“Midlife is een periode van diepe psychologische transformatie.” (M. Stein) Het belangrijkste ontwikkelingsdilemma bij volwassenen van middelbare leeftijd is, volgens het standpunt van Erik Erikson, het dilemma van rusteloosheid. Rusteloosheid is in de theorie van Erikson een zeer breed concept, dat zowel ouderlijke relaties omvat – de geboorte en opvoeding van kinderen, als het meeste van wat wordt bedoeld als we spreken over ‘productiviteit’ of ‘creativiteit’ – competentie op een bepaald gebied, het vermogen om daaraan bij te dragen. . Rusteloosheid is dus een concept dat dicht bij zelfactualisatie ligt, dat Abraham Maslow definieert als het verlangen van een persoon om de best mogelijke persoon te worden. In het door hen gekozen beroep streven mensen ernaar hun best te doen en voldoende te verbeteren om het hoogste competentieniveau te bereiken waartoe zij in staat zijn. Mensen streven ernaar loyale vrienden, betrokken burgers en waardige partners te zijn. Ze werken eraan om hun sterke punten te ontwikkelen en, waar mogelijk, hun tekortkomingen te elimineren om zo perfect mogelijk te worden. Bovendien is het concept van rusteloosheid nauw verweven met het archetype van het ‘zelf’, geïntroduceerd door Carl Jung. En het is juist de rusteloosheid van een persoon als gevolg van het onvermogen om ‘zelfheid’ en zelfactualisatie te bereiken, die een manifestatie is van een midlifecrisis. Volgens de definitie van M. Stein laten fundamentele problemen van individuele ontwikkeling en persoonlijke reflectie, zoals het gevoel van gehechtheid aan andere mensen, de ervaring van hun verlies, een gevoel van eigen identiteit, hoop en wanhoop, zich tijdens deze periode het meest hardnekkig voelen. . De fundamentele integriteit van een persoon wordt vaak bijna op de proef gesteld. Iedereen die deze moeilijke reis overleeft en op een kalme zee vertrekt, blijft nooit meer dezelfde. De midlifecrisis breekt sommigen, terwijl anderen heel worden. Uit een crisis komt een diepere vorm van heelheid naar voren dan ooit gedacht. Eriksons theorie concentreert zich op de ontwikkelingsstadia van de kindertijd; de bespreking van de middelbare leeftijd is kort en in zeer algemene termen geformuleerd. Theoretici die zich op de middelbare leeftijd hebben geconcentreerd, hebben geprobeerd enkele problemen van deze leeftijd uit te werken door belangrijkere kwesties te beschrijven en meer stadia te definiëren. Het is belangrijk op te merken dat deze stadia vrijwel uitsluitend zijn ontwikkeld op basis van onderzoek onder blanke mensen uit de middenklasse. Een klassiek voorbeeld hiervan is Levinsons periodisering van het leven. Bovendien zou ik willen opmerken dat het overweldigende aantal werken dat aan de midlifecrisis is gewijd, gewijd is aan de beschouwing van dit probleem bij mannen. Blijkbaar is dit te wijten aan het feit dat het in het verleden mannen waren die een carrière nastreven, voor dierbaren zorgden, meer tijd doorbrachten in het gezelschap van andere mensen en dienovereenkomstig werden de manifestaties van een midlifecrisis opgemerkt en nauwkeurig beschreven door hun voorbeeld. Terwijl vrouwen, die in hun communicatie vaak beperkt zijn tot een vrij kleine kring van mensen en hun mentale lijden niet tonen in het bijzijn van vreemden, niet zo veel aandacht hebben getrokken van onderzoekers van het probleem dat we onderzoeken. Maar de midlifecrisis bij vrouwen is niet minder, en soms zelfs nog acuter, en vereist lang, grondig en aandachtig werk, zowel door de psycholoog als door de cliënt zelf. Voordat we echter dieper ingaan op het probleem van de midlifecrisis bij vrouwen, moeten we eerst eens kijken naar de manifestaties van dit probleem, die vrijwel hetzelfde zijn bij mensen van beide geslachten. Het belangrijkste