hierop in te gaan. Ik moedig het ontwikkelen van spiritualiteit bij een cliënt niet aan, maar het begrijpen van de aanwezigheid van dit Zelf is naar mijn mening van fundamenteel belang, omdat het aanwezig is in de ruimte van onze relaties. Door het uit te sluiten, komen we niet tot het zelf (als ware integriteit), we kunnen alleen tot de integriteit van het psychische Zelf komen. Ooit heb ik zo’n interessante spirituele ervaring meegemaakt: het was een periode waarin ik in een klooster woonde was daar ongeveer een maand. Dat was de eerste keer dat ik deelnam aan de sacramenten van de kerk. Toen de dienst voorbij was, liep ik samen met andere parochianen naar de uitgang van de tempel. Er klonken bellen op straat en mijn voeten leken met de voeten op de grond te staan, ik stopte en hief mijn hoofd op, ik bevond me in een ongebruikelijke toestand voor mezelf, alsof ik mijn fysieke lichaam niet voelde, ik had geen gedachten. Er was alleen dit gerinkel en de ruimte eromheen, die leek uit te breiden, en tegelijkertijd voelde ik zo'n vreugde in mijn borst, dat mijn ziel naar boven leek te snellen. Het was tegelijkertijd een gevoel van de eigen ziel en tegelijkertijd, als het ware, het versmelten ervan met het hele bestaan. Dit is een gevoel van verbinding met de bron van het leven en tegelijkertijd zit dit leven zelf in mij. Ik heb dit maar één keer meegemaakt, maar dit gevoel blijft voor altijd in mijn geheugen. Deze ervaring liet mij het bestaan ​​zien van dit zeer spirituele Zelf. Dus het gevoel van iemands spirituele begin en tegelijkertijd het gevoel van zijn mentale zelf zijn die integriteit (naar mijn mening tegelijkertijd het gevoel van ‘ik ben’ en het gevoel van spirituele betekenis) waar we allemaal naar streven. in onze evolutionaire ontwikkeling (zelfs als we ons dat niet realiseren). Jung noemde deze verbinding het zelf. Wat als je je bezighoudt met spirituele leringen en praktijken? Als we tegelijkertijd onze fysieke en mentale natuur volledig afwijzen, zal zo'n pad niet leiden tot zelfzucht, noch tot psychologisch werk zonder de aanwezigheid van het goddelijke deel te begrijpen. Er is nog een andere vorm van zelfontwikkeling door middel van training, mentoring, lezingen, enz. In dit geval gebruiken we de geest, maar de geest heeft niets met ons Zelf te maken, hij is zeer beperkt en heeft geen toegang tot ons onbewuste, dat in wezen informatie over onszelf opslaat. Je kunt niet met het onbewuste spreken in de taal van de geest; het onbewuste heeft een andere taal: de taal van symbolen. Daarom is het bij cliënten die alleen in woorden en alleen vanuit het ‘hoofd’ spreken absoluut noodzakelijk om symbolisch en sensueel denken te ontwikkelen, anders zal het niet mogelijk zijn om tot het ware Zelf (mentaal) te komen. Om onze persoonlijkheid te kunnen ontwikkelen, moeten we ons onbewuste verbinden met bewuste kennis. Maar dit kan niet via de geest worden gedaan. Daarom trainen persoonlijke groeitrainingen alleen de geest, maar zijn ze niet de weg naar de eigen integriteit, naar een gevoel van eigenwaarde, naar het vinden van spirituele betekenis. Therapeutische verhalen in de collectie "Soulful Tales for Adults" https://www.liters.ru/book/galina-kashirova/dushevnye-skazki-dlya-vzroslyh-69813388/