Materiaal voor AiF: http://www.aif.ru/health/article/59977 Hoe je een kind niet bang kunt maken door hem te vertellen over de gevaren op straat en onbekenden? Waar ligt de grens tussen een kind dat te veel vertrouwen heeft en een kind dat overal bang voor is? Wat moet je een kind precies leren, zodat hij correct kan handelen in een moeilijke situatie? Psycholoog Yulia Konovalova sprak over hoe je het beste met een kind kunt praten over onvoorziene en gevaarlijke situaties: – Hoe je een kind niet bang kunt maken door het hem te vertellen over gevaren op straat en vreemden? Waar ligt de grens tussen een overdreven vertrouwend kind en een kind dat overal bang voor is? K.: – We moeten niet vergeten dat kinderen vaker zelf met verkrachters en moordenaars vertrekken dan dat ze met geweld worden weggevoerd. De gemakkelijkste manier voor een aanvaller om een ​​kind weg te halen dat zich niet bewust is van het gevaar. Ze reageren gemakkelijk op enkele nieuwe voorstellen om hun ervaring uit te breiden - om iets te zien, om ergens heen te gaan. Of de noodzaak om te helpen - zoek een verdwaald meisje in het park, wijs de weg naar het ziekenhuis. Ouders moeten het kind vertellen dat er slechte mensen in de wereld zijn die schade kunnen aanrichten, naast ouders en naaste familieleden. belangrijk in een gesprek met het kind, noem ze bij naam, je hoeft naar niemand te luisteren. Een kind moet weten dat als een vreemde of weinig bekende persoon tegen hem begint te praten terwijl er geen volwassenen in de buurt zijn, hij onmiddellijk naar andere mensen moet gaan. En je hoeft niet eens uit te leggen dat moeder je niet toestaat met vreemden te praten. Een goed persoon zal dit hoe dan ook begrijpen. Als ouders deze regels steunen en positief reageren op de naleving ervan, zullen ze in de toekomst de gezelligheid van het kind niet beïnvloeden. Dit is slechts een gedragsalgoritme dat met de leeftijd zal veranderen. Hoe jonger het kind, hoe eenvoudiger de regel zou moeten zijn en hoe sterker volwassenen zich eraan moeten houden. Je moet niet veel opties geven - je kunt met deze tante praten, maar met die tante kun je niet praten. Later, wanneer het bewustzijn klaar is om uitzonderingen te accepteren en enkele criteria te herkennen, is dat op de leeftijd van 5 tot 7 jaar het geval mogelijk om aanvullingen op de regel te maken. Veranderingen kunnen bijvoorbeeld betrekking hebben op de communicatie met leraren op school. Laat de regel tot die tijd één en vrij streng zijn: als een ouder er niet is, kun je niet met een andere volwassene praten, je moet onmiddellijk naar je volwassene gaan leer het kind wat het moet doen. Want als je zegt wat je niet moet doen, impliceert dat dat je zelf met de juiste actie moet komen. Op jonge leeftijd beschikken kinderen niet over dit vermogen; het kind kiest uit een repertoire van aangeleerde handelingen – gezien of geprobeerd. Alles wat u niet leert, wordt als natuurlijk en normaal ervaren. Als een kind, elke keer dat hij de tuin in gaat, dronken mannen ziet, zal hij dronken mannen waarnemen als de natuurlijke toestand van sommige mensen. Als je hem vertelt dat een dronken persoon niet helemaal geschikt is, hoe je hem kunt herkennen en hoe je met hem moet omgaan, dan zal het kind leren dat dit geen natuurlijke en zelfs gevaarlijke toestand is. Er is een soort kinderen die zich vaak in situaties bevinden waarin volwassenen worden bedreigd: dit zijn zeer gehoorzame kinderen. Hoogstwaarschijnlijk is de reden hiervoor een vrij strenge opvoeding, waarbij elk gedrag dat niet aan de verwachtingen van de ouders voldoet, op de een of andere manier wordt bestraft: in woord, daad, stilte of op een andere manier. Voor zulke kinderen is de autoriteit van volwassenen in het algemeen erg hoog. En ze kunnen automatisch niet ongehoorzaam zijn aan een zelfverzekerde volwassene die hen ergens heen brengt. Ze kunnen het gevoel hebben dat er iets mis is, vooral als hen wordt verteld dat ze nergens heen mogen met vreemden. Maar hij is eenvoudigweg niet in staat om ongehoorzaam te zijn, om de wil van een volwassene te weerstaan. “AiF”: – Op welke leeftijd is een kind doorgaans bereid om zonder begeleiding de straat op te gaan? K.: – Rond de leeftijd van zeven jaar wordt het instinct van zelfbehoud van een kind gevormd. Tot die tijd is het garanderen van de veiligheid van het kind de taak van een volwassene. Maar dit betekent niet dat dat 7 jaar is.