moment van mentale ontwikkeling met betrekking tot de midlifecrisis gaat gepaard met een fundamentele verandering in houding – van de identiteit van het ego naar de identiteit van het zelf. Als deze transformatie niet succesvol is, zal de tweede helft van het leven doordrongen zijn van gevoelens van ontevredenheid en bitterheid, een gevoel van de dood van innerlijke betekenis (neurose). Een positieve uitkomst van de midlifecrisis belooft goede vooruitzichten voor de groei van creatief potentieel, het verwerven van wijsheid, correct en holistisch begripjezelf op oudere leeftijd. Psychologen beschrijven de weg naar het overwinnen van de midlifecrisis op verschillende manieren, maar over het algemeen zijn velen het eens met de door Stein voorgestelde periodisering van deze crisis. Hij identificeert drie fasen in het transformatieproces op middelbare leeftijd. De eerste fase gaat gepaard met onherstelbaar verlies en vereist afscheid nemen van het verleden - dromen, mythen, idealen, illusies uit het verleden. Er moet gerouwd en begraven worden. Hierna begint een periode van ‘spanning’ en onzekerheid: er rijzen veel vragen, waarvan de belangrijkste de vraag is naar iemands eerdere identiteit en begrip van zichzelf. Deze kritieke fase wordt liminaliteit genoemd. Het is belangrijk op te merken dat de periode van liminaliteit niet snel eindigt. Een poging om deze periode voortijdig te beëindigen leidt tot het stopzetten van de realisatie van creatief potentieel, waardoor het bestaan ​​ervan en de overgang naar de volgende levensfase in gevaar komen. Gedurende deze periode wordt er een nieuwe wereld gevormd, en dit heeft tijd nodig. En ten slotte wordt in de derde fase een nieuwe persoonlijkheid geboren, en het kost ook tijd voordat deze zijn kenmerken manifesteert en een stabiele positie in het leven verkrijgt. Ik zou willen opmerken dat het niet mogelijk is om de grenzen van deze fasen nauwkeurig te identificeren; de ene gaat soepel over in de andere, en in sommige gevallen is er sprake van een herhaalde passage met onvolledige of ineffectieve ervaring van de midlifecrisis de periode tussen dertig en veertig jaar (er moet onmiddellijk worden opgemerkt dat deze gradatie naar leeftijd tamelijk willekeurig en onnauwkeurig is, en volgens binnenlandse psychologen lopen de cijfers voor inwoners van Rusland zelfs nog meer uiteen) komen velen ertoe hun eerdere keuzes voor een echtgenoot, carrière en levensdoelen. Soms gaat het om echtscheidingen en het veranderen van beroep. Ook zijn de eerste jaren na de dertig doorgaans een tijd waarin je in het reine moet komen met nieuwe of herbevestigde keuzes en levensdoelen. Het meest opvallende en potentieel waardevolle symptoom op middelbare leeftijd is een intern conflict. ‘Een volkomen ondraaglijke innerlijke onenigheid’, schrijft Jung, ‘is het bewijs van je ware leven. Een leven zonder interne tegenstrijdigheden is óf slechts de helft van het leven, óf een leven in het hiernamaals, waar alleen engelen leven.’ Midlife-transformatie is een sleutelmoment in de overgang van de eerste helft van het leven naar de tweede. Het weerspiegelt niet alleen de crisis van het ego, maar ook de mogelijkheid van de opkomst van een individuele persoonlijkheid, de geboorte van een nieuw persoonlijk centrum in bewustzijn: het zelf. Wat in deze periode wortel schiet in de persoonlijke geschiedenis, zal zijn psychologische vruchten afwerpen gedurende het daaropvolgende leven van het individu. We kunnen een aantal vrij typische beschrijvingen van problemen identificeren die zijn verzameld door onderzoekers van het beschreven probleem en die worden gegeven door mensen tijdens een midlifecrisis: ) Een persoon begrijpt dat hij al heeft bereikt wat hij wilde, dat dit het maximale is, er is niets anders om naar te streven. b) In plaats van de bereikte piek vindt een persoon een plateau, waar slechts een deel van wat gepland was, werd gerealiseerd; Bijvoorbeeld een carrière, een slim kind en een gescheiden man/vrouw. Of man/vrouw, kinderen, een interessante baan waar je gewaardeerd wordt, maar je hebt een huurappartement en altijd nauwelijks genoeg geld tot de betaaldag. Of geld, een carrière, een ideaal huwelijk, maar er zijn geen kinderen, en het is niet langer gezond om te bevallen. c) Het komt voor dat een midlifecrisis begint als er iets gebeurt in het leven; In plaats van een hoge positie waar hij al lang naar streeft, is er bijvoorbeeld een ineenstorting van zijn carrière of een onherstelbaar en vroegtijdig verlies. d) Het kan zijn dat iemand, door alles uit te stellen voor later, merkt dat anderen hem al lang hebben ingehaald hem, en het is onwaarschijnlijk dat hij tijd zal hebben om de verloren tijd van je leven in te halen. Deze periode van het leven wordt ook wel het ‘decennium van onheil’ en de ‘midlifecrisis’ genoemd. Het belangrijkste kenmerk is het bewustzijn van de discrepantie tussen iemands dromen en levensdoelen en de realiteit van zijn bestaan. Omdat menselijke dromen bijna altijd een aantal onrealistische kenmerken hebben, soms zelfs fantastisch, is de beoordeling van hun discrepantie met de werkelijkheid gedurende deze periode in de regel negatief en negatief.emotionele en pijnlijke tonen. De tijd dringt om de kloof tussen dromen en realiteit zich voor een persoon heel duidelijk, scherp en pijnlijk te laten manifesteren. Heel vaak voelt iemand tijdens deze periode een gevoel van leegte en een gebrek aan zin in het leven. De meeste wetenschappers merken enkele karakteristieke kenmerken van deze periode op: langdurige stemmingen van apathie en depressie, gevoelens van desillusie en teleurstelling, hetzij in het leven in het algemeen, hetzij bij bepaalde mensen die voorheen geïdealiseerd werden; de dromen van de jeugd verdwijnen of worden grof vernietigd; angst voor de dood sluipt de ziel binnen, en mensen zeggen vaak dat hun leven zal eindigen voordat ze ‘echt kunnen leven’. Bevrijding van illusies, wat niet ongebruikelijk is voor 35- of 40-jarigen, kan bedreigend zijn voor de persoonlijkheid. Dante beschreef zijn eigen verwarring aan het begin van het fatale decennium: ‘Nadat ik de helft van mijn aardse leven had voltooid, bevond ik me in een donker bos en was ik het juiste pad kwijtgeraakt in de duisternis van de vallei.’ Vaak hebben deze veranderingen te maken met de intensiteit van werk: briljante impulsiviteit en creativiteit die bruisen van nieuwe ideeën maken bijvoorbeeld plaats voor een meer volwassen en soms behoorlijk conservatieve benadering van zakendoen. Dit gaat vaak gepaard met een afname van de fysieke kracht van een persoon op deze leeftijd, een herstructurering van het hormonale systeem en de daaruit voortvloeiende behoefte van het lichaam aan een zorgvuldiger houding ten opzichte van zichzelf en een correcte beoordeling van zijn fysieke en emotionele hulpbronnen. Een van de redenen voor de midlifecrisis is dat de ‘impulsieve genialiteit’ van de jeugd een grote vitaliteit vereist. Dit zijn tenminste gedeeltelijk fysieke krachten, maar niemand kan ze voor onbepaalde tijd in stand houden. Op 35- of 40-jarige leeftijd moet iemand die een druk leven leidt, het tempo van zijn leven veranderen en zich niet zo veel ‘inspannen’. Het probleem van de afnemende fysieke kracht doet zich dus onvermijdelijk voor in het leven van een persoon van welk beroep dan ook. Afnemende fysieke kracht en aantrekkelijkheid is een van de vele problemen waarmee iemand wordt geconfronteerd tijdens de midlifecrisis en daarna. Voor degenen die in hun jeugd op hun fysieke eigenschappen vertrouwden, kan de middelbare leeftijd een periode van ernstige depressie zijn. Verhalen over knappe mannen en charmante vrouwen die vechten tegen de tand des tijds zijn gemeengoed geworden. De natuurramp van afnemende fysieke kracht treft mensen in een onverwacht groot aantal beroepen. Veel mensen herinneren zich met spijt dat ze tijdens hun studententijd meerdere dagen zonder slaap konden doorbrengen als een belangrijke kwestie dit vereiste. Veel mensen klagen simpelweg dat ze te vaak moe worden. Hoewel een goed ontworpen dagelijks oefenprogramma en een passend dieet werken, beginnen de meeste mensen op middelbare leeftijd steeds meer op hun ‘hersenen’ te vertrouwen in plaats van op hun ‘kracht’. Ze vinden nieuwe voordelen in kennis die levenservaring vergaart; ze verwerven wijsheid. Het tweede grote probleem van de middelbare leeftijd is seksualiteit. De gemiddelde persoon vertoont enige variatie in interesses, capaciteiten en kansen, vooral naarmate kinderen ouder worden. Veel mensen zijn verbaasd over de grote rol die seksualiteit speelde in hun relaties toen ze jonger waren. Aan de andere kant kunnen we veel voorbeelden zien van hoe een man of vrouw van middelbare leeftijd elke persoon van het andere geslacht blijft beschouwen als een potentiële seksuele partner, waarbij hij slechts in één dimensie met hem omgaat: ‘aantrekking-afstoting’, en mensen van hetzelfde geslacht worden beschouwd als "rivalen". In meer succesvolle gevallen van volwassenheid worden andere mensen geaccepteerd als individuen, als potentiële vrienden. ‘Socialisatie’ vervangt ‘seksualisering’ in relaties met mensen, en deze relaties verwerven vaak ‘die diepte van wederzijds begrip die de eerdere, meer egocentrische seksuele geaardheid tot op zekere hoogte blokkeerde’ (Peck). Een belangrijk type flexibiliteit omvat ‘het vermogen om te veranderen’emotionele investering van persoon tot persoon en van activiteit tot activiteit.” Emotionele flexibiliteit is uiteraard op elke leeftijd noodzakelijk, maar op middelbare leeftijd wordt het vooral belangrijk als ouders overlijden en kinderen opgroeien en het huis verlaten. Het onvermogen om emotioneel in contact te komen met nieuwe mensen en nieuwe activiteiten leidt tot het soort stagnatie dat Erickson beschreef. Onder stagnatie verstond Erikson een toestand waarin iemand stopt met groeien en zichzelf verrijken en de huidige realiteit als een gegeven accepteert, dat niet kan worden veranderd. In de meest ernstige vormen manifesteert stagnatie zich niet alleen in nederigheid tegenover de werkelijkheid, maar ook in een voortdurende genotzucht in alles. Een persoon beschouwt zichzelf als een klein kind dat voortdurend in de watten moet worden gelegd en een gevoel van volledige innerlijke leegte krijgt. Een ander soort flexibiliteit, die ook nodig is voor het succesvol bereiken van volwassenheid, is ‘spirituele flexibiliteit’. Er is een zekere neiging onder volwassen mensen om steeds rigider te worden in hun opvattingen en daden, om hun geest af te sluiten voor nieuwe ideeën. Deze mentale rigiditeit moet overwonnen worden, anders zal zij zich ontwikkelen tot intolerantie of onverdraagzaamheid. Bovendien leidt een rigide houding tot fouten en een onvermogen om creatieve oplossingen voor problemen te zien. Een succesvolle oplossing van een midlifecrisis impliceert doorgaans een herformulering van de doelstellingen binnen het raamwerk van een realistischer en terughoudender gezichtspunt, een besef van de beperkte tijd van ieders leven. De echtgenoot, vrienden en kinderen worden steeds belangrijker, terwijl het zelf steeds meer wordt beroofd van zijn exclusieve positie (Gould). Er is een toenemende neiging om tevreden te zijn met wat we hebben en minder na te denken over dingen die we hoogstwaarschijnlijk nooit zullen bereiken. Er bestaat een duidelijke tendens om de eigen situatie behoorlijk bevredigend te vinden. Al deze veranderingen markeren de volgende fase van de persoonlijkheidsontwikkeling, een periode van ‘nieuwe stabiliteit’ (Gould). De periode van destructurering en scheiding blijft achter ons: de algemene desintegratie van de Persoon en identiteit, bewust gesteunde en goedgekeurde waardeprioriteiten, zelfbeelden, toekomstdromen, idealen. Dit alles wordt opzij gezet, en de bevrijding van de ziel die daarin verbleef opent de poort naar het rijk van het psychologische 'zwemmen'. Nu opent zich een onbekend, onduidelijk pad voor een persoon: hij kan zich niet langer laten leiden door collectieve waarden, de idealen van zijn jeugd of zijn oude gewoonten; hij wordt overmand door een ongemakkelijk gevoel van onzekerheid in welke richting hij moet gaan. Iemand die in verwarring en angst verkeert, staat op een intern kruispunt. Psychologische functies en houdingen die hen in het verleden misschien hebben geleid, lijken nu voor velen niet overtuigend. Het proces van vernieuwing dat begint wanneer ze worden geconfronteerd met hun illusies en een afname van hun fysieke kracht, leidt hen uiteindelijk naar een rustiger en zelfs gelukkiger leven. Het is heel interessant en tegelijkertijd nauwkeurig en kort omschreven de noodzaak van een dergelijke update door D. Hollis: “Als de ontwikkeling van een persoon wordt belemmerd door het vorige waardesysteem, dat hem van zijn kracht berooft, dan zou dit waardesysteem moeten worden geleden, opgenomen in iemands bewuste keuze en geleefd.” Laten we nu direct kijken naar de kwestie van de midlifecrisis bij vrouwen (de definitie werd door Eliot Jacques in de psychologie geïntroduceerd). Laten we eens kijken naar de meest voorkomende manifestaties van deze periode van het leven onder vertegenwoordigers van het schone geslacht. Het blijkt dat voor mannen en vrouwen het concept van 'middelbare leeftijd' in relatie tot de crisis die ons allemaal bekend is, anders kan zijn. Voor vrouwen ligt het meest kritieke leeftijdspunt rond de 30-35 jaar, en voor mannen rond de 40-45 jaar. Daarom onderscheiden wetenschappers soms twee midlifecrises - de dertigjarige en de veertigjarige - de eerste kan ook bij mannen voorkomen, maar manifesteert zich vaker bij vrouwen, en de tweede is integendeel karakteristieker van mannen, maar kan ook bij vrouwen gevonden wordentussen de seksen ligt in de biologische verschillen tussen het mannelijke en vrouwelijke lichaam, en dienovereenkomstig in de sociale normen die op deze basis worden gevormd.1. De reproductieve leeftijd van een vrouw is veel korter dan die van een man. Om deze reden dragen zowel hormonale veranderingen in het lichaam als sociale omstandigheden bij aan het verzamelen van psychologische toestanden. U moet trouwen en uw eerste kind krijgen vóór de leeftijd van 30 jaar, en uw tweede kind plannen vóór de leeftijd van 40 jaar. Voor een man is dit soort raamwerk niet fysiologisch bepaald en niet gebonden aan sociale normen.2. Op de leeftijd van 30-35 jaar kan een vrouw het vervagen van haar jeugd, aantrekkelijkheid en schoonheid voelen. Een man daarentegen kan de bloei van zijn mannelijke kracht, mannelijkheid en aantrekkelijkheid voelen. Er zijn vrouwen die meer gezinsgericht zijn, en er zijn mensen voor wie, net als mannen, hun carrière het belangrijkste is het gezin is belangrijk, maar op de tweede plaats na het werk. Voor vrouwen die het druk hebben met echtgenoten en kinderen, is het gezin in de regel een betekenisvormend element; zij vinden de zin van hun leven. Simpel gezegd: ze hebben geen tijd en hoeven geen doelen en doelstellingen te stellen. Klaarmaken voor school, studeren, trouwen, kleinkinderen opvoeden - taken en doelen vinden ze zelf, en de midlifecrisis gaat onopgemerkt voorbij. Maar als de kinderen en echtgenoot van zo’n vrouw worden weggenomen (kinderen zijn volwassen geworden en verhuisd, scheiding van haar man, voortijdige dood van een kind of echtgenoot), dan verloopt de crisis als een moeilijk rouwproces, en vaak kun je er niet bij komen. er doorheen zonder de hulp van een specialist. Een vrouw die aanvankelijk carrièregericht was vanwege haar karakter en levensambities, maar zichzelf niet kon verwezenlijken vanwege de geboorte en opvoeding van kinderen, begint problemen te ervaren met het gevoel van eigenwaarde en vergelijkt zichzelf met vrienden die dat wel konden. carrière maken en zichzelf professioneel plan realiseren. Aangezien haar leeftijdsgenoten op 30-jarige leeftijd belangrijke posities bekleden, een intens leven leiden, op vakantie naar het buitenland gaan, hebben ze een bepaalde reputatie en worden ze in deze versie van de crisis gezien als meer dan alleen een vrouw noodzakelijk om de vrouw te helpen nadenken over het veranderen van uw leven, en beslissen om veranderingen aan te brengen. De kinderen zijn al wat zelfstandiger geworden (ze zijn in ieder geval naar school gegaan), waardoor jij tijd kunt besteden aan jouw persoonlijke groei. Zoek een baan, schrijf je in voor geavanceerde trainingen, begin een vreemde taal te leren. Het stellen van nieuwe doelen is de beste uitweg uit de crisis. Als zowel werk als gezin belangrijk zijn voor een vrouw, evalueert zo'n vrouw zichzelf midden in haar leven op twee punten, en is ze uiteraard kritischer op zichzelf. omdat Het is moeilijk om een ​​even goede specialist als een goede moeder en echtgenote te zijn. Zo'n vrouw heeft een hogere standaard die ze zichzelf stelt, en daarom ervaart ze een midlifecrisis heftig en pijnlijk. De moeilijkste versie van de midlifecrisis wordt meestal ervaren door vrouwen die geen kinderen hebben. Kinderen zijn, vooral voor vrouwen, een belangrijke bevestiging dat je je leven niet voor niets hebt geleefd. Kinderen kunnen ook bepaalde ‘tekortkomingen’ rechtvaardigen, bijvoorbeeld het niet afmaken van de universiteit, omdat er verscheen een kind, herstelde na de bevalling, enz. Als er geen kinderen zijn, rijst altijd de vraag: waarvoor heb je de helft van je leven geleefd, en waarvoor moet je daarna leven? Dus een zakenvrouw die haar hele jeugd heeft gevochten op bedrijfsfronten, haar carrière heeft opgebouwd en professionele overwinningen heeft behaald, heeft de kwestie van het krijgen van een kind naar de achtergrond geduwd. En voor zo'n vrouw komt de crisis tot uiting in het feit dat ze zichzelf begint te vergelijken met haar leeftijdsgenoten die zichzelf al in het moederschap hebben gerealiseerd. Op de leeftijd van 33 tot 35 jaar hebben veel vrouwen al één, of zelfs twee, of drie kinderen gekregen. En het ontwaakte moederinstinct, het verlangen om te bevallen bij een vrouw die alleen hartstochtelijk bezig was met haar carrière, wordt de oorzaak van ernstige mentale onenigheid. Ze begint te begrijpen dat de jaren voorbijgaan, maar er is geen kind. En voor een vrouw is dit het belangrijkste. In dit geval herinnert de natuur zelf haar aan een proces dat voor haar natuurlijk is: de geboorte van een kind. Je leven veranderen in een oplossingDeze vraag, nadat ze moeder is geworden, zal haar persoonlijke crisis kunnen overwinnen. Zelden, maar er is een andere optie. Er zijn vrouwen bij wie het moederinstinct nooit naar voren is gekomen, en toch zijn ze volledig toegewijd aan werk en carrière. In dit geval verschilt hun midlifecrisis niet veel van die van een man. Tenzij ze duizelingwekkende dingen doen, zoals mannen doen, omdat ze de belangrijkste reden voor hun mislukkingen zien als een geliefde, hun vrouw. Hier raadt de psycholoog aan om te proberen je leven te diversifiëren, nieuwe hobby's te verwerven - yoga, dansen, macrameclub - wat dan ook. wat je ook wilt, het belangrijkste is dat ze je helpen afgeleid te raken en het gemakkelijker maken om een ​​tijd van crisis te doorstaan. Ook moet u uw werklust niet afkoelen, omdat het op deze leeftijd is dat benoemingen in belangrijke functies en posities het vaakst voorkomen. En laten we een positieve houding niet vergeten. Welke vrouwen ervaren een bijzonder acute midlifecrisis? a) Vrouwen die geen kinderen hebben. b) Vrouwen die voortijdig hun kinderen of echtgenoot hebben verloren. c) Zelfkritische, veeleisende vrouwen. d) Alleenstaande vrouwen, omdat We vinden de betekenis van ons leven via andere mensen. Niet in andere mensen, nee, maar via andere mensen. Eenzame mensen komen tijdens een crisis zonder steun te zitten. e) De vrouwen die laat van hun ouders gescheiden zijn, hebben de tienercrisis laat meegemaakt en hadden geen tijd om hun eigen doelen en dromen te verwezenlijken. Vervolgens zullen we de meest opvallende manifestaties van een midlifecrisis bij vrouwen bekijken, die de psycholoog helpen het probleem correct te identificeren. a) een vrouw wordt plotseling overdreven prikkelbaar, begint alles het tegenovergestelde te doen, stopt met luisteren naar dierbaren en familieleden, verwaarloost relaties met vrienden; b) een vrouw die een actieve levensstijl leidde, wordt plotseling depressief, ze vertoont apathie en luiheid. Ze stopt met het doen van fundamentele en gebruikelijke dingen; c) er zijn plotselinge stemmingswisselingen. Energie en opgewektheid worden onmiddellijk vervangen door teleurstelling; d) de vrouw heeft het gevoel dat ze weinig tijd meer heeft, dat ze meer heeft geleefd dan ze nog te leven heeft. Een vrouw begint haar doelen en prestaties, levensplannen te evalueren; e) de vrouw wordt ontevreden, ze houdt niet meer van haar baan, ze ergert zich aan haar familie en partner; f) een vrouw kan haar partner verlaten voor een rijkere man om sociale en morele stabiliteit te voelen; g) een vrouw wil zich jonger voelen, dus begint ze jeugdkleding te dragen, krijgt een jeugdkapsel, begint plezier te hebben zoals in de jeugd; haar gewoonten en smaak kunnen veranderen; h) een vrouw begint het gevoel te krijgen dat haar aantrekkelijkheid verdwijnt en zij ervaart veranderingen in seksuele activiteit; i) Tijdens deze periode kunnen er problemen met alcohol ontstaan. Nu is het de moeite waard om de aanbevelingen te overwegen die psychologen aan vrouwen geven om de midlifecrisis te overwinnen en terug te keren naar een volwaardig leven. In de eerste plaats is dit volgens veel psychologen het advies niet om jezelf tot het chronisch vermoeidheidssyndroom en overwerk te brengen, aangezien in een dergelijke toestand een midlifecrisis zeker niet kan worden vermeden. Prikkelbaarheid en vermoeidheid zijn immers vaak de metgezellen ervan. Daarom moet u proberen vaker te rusten en te ontspannen. Het is beter als het via actieve recreatie gebeurt. Uitstapjes naar de natuur met het hele gezin of wandelen, enz. De tweede aanbeveling is: als je nog geen hobby hebt, zoek er dan een. Ontmoet nieuwe mensen met wie je dezelfde interesses hebt, breng meer tijd door met vrienden, doe waar je van houdt. Probeer uw gebruikelijke levensstijl te veranderen. Analyseer ten derde uw houding ten opzichte van het werk. Vind je het leuk wat je moet doen? Ontvangt u rendement uit uw werk, zowel materieel als moreel? Is uw werk nuttig voor iemand? Hoe goed gaat u om met de toegewezen taken? Als de antwoorden overwegend negatief zijn, denk er dan over na: misschien is het tijd om een ​​geschiktere optie voor jezelf te vinden. Nog een aanbeveling?